ناکامی احمدی نژاد، موفقیت شما نیست!

اقتصاد خانواده و اوضاع معیشتی مردم ایران، روزهای خوبی را پشت سر نمی‌گذارد. تورم سرسام‌آور، به اضافه سوءاستفاده‌هایی که توسط دلالان و واسطه‌های سودجو اعمال می‌شود، تنگناهای بسیاری را برای مردم رقم زده است.
و این نابسامانی‌ها در حالی قوام می گیرد، که وضعیت سیاست خارجی کشور هم با چالش های جدی روبروشده و حتی در مواقعی رو به وخامت گذاشته است؛ متحدان و هم‌پیمانان گذشته، پای قطعنامه‌ای، امضای خود را به یادگار گذاشته‌اند، که قصد دارد ماحصل ذره ‌ذره تلاش و مجاهدت جوانان و دانشمندان ایرانی را بر باد داده، با تكبر مخصوص قدرت طلبان، احساس خود بودن و برای خود شدن را، از آنها بگیرد.
غرض تزریق روحیه یأس و ناامیدی نیست، بلکه توصیف کلی شرایط و مشكلاتی است که دولت نهم از ابتدای بر سر کار آمدن، با آنها دست و پنجه نرم می‌کند. هرچند در وضعیت نابسامان اقتصادی که بر شریان‌های معیشتی مردم مسلط شده، دولت بی‌تقصیر نیست و در بسیاری موارد این طرح‌های غیرکارشناسی یا مقطعی اقتصادی بوده که موجب بروز ناهنجاری‌ها شده است، اما از این نکته نباید غافل بود، که جریان‌های سیاسی و فعالان فرهنگی و فكری کشور هم، بار عمده ای از این ناكامی ها و شكست ها را باید بر دوش كشند.
چرا كه به موازات ظهور نوسانات غیر قابل پیش بینی، در سیستم عملكرد و نتیجه گیری دولت نهم، احزاب و گروه هایی كه خود روزگاری مصدر امر بوده، بر اریكه حكومت تكیه داشتند، اقدام به ایجاد جبهه ای مملو از شایعات رسانه ای و محفلی كرده، آنچه را كه خود نتوانستند به سامان رسانده تمامش كنند و عاقبت شاهدیم كه آشفته ترش كردند، از دولتیان و اهالی كابینه نهم، انتظار پیروی و گوش سپاری به آنها را دارند.
مثلا، کارگزارانی که چندین سال شاهراه اصلی اقتصاد کشور را در دست داشتند، امروزه، در حالی سیاست‌های اقتصادی کابینه احمدی‌نژاد در زمینه عدالت‌محوری و حمایت از محرومان را زیر سؤال می‌برند، که فراموش کرده‌اند، هنگامی که سکان اجرایی در دست آنها بود، سیاست سرمایه‌محوری، که در لوای حمایت از سرمایه‌گذاری و طرح‌های بلندمدت انجام می‌شد، چه ضربات مادی و روانی بر اقشار کم‌درآمد اجتماع وارد آورد. و فاصله‌های طبقاتی سرسام‌آور كه معلول عوامل بسیاری است، یکی از اصلی ترین آنها را باید در صندوقچه سیاست‌های دولت کارگزاران جست.
اگر بنا شود، سیاست‌های هر دو دوره پرونده هسته‌ای، در بوته نقد و نقادی قرار گیرد، به همان اندازه که برخی سیاست‌های ماجراجویانه و ناکارآمد دولت فعلی مورد مذمت قرار می‌گیرد، سیاست‌های انفعالی و خوش‌بینی یکطرفه مسئولان سابق پرونده هسته‌ای نیز، مورد نکوهش است. مشکل دوستان سابق این است که در این مدت، به جای پیگیری و موشکافی سیاست‌های اجرایی مسئولان فعلی، برای به دست آوردن کوچکترین ایراد و اشکال‌هایی که به آسانی تبدیل به موج رسانه‌ای شود، درصدد تبیین استراتژی منطقی و مبتنی بر مصالح و مضار ملی برنیامدند، تا هم از درگیری های جناحی فارغ شوند و هم کمکی به پیشبرد این پرونده کرده باشند.
هم چنین، در ماجرای ورود بانوان به ورزشگاه یا عملکرد غلط برخی مدیران کابینه و دیگر اتفاقاتی که به نوعی ضد ارزش و مخالف اهداف انقلاب ارزیابی‌شده، دو گروه جان تازه‌ای گرفته، درصدد بازگرداندن آبروی رفته برآمده اند:
۱) برخی مشارکتی‌ها، که در زمان حکومت خود، از ارزش‌های دینی و انقلابی فاصله گرفته به آنها وقعی ننهادند، امروز و به ‌ویژه در روزهای پس از انتخابات ریاست‌جمهوری نهم، درصدد ترمیم خلأ مذهبی و انقلابی موجود در تئوری‌های سیاسی خود برآمده، مركب راهواری برای نیل به اهداف و نیات خود پیدا كرده اند. این ابراز نظرات در حالی صورت می گیرد كه مشكلات حاد امنیتی و ضد ارزشی، كه با عملكرد دوستان مشاركتی، سایه بر سر كشور و برنامه های ۲۷ ساله انقلاب انداخته بود، به بوته فراموشی اجباری سپرده شده، نادیده گرفته شده است.
۲) طرفداران راست سنتی و خصوصا حزب مؤتلفه اسلامی. نگرش سنتی این گروه به مبانی و مقوله‌های انقلاب اگر اقبالی را در مردم می‌انگیخت، تا به حال نشانه‌های خود را به منصه ظهور گذاشته بود، اما سیستم تفکر این گروه، که نمونه روشن آن را می‌توان در کمیته امداد امام خمینی(ره) و اتاق بازرگانی كشور، به عنوان نبض اقتصادی كشور، دید ، چندان موافق با شعارها و مخالفت‌های فوق نیست. این دوستان اگر انتظاری در برآورد كردن نظرات و اعتنا به پیشنهادها و نصیحت هایشان، در دولت نهم دارند، ابتدا باید مروری بر نهادهای زیر نظر خود، كه حاكمیت موتلفه و راست سنتی در آنها قدمتی به درازای انقلاب دارد، بیندازند، تا صحت و سقم سخنان و عملكرد خود، و نیز انتقاد پذیری و هم رایی با دیگران را به نظاره بنشینند.
پیشنهاد ها و نسخه های تجویزی این دوستان از دوحالت بیرون نیست؛ یا همان تئوری ها و برنامه های گذشته خود را مد نظر دارند و یا اینكه طرحی نو و سیستمی جدید را برای اداره بهتر كشور، در نظر گرفته ایند.
حال، اگر مطالبی كه اكنون انتظار دارند تا در قالب اهداف و عملكرد دولت نهم پیاده شود، همان چیزی است كه خود در گذشته پیرو آن بوده اند، این دوستان خود قضاوت كنند كه اگر این طرحها كارا مانا بود، آنها مجبور نمی شدند، كه پس از عمری فعالیت سیاسی و مدیریتی به انزوای سیاسی محكوم شوند و اقبال مردم را نسبت به خود از دست بدهند. و اگر نصیحتها و پیشنهادها، تازه و حاوی نكات و ظرائف جالب توجهی است، دیگر نیازی به هیاهو جنجال نمی باشد، و این نظرات را می توان در فضای آرام و به دور از تنش های حزبی مطرح و در انتظار تحقق و عمل به آنها نشست.
در پایان، ذکر این نکته ضروری است که هرچند فاصله عملکرد دولت نهم با اهداف و شعارهای انتخاباتی و تئوری‌های مطرح‌شده آن مسافت زیادی دارد، اما از شرایط بین‌المللی موجود، کارشکنی‌های بخش خصوصی و تعدادی از مدیران سابق، نباید غافل بود و این سوای نقایص و عیوبی است که در برنامه‌ها و اجرائیات دولتمردان مشاهده می‌شود.

صدرا خلیلی