ژرمن ها قهرمانی را با تمام وجود باور دارند

«اوضاع در آلمان، اینك بهتر از گذشته است، اما فقط قدری بهتر.» این حرف را هری كائسماچر می گوید. فقط یك ساعت از پیروزی خبرساز آلمان در برابر آرژانتین در مرحله یك چهارم نهایی جام جهانی فوتبال ۲۰۰۶ می گذرد و اوضاع هنوز غیرعادی است. كائسماچر كه یك شهروند عادی است، از این پیروزی بسیار شادمان و راضی به نظر می رسد، حال آن كه فقط با ضربات پنالتی و در پی نبردی پایاپای و ۱۲۰ دقیقه ای حاصل آمد. شاید هم دیدگاه او بیشتر سیاسی و اجتماعی باشد. «وقتی در سال ۱۹۹۰ دو بخش آلمان متحد شدند، ما احساس های متضادی داشتیم و نمی دانستیم كه چه بكنیم و مطلع نبودیم كه چه پیش خواهد آمد. امروز شرایط بسیار بهتر از گذشته شده است و تفاهم و درك بهتری نسبت به خودمان و شرایط موجود پیدا كرده ایم و اگر پیروزی ای به دست آید، واقعاً و با تمام نفرات آن را جشن خواهیم گرفت.»
كائسماچر و دوستش كارستن ویلكه در میان هزاران نفری بودند كه مسابقه آلمان - آرژانتین را با حضور در ورزشگاه برلین از نزدیك تماشا كردند. در آن ساعات تمام محل های مشرف و منتهی به این ورزشگاه پر از تماشاگر بود. به واقع بین دو محل تاریخی شهر برلین كه دروازه براندن بورگ و بنای یادبود پیروزی سیگه سال بود، جمعیت موج می زد و انگار توریست ها بی پایان بودند. كارستن می گوید: «بازی فوق العاده ای بود و رقابت شدیدی بین دو تیم جریان یافت، اما ما (آلمان) از آغاز مطمئن بودیم كه برنده این دیدار خواهیم بود. ما قهرمان و فاتح جام نیز خواهیم شد.»
با این حال بازی مذكور با تب و تاب شدیدی همراه بود و آلمان در نیمه اول چنان تحت فشار آرژانتین بود كه نمی توانست كوچكترین اطمینانی به پیروزی اش داشته باشد و حتی پس از به ثمر رسیدن گل مساوی آلمان در دقیقه ۸۰ این آرژانتین بود كه از حریفش خطرناك تر نشان می داد.
در حالی كه بازی در ورزشگاه قدیمی اما ترمیم شده المپیك برلین جریان داشت، به دلیل پر شدن تمام ظرفیت ورزشگاه انبوهی از تماشاگران نیز در بین دو ساختمان مورد بحث به چشم می خوردند و تا آنجا كه چشم می دید، مردم مستقر و منتظر بودند و بازی را بر روی اسكرین های بزرگ مستقر در محل تماشا می كردند. اوج انفجار و شادی آنها در زمانی بود كه گل میروسلاو كلوزه به ثمر رسید و كار را به تساوی و وقت اضافی و سرانجام ضربات پنالتی كشاند. همان گل كافی بود تا ژرمن ها مطمئن به پیروزی شوند و شكی در مورد دقایق بعدی به دل راه ندهند و تمام مخاطرات بعدی را نیز عادی بشمرند.
به هر حال این یك باور راسخ نزد تماشاگران آلمانی است كه حالا كه آرژانتین را پشت سر گذاشته اند، دیگر چیزی جلودارشان نخواهد بود و ایتالیا و هر تیم دیگری را هم می زنند و قهرمان جام هجدهم خواهند شد. یك بیلبورد تبلیغاتی در محل «پوتس دامر پلاتز» كار را تمام كرده و از حالا قهرمانی چهارم ژرمن ها را رسماً اعلام داشته و قطعی شمرده است. جمله ای كه بر سردر این عمارت آمده، از این قرار است: «قهرمان در ۱۹۵۴ (برن)، ۷۴ (مونیخ)، ۹۰ (رم) و حالا ۲۰۰۶ (برلین)».
یك تماشاگر دیگر از آلمان نیز با همان صراحت و اطمینان می گوید: «به آمار موجود و وضعیت گذشته و اتفاقات اخیر نگاه كنید و آنگاه درمی یابید كه امسال از آن ما است. مگر امكان دارد كه ما در آلمان میزبان جام جهانی باشیم و تیمی به جز ما اول شود؟»
و جالب تر این كه حس غریبی وجود دارد كه می گوید چهارمین قهرمانی آلمان در تاریخ برگزاری جام های جهانی در شهر برلین كه هنوز هم تاریخی ترین و مهمترین شهر آلمان است، شكل خواهد گرفت و چیزی مانع از آن نخواهد شد. اگر به حرف ها و ایده های «هری كائسماچر» رجعت كنیم، باید متذكر شویم كه در صورت به دست آمدن این قهرمانی قدم بلند و تازه ای در راه وحدت حقیقی دو آلمان برداشته خواهد شد. او می افزاید: «تیم فعلی آلمان می تواند یك سمبل و الگو باشد. شاید ما بهترین بازیكنان را نداشته باشیم اما تیم ترین تیم را داریم و به لحاظ وحدت و یكپارچگی هیچ تیمی با ما برابری نمی كند.»
● پس از اتحاد
همیشه این ایراد مطرح بوده است كه چرا پس از وحدت دو آلمان روند پیشرفت در قسمت هایی از این كشور و به خصوص شرق آلمان با سایر قسمت های كشور و به ویژه غرب آن برابری نكرده است، حال آنكه فرض و امید و هدف این بود كه پس از این اتحاد و الصاق بخش شرقی آلمان از ركود و پسرفت گذشته رهایی یابد و اقتصاد «بسته و محدود» آن شكوفا شود.
چنین چیزی تا به حال به دست نیامده و خیلی ها معتقدند تیرگی صنعتی و مشكلات اقتصادی در شرق آلمان همان قدر جدی است كه در گذشته بود و اگر بدتر نشده باشد، بهتر نیز نشده است.
«پریتی شامبو» صاحب یك مغازه فروش چرم در شرق برلین و آنجا كه پیشتر شهر «برلین شرقی» را تشكیل می داد، می گوید: «نمی دانم چه بگویم. شرایط اقتصادی در شرق كشور به قدری بد است كه ما از خواست و آرزوی اولیه مان كه وحدت دو كشور به قصد احیای صنعت كشور بود، پشیمان شده ایم. چه فایده؟ آنها فقط حرف می زنند. این را می دانم كه در غرب خیلی ها از اینكه صنعت و اقتصاد در شرق شكوفا شود خوش شان نمی آید و با این امر مخالف اند و در نتیجه هیچ تلاش و مشاركتی در این زمینه نمی كنند و حتی اگر زورشان برسد، مانع آن خواهند شد.»
در عین حال این مغازه دار می گوید كه شرایط در حال تغییر یافتن است و شاید پیشرفت هایی در كار باشد. «مردم جوان در آلمان آرزوهای بسیاری دارند ولی كافی است سری به شرق كشور بزنند و آن را با غرب قیاس كنند و در آن صورت سرخورده می شوند. مشكل ما این است كه تناسب و برابری در امور اقتصادی و اجتماعی در دو سمت كشور و به واقع در شرق و غرب آلمان نیست. البته قبول داریم كه اخیراً كارهایی در راه حل این مشكل صورت پذیرفته است.»
● بسیار بیشتر از همیشه
جام جهانی و فتح احتمالی آن چگونه می تواند این مشكل را حل كند؟ كسی جواب این سئوال را نمی داند، ولی پریتی شامبو در ادامه حرف هایش می گوید: «شاید فتح جام جهانی باعث شود كه سرمایه گذاری كلان تری از سوی شركت های اقتصادی در سطح آلمان صورت گیرد و قسمتی از آن شامل شرق كشور هم بشود. ۱۶ سال پس از اتحاد و وحدت دو آلمان این حداقل انتظاری است كه می توانیم داشته باشیم. به این دلیل است كه قهرمانی آلمان در جام جهانی امسال برای ما از نهایت اهمیت برخوردار است. اهمیتی بسیار بیشتر از همیشه و فزون تر از تمام ادوار قبلی جام های جهانی.»
نفر بعدی كه در این خصوص اظهارنظر می كند یك استاد دانشگاه در هامبولد آلمان به نام هارتموت هاسرمان است و این یك واحد تحصیلی است كه در شرق برلین قرار دارد.
او می گوید: «برای ما نیز فتح جام جهانی از اهمیت فراوانی برخوردار است، اما به شرطی كه بهره ای اقتصادی و اجتماعی هم برای ما داشته باشد. وقتی وحدت دو بخش آلمان شكل گرفت، چیزی حدود ۸۰ درصد از پست ها و مشاغل موجود در شرق محو شدند و وضع در قیاس با ایام قبل از اتحاد صد درجه بدتر شد و بدتر آنكه این وضع هنوز هم تصحیح و ترمیم نشده است و شرایط سابق همچنان برقرار است. با این حال قهرمانی تازه یك تفاوت عمده با پیروزی های قبلی دارد كه می تواند برای ما نویدبخش باشد.
تفاوت این مرتبه با دفعات قبلی این است كه اگر آلمان قهرمان شود به نام هر دو قسمت كشور تمام می شود، حال آنكه پیروزی های ۱۹۵۴ و ۷۴ و حتی ۹۰ فقط برای آلمان غربی بود و از آن منطقه برمی خاست و طبعاً به نام آنها هم تمام شد. این بار مجبورند به شرق كشور هم بها بدهند و بپذیرند كه این قسمت هم در آلمان وجود دارد.»
حرف آخر را نیز هری كائسماچر می زند. «بگذار فعلاً خوشحال و شاد باشیم و این را كه بعداً چه روی می دهد از یاد ببریم. این چند روز باقی مانده از جام جهانی ارزش اش را دارد كه بقیه مسائل را فراموش كنیم و در پایان جام به مشكلات خود بیندیشیم راستی بهتر است حركت كنیم. الان قطار كلن به راه می افتد و ما جا می مانیم.»

ترجمه:وصال روحانی

منبع : روزنامه شرق