شهید طاهر لطفی

دهم خردادماه ۱۳۳۹ بود كه در روستای میرآباد علیا از توابع شهرستان بانه، متولد شد. هنوز شش بهار از عمرش نگذشته بود كه پدرش را از دست داد و روزگار سخت یتیمی اش را آغاز كرد. وی در ابتدای نوجوانی، به محضر دایی اش شتافت كه از روحانیون بنام و ساكن در یكی از روستاهای شمال عراق بود. طاهر پس از چند ماه تحصیل علوم حوزوی و ختم قرآن در خدمت دایی خود، به زادگاهش بازگشت و برای ادامه تحصیل در مدارس جدید، راهی بانه شد. در سال ،۵۸ گواهینامه فارغ التحصیلی خود را از این مركز اخذ نمود و به كسوت معلمی درآمد. آغاز دوره جدید زندگی اش، مصادف شده بود با اولین بهار پیروزی انقلاب. همزمان با غائله آفرینی ضدانقلاب در كردستان، شهید لطفی نیز رسالت دیگری را برعهده گرفت و با مبارزه فكری و كار فرهنگی، مردم را نسبت به توطئه مزدوران استكبار و اهداف گروهكهای ضدانقلاب آگاه نمود. وی در كنار فعالیتهای ارشادی و روشنفكرانه، بسیجی مخلص و فداكاری بود كه دوشادوش برادران پاسدار، با عوامل گروهكی مبارزه مسلحانه می كرد و در اكثر عملیات های پاكسازی منطقه حضور داشت. شهید طاهر لطفی، در سال ۱۳۶۰ برای گذراندن یك دوره آموزشی همراه جمعی از پاسداران و بسیجیان شهر بانه، به اصفهان رفت كه این اردو نقش مهمی در شكل گیری بسیج این شهرستان داشت. او جوان متعهد و مومنی بود كه همواره بر علیه گروهكهای ملحد و جیره خواران بیگانه مبارزه می كرد. به طوری كه در طول مبارزه چندین بار توسط آنان تهدید به قتل شده بود و مزدوران ضدانقلاب، او را بارها به اسارت گرفته بودند. در یكی از این موارد مدت ۴۵ روز در اسارتشان بود كه با تحمل سخت ترین شكنجه های روحی و جسمی، امیدشان را برای دست كشیدن از آرمان و عقیده اش به یاس مبدل كرد. روز ۲۲ آذر ۶۲ بود كه سر كلاس به او خبر می دهند، -نیروهای سپاه در كوخان مشغول پاكسازی منطقه هستند- خبر به حدی اهمیت داشت كه او ناچار شد با بچه ها خداحافظی كند. نگاه نگران كلاس، معلم را تا آنجا كه دیده می شد، بدرقه كرد و او در حالی كه دلش از عشق و ایمان لبریز بود، خود را شتابان به منطقه درگیری می رساند. همین جا بود كه آموزگار بسیجی و روستازاده مومن، پس از سالها تلاش و تقلا در سنگر دانش و جهاد، به آرزوی دیرینه اش می رسد و همراه چند تن از همرزمان خود، شاهد شهادت را در آغوش می گیرد.

منبع : روزنامه ایران