پیشگیری و درمان بیماری‌ها با آب و آب در آئینه فرهنگ، دین و طب و تاریخ جهان

‌● آب در ”ودا“ (Vedas(۱
درمان بیماری‌ها با آب یکی از قدیمی‌ترین روش‌های پذیرفته شده توسط نژادهای بدوی است. آنها به سمت آب به‌دلیل آنکه از طبیعت منشاء گرفته است جلب می‌‌شدند.
در ”ریگ ودا“ که کهن‌ترین کتاب مذهبی آریان‌ها می‌باشد سرودهائی را می‌توان پیدا کرد که از آب به‌عنوان شفابخش بیماری‌ها تمجید شده است این سروده‌ها توسط کاهنان مقدس در خلال مرحله ساندیا (طریقت باطنی) سه بار در روز تکرار می‌شود و آب برای شستشوی سر و چشم به‌کار می‌رود و جرعه‌های کوچک از آن به تبرک آشامیده می‌شود.
ترجمه سرودهای ودا بدین قرار است:
۱) آه ای آب، تو سرچشمه شادمانی‌های تازه هستی، به ما نیرو و تابش عطا کن.
۲) از آن شراب شیرین بر ما بنوشان که همچون مادری دلبند از ما مراقبت خواهد کرد.
۳) تو قادری تمام بیماری‌ها را شفا بخشی به ما قدرت بده که زندگی کنیم و تولید نمائیم.
۴) بگذار آب ما را خالص کند، بگذار آب ما را سیراب سازد، بگذار آب از آسمان ببارد.
۵) می‌خواهم آب‌ها مرا مداوا کنند، آب غنی‌بخش غذاها و موجد طراوت‌ها است.
۶) سوما (Soma) به من گفت که آب سرشار از اثرات شفابخش است، نیکی‌ها را در ما برمی‌انگیزد و بیماری‌ها را از بین می‌برد.
۷) اوه، آب خوب، به من درمان نیکوئی عطا بخش که دیر بریزیم و هر روز آفتاب را ببینیم.
۸) اگر با کسی بدرفتاری کرده‌ام و نسبت به هر کسی کینه داشته‌ام یا اگر زبان به دروغ گشوده‌ام مرا ببخش و ضمیرم را از تمام آن گناهان بزدا.
۹) اوه آب، امروز در نزد توأم، شیرینی تو را چشیده‌ام. اوه، آتش! با آب بیامیز و مرا برافروزان.
● آب در آبورودا (Ayurveda)
هر پزشک معتقد به آیورودا بدین باور است که: تردیدی به دل نباید راه داد که با وضوی روزانه با آب رودخانه گنگ و قرار گرفتن هر روز در برابر آفتاب، تمام بیماری‌ها شفا می‌یابند. پزشک دیگری بر مبنای عقاید آبورودا می‌گوید که:
آب ناب، داروی حقیقی است. آفتاب، خود پزشک واقعی است. هم آب هم آفتاب تمام بیماری‌ها را شفا می‌بخشند و انسان را از مرگ نابهنگام برحذر می‌دارند، این سرود از زبان هندوئی مؤمن که داروئی برای بیماری خود گرفته است بر می‌آید: آب مقدس گنگ را در معده‌ام می‌ریزم که از مرگ بی‌موقع برحذر دارد و بیماری‌ها را برطرف سازد. همان سروده‌ها توسط تمام برهمن‌های ارتودکس ویش‌ناوا (Vaishnava) تکرار می‌شود زمانی که جرعه‌ای از آب مقدس را می‌طلبد از جائی‌که گیاه تولسی (Tulsi) سبز می‌شود.
● آب در نزد اروپائی‌ها
در بین اسپارتان‌های یونان باستان، حمام با آب سرد طبق قانون اجباری بود. حمام به اشکال گوناگون را در افسانه‌ها می‌توان سراغ گرفت. بقراط (Hippocrates) استنباط عالی از صفات فیزیولوژیک آب هم گرم و هم سرد داشت که در درمان تب، زخم‌ها، خونریزی و انواع بیماری‌های داخلی و جراحی به‌کار می‌رفت. او به پدیده‌ای در شرح حال بیماری برخورده بود که استحمام سرد به سرعت سبب بازگشت حرارت می‌شود و گرمای بدن برجا می‌ماند در حالی‌که استحمام با آب داغ اثر معکوس دارد.
طبق عقاید رومی‌ها، استحمام موجب درجات وسیع از پیشرفت و تکامل می‌گردد. امپراطوران برای ساختن حمام‌های اعجاب‌آمیز با همدیگر رقابت می‌نمودند. این حمام‌ها قادر بودند هزاران نفر را در روز پذیرا باشند. سلسیوس (Celsus) و سایر پزشکان رومی استحمام را در تألیفات خود ستودند وجود پزشک آب درمانگر در تاریخ روم قدیم به زمان برده آزاد شده، موسی آنتونیوس (Antonious Musa) بازمی‌گردد (پلاتن Platen).
بقراط (متولد سال ۴۶۰ و وفات ۳۷۷ پیش از میلاد)، جالینوس، آسکپلیادس و موسی آنتوینوس و بسیاری از مؤلفین در دوردست‌ترین اعصار، آب سرد و استحمام به انواع گوناگون را در بیماری‌ها مانند ابزار داشته‌اند. آنها روش برطرف ساختن تب توسط آب را تشریح می‌نمودند و همین راه چاره ساده تصور می‌شود از تمام راه‌ها چاره‌سازتر باشد.
یهودیان دوران باستان در استخرهای خود معتقد به وجود فرشته‌ای بودند به نام ودستا (Vedesta) که در اعیاد مذهبی استخرها شستشو و غسل در آن انجام می‌گرفت. در قرون وسطی پزشکان اسلامی که شاگردان فراوانی تعلیم می‌دادند از استحمام جانبداری نمودند و رازی، نوشیدن آب را در برطرف کردن تب مؤثر می‌دانست و ابن‌سینا آب سرد را در یبوست توصیه می‌کرد. بارا (Barra) اهل لیون و لانزانی (Lanzani) اهل ایتالیا از آب‌درمانی طرفداری می‌کردند. کولن (Cullen)، وسلی (Wesley)، فلویر (Floyer)، سینکلر (Sinclair) سپتالا (Septala) و هانکوک (Hancock) کاربرد آزاد آب را در بیماری‌ها خاطرنشان کرده‌اند.
گالن (Gallen) استحمام آب گرم و ماساژ با آب سرد را روشی در پائین آوردن درجه حرارت در تب‌ها می‌دانست. کوری (Curie) استحمام یا آب خنک (۸/۲۳ تا ۴/۳۴ درجه سانتی‌گراد) را در تمام بیماری‌های مزمن به‌کار می‌برد. او استحمام آب سرد را در تب‌های واگیردار و عفونی و استحمام آب نیمه‌گرم را در پائین آوردن درجه حرارت بالا مؤثر می‌دانست. به عقیده وی حمام بخار هنگام کارکرد غدد عرق، به‌جای شستشو با آب سرد در تب‌ها قابل توصیه است.
هان (j-s-Hahn) در سال ۱۷۷۳ بنیان آب درمانی را در درمان‌های علمی گذاشت. ساموئل هانمن (Samuel Hahnemann) بنیانگذار هومئوپاتی در سال ۱۷۸۴ کتابی درباره بیماری‌های مقاوم نوشت که با کاربرد اب سرد به نتایج درمانی عالی رسید. این کتاب حاوی جزئیات آموزشی است و با آب سرد به‌مثابه یک درمانگر کامل برخورد شده است.
چگونه باید استحمام کرد؟ پس از استحمام آب سرد چه باید کرد؟ در این کتاب مدت زمان استحمام و درجه حرارت آب و طول مدتی که بدن در آب باید غوطه‌ور باشد و طول زمان استحمام در وان تشریح شده است. هانمن نحوه ماساژ را به‌جز موارد معدودی از استثناءها در همان اثر خود شرح داده است. و، هان و هانمن بی‌تردید از افتخارات تاریخی درمان با آب به‌شمار می‌آیند.
● بنیانگذار آب‌درمانی
ونسان پرسنیتز (Vincent Priesnitz) در سال ۱۸۲۱ درمان با آب را در شهر گرافنبرگ بنیان گذاشت و از آن زمان او را به‌عنوان بنیانگذار آب‌درمانی می‌شناسند. او می‌نویسد در سال ۱۸۱۹ در اثر کشیده شدن قفسه صدری دچار شکستگی دنده شدم، پزشک معالج از درمان آن ناتوان ماند. کمپرس با آب گرم و دستورات افشره‌های گیاهی درد را تشدید می‌کرد لذا آن را کنار گذاشتم. به خاطر آوردم یک بار درد انگشت له شده شخصی را با کمپرس آب سرد اندکی کم کردم. او به خواب عمیقی فرو رفت و پس از آن بهبود یافت به‌طوری که سرکارش در مزرعه می‌رفت. از آن پس در هر شرایط مرضی مانند حوادث، من برای خود و دیگران آب سرد به‌کار بردم و بهترین نتایج ممکن را به‌دست آوردم. بعدها برای درمان افراد و بیماران بسیاری از این روش استفاده کردم و بدین‌سان مشهور به قدرت درمانگری شدم. اغلب بیماران را در فرصت‌های بیشتری ملاقات می‌کردم و شرح حال‌هائی می‌نوشتم و تجربه کسب می‌نمودم.
پریسینتز، اهداف درمانی خود را با تحقیق در بیماری‌های گوناگون دنبال کرد و به ریشه‌کن کردن تمام حالات رخوت و مرضی بدن با کاربرد آب سرد پرداخت.
غوطه‌ور کردن، حمام موضعی پاها، بازوان، سر و قسمت آزرده یا پیچیدن عضو بیمار در ملحفه‌های مرطوب، کمپرس، ماساژ و مشت و مال و دوش آب سرد، تأثیرات شگرفی در بهبود بیماری‌ها گذاشت. کسی نمی‌تواند در پذیرش این واقعیت تردید کند که پریسنیتز به سرشت انواع بیماری‌ها، به‌طور صحیح پی برده بود، باید بدین واقعیت تن در داد که آب، دارای صفات درمانی خارق‌العاده‌ای است، بر طبق نظر وی آب نه تنها نیروزا، طراوت‌بخش، مقوی، جلادهنده روح و تسکین‌دهنده و آرامش‌بخش است. بلکه به‌عنوان عامل پاک‌کننده بدن از مواد نامطلوب و خروج مواد مسموم از بدن می‌باشد.
پریسنیتز را به خاطر کاربرد هوشیارانه و نبوغ‌آمیز آب در مقاصد درمانی به‌عنوان یکی از درمانگران با طبیعت می‌شناسند. روش او طبق قوانین طبیعت بود و شرح حال‌ها را در طبیعت جستجو می‌کرد. براساس تجربیات بر روی خود و دردهای دیگران، همچون تمام نوابغ دنیا و بنا بر غرایز فطری خود کار کرد، به مشاهده نشست. آزمود و تمام معیارها را به محک اندازه‌گیری گذاشت و به‌طور اصولی اطلاعات خود را از کار در طبیعت و بدن انسان به‌دست آورد.
او خود را در بوته آزمایش گذاشت تا آنچه را که طبیعت به حیات می‌دهد، بشناسد. سیر بیماری‌ها را نظاره کرد و سرانجام به معرفت و تجربیاتی دست یافت که توانست بیماری‌ها را بر طبق قانون طبیعت درمان نماید. پریسینتز درایت پزشکی داشت که هر چند در هیچ دانشکده‌ای درس طب را نیاموخته بود.
به‌محض آنکه بیماری که توسط پزشکان هم‌عصر وی علاج‌ناپذیر تلقی می‌شد، او با آب‌درمانی فوراً آن را معالجه می‌نمود و می‌کوشید تمام کوفتگی‌ها، بریدگی‌ها، زخم‌ها، شکستگی‌ها، سوختگی‌ها و کچلی‌ها و تمام انواع ضایعات و بیماری‌های مختلف را که در دامنه کار او و همکارانش قرار داشت بدین سان تجربه کند، آنها به شکل شگفت‌انگیزی با آب‌درمانی زودتر از روش‌های طبی به نتایج مساعدی می‌رسیدند و طبیعت را در زدودن عفونت‌های زیانبار به یاری می‌گرفتند.
توده‌های مردمی که هر روز مزارع خود را درو می‌کردند و خرمن‌ها را می‌چیدند توسط آب بدون پرداخت حق‌العلاج درمان می‌شدند و این حسادت پزشکان دارای عنوان و مدرک را برمی‌انگیخت و باعث می‌شد که جدال با او را از طریق سیل افترا و بهتان به راه اندازند و از دست او به دادگاه شکایت برند و کارهای او را تحت پیگرد قرار دهند اما او سرانجام طبق رأی مراجع بالاتر دادگاه تبرئه گردید. آنگاه مخالفان او جلسه‌ای تشکیل دادند که روش درمان او را بررسی کنند، آنچه که در این جلسه ثابت شد این بود که شیوه درمانی او به هر تقدیر فاقد آسیب‌رسانی است چون داروی زهرآگین به‌کار نمی‌برد. سال‌ها بعد روش‌های درمانی او توسط بسیاری از پژوهشگران بی‌غرض پزشکی و بسیاری از افرادی که از این روش بهره‌مند شده بودند، دنبال شد و مورد مطالعه قرار گرفت. در میان آنها مونده (MUNDE) آب‌درمانی را در آمریکا مرسوم کرد. روسه (Rausse) آموزش‌های پریسینتز را در آلمان ترویج داد و شیندلر (Schindler) پس از مرگ استاد، کارهای او را در گرافبرنگ از سر گرفت، شنیدار با این شیوه توانست هزاران تن را معالجه نماید درمان اوروی دوک آدولف ناسائو در سال‌های ۱۸۷۱ و ۱۸۷۲ هنوز در خاطر بسیاری از افراد باقی است.
پس از بهبود، دوک جاده‌های گرافنبر را مرمت نمود. شیلندر همچنین دوک بزرگ ماکلنبرگ (Macklenburg) را در سال ۱۸۶۹ توسط پزشکان جواب شده بود، به‌طور کامل معالجه کرد. بدین مناسبت دوک بزرگ بنای یاد بود کلنبرگ را تأسیس نمود و یادگاری از عکس‌ها و تصاویر را به رسم تقدیر به شیلندر اعطاء کرد. سرانجام دوک بزرگ بخشنامه‌ای را به تصویب رساند که چهار تن از شخصیت‌های پزشکی برای مطالعه سالانه گرافبنرگ پیرامون آب درمانی زیر نظر شیلندر اعزام شوند. در سال ۱۸۸۲ همان بخشنامه اجباری شد و در سال ۱۸۸۸ چارلز اول پادشاه رومانی در گرافنبرگ بستری گردید.
یوهان اسکروت (jahan schroth) هم عصر پریسینتز (در سال ۱۸۱۷) در حادثه سوارکاری از ناحیهٔ زانو به شدت آسیب دید. عضو آزرده مطابق روش‌های جراحی آن روز معالجه شد. ولی نتیجه عمل ناقص بود. التهاب در استخوان و مفاصل اطراف باقی ماند، اسکروت دیگر نتوانست قدم بزند و به پای آزرده خود فشار آورد، به‌خصوص در هنگام بالا رفتن و نشستن این فشار غیرقابل تحمل بود. در همین اوضاع، روزی به راهب دیری که برای سرکشی به انجمن‌های مذهبی در حال سفر بود برخورد و مورد شماتت او قرار گرفت که چرا به‌جای قدم زدن سوار بر مرکب می‌شود.این‌کار از مرد جوانی چون او بعید به‌نظر می‌آید و مرکب او باید متحمل بار سنگینی گردد. اسکروت مشکل خود را با او در میان گذاشت. راهب دیرنشین به او توصیه نمود که زانوان را چندین بار در روز با آب سرد حمام بگیرد. مانند اسلاف خود، او چند بار در روز همین کار را کرد و زانویش را با بانداژ مرطوب بست. پس از آن زانو را خشک نگه می‌داشت و بدان مجال می‌داد که کاملاً خشک شود. اثر این کمپرس مطلوب بود و اسکروت کمپرس را با باندهای پشمی به‌کار برد. التهاب زانو پس از کمپرس‌های مداوم به‌طور قابل‌ملاحظه‌ای کاهش یافت و درد زانو قابل تحمل شد، مفصل سفت، نرم شد و پس از گذشت ده هفته ساق پای راست به نرمی و قابلیت انعطاف ساق پای چپ گردید چنانکه برای او مقدور نبود که بگوید کدام زانو آزرده شده بود. این معالجات و نتایج شگرف آن موجب پی‌ریزی اصولی شد که اسکروت آن را معرفی کرد و به تکمیل بیشتر آن پرداخت. و بعدها او کمپرس مرطوب را برای مصارف خارجی زخم‌ها، کوفتگی‌ها، مفاصل سفت و غیره به‌کار بست و هم حیوانات را معالجه کرد و هم انسان‌ها را، معالجه در حیوانات سبب تجربه‌اندوزی بیشتری در کار و مهارت اسکروت شد.
معالجات موفق او در زخم‌های بیرونی این ظن را در او برانگیخت که همین ابزار درمان که در معالجه التهاب زانو مؤثر بود چرا نتواند در برطرف ساختن بیماری‌های داخلی کارساز باشد. او بیش از انجام کار، پیش‌داوری عجولانه نمی‌کرد و دریافته بود که گرمای حاصله از رطوبت هم برای گیاه مفید خواهد بود و هم برای اشرف مخلوقات. برای همیاری با طبیعت، اسکروت بانداژهای کوچک و بزرگ را برای مناطق محدودتر و ملحفه‌های مرطوب را همراه با رژی غذائی خاصی برای تمام بدن به‌کار برد. در یک تجربه بیست و شش ساله اسکروت درمان‌هائی را انجام داد که نسبت به هر نوع معالجه طبی پاسخ نمی‌دادند.
و بیماری‌های مهلکی که از شدت آنها با این روش ساده می‌کاست و بالاخره محوشان می‌کرد. در مواردی ترشحات فیستول مقعد، پوسیدگی‌ها و غیره را درمان کرد. خنازیر که دوره‌ای بسیار طولانی دارد با شیوه درمانی اسکرت پس از شش تا بیست هفته ناپدید می‌شد.
نئیپ (kneipp) عاید کاتولیک رومی در باواریا (Bavaria)، در سال ۱۸۲۴ به دنیا آمد. او پسر یک بافنده بود وی نقل می‌کند: من از تن و از اندیشه در هم شکسته و امید خود را از آینده بریده بودم و به پایان عمر فکر می‌کردم.
این آب‌درمانی بود که او را نجات بخشید، در حالی که بهترین پزشکان معالج از وی قطع امید کرده بودند. پس از آب‌درمانی وی می‌نویسد: بسیار سرحال شدم و نیروی تحلیل رفته خود را به‌دست آوردم و عبادت به‌جای آوردم و به مدت سی و شش سال در حرفه روحانیت باقی ماندم و دوستان از جهت تعارف به من می‌گفتند که در شگفت مانده‌اند از لحن صدای من که پنجاه سال پیرتر نشان می‌دهد و از چنین قدرت بدنی برخوردارم. آب در کنارم چون یک دوست سختکوش و باوفا قرار گرفت چه کسی می‌تواند از مهری که به آب بسته‌ام سرزنشم کند؟ فرضیه نئیپ بدین اصل استوار است که علل تمام بیماری‌ها از خون سرچشمه می‌گیرد. اعم از آنکه خون با حضور مواد بیگانه‌ای آلوده شود یا آنکه ترشحات دفعی در زمانی طولانی‌تر در روده متوقف شده است و مواد بیماری‌زای آن خون را دچار آلودگی نماید. این مواد زائد می‌توانند از طریق آب دفع شوند. بدین‌منظور او آب را به صور گوناگون مانند: پوشش، کمپرس، جریان آب و شستشو به‌کار گرفت. به عقیده وی آب سرد در یک دوره کوتاه مؤثرتر از آب گرم و نیم‌گرم به‌کار می‌رود تا بیمار به‌تدریج نسبت به کاربرد آب سرد تحمل پیدا کند.
اگر بیمار رنگ‌پریده و لاغر باشد شستشو را به‌طور موضعی و برای بخشی از بدن به‌کار می‌برند. در درجه حرارت زیر طبیعی، مالش یا کاربرد بطری آب داغ قابل توصیه است. بلافاصله پس از مصرف آب داغ در همان قسمت بدن آب سرد مصرف می‌کنند که در اثر این اعمال جریان گردش خون تسریع می‌یابد. گرمای بدن بهبود پیدا می‌کند. اشتها افزایش یافته و بدن برای حرکت‌های بعدی نیرو و انرژی خود را باز می‌یابد.
در اغلب مردمی که عصبی می‌باشند، آب نیم‌گرم ملایم بدواً به‌کار می‌آید و به‌تدریج آن را سرد می‌کنند. حمام بخار را در افراد چاق و فربه که ناخالصی و چربی‌های اضافی‌تری دارند خاطرنشان می‌کنند. در دردها و ضایعات، شستشو با آب سرد، در سوختگی‌ها و کچلی‌ها وارد کردن قسمت آزرده در آب نیم‌گرم و در یبوست تنقیه با آب، برای حالات عصبی قدم زدن با پای برهنه یا در چمن وقتی که خورشید می‌درخشد قابل توصیه است: فقط در درمان افراد عصبی در بعضی از حالات، درد در ابتدا شدت می‌گیرد و این نمودار آن است که بهبود گردش خون حاصل شده است. سرفه خفیف، حرکات نرم یا درد در هر بخش از بدن نشانه‌های آن است که طبیعت می‌کوشد مواد مرضی را تخلیه کند.
نئیب پیشنهاد می‌کند که پا برهنه قدم بزنید با پوششی خنک، و از دوش و حمام به انواع گوناگون در درمان نیز باید بهره برد. بسیار یاز اساتید داروسازی این معالجات را به‌طور مطلق مهمل می‌پندارند در حالی‌که هنوز آثارشان را نمی‌توان انکار کرد. او تجربه کرد و تعلیم داد و در بیماران خود نتایج نیکوئی کسب کرد. هر صبح مدت یک دقیقه نیمی از بدن خود را حمام می‌کرد و قسمت فوقانی بدن خود را می‌شست. او عاشق هوای تازه بود. شب‌ها پنجره‌ها را حتی در زمستان، باز می‌کرد. او اصول صحیحی را پذیرفته بود که جامه باید نرم و سبک باشد و نباید با جریان خون بدن تداخل پیدا کند و باید بگذارد هوا آزادانه از پوست رد شود و نباید در جابجائی هوا در بدن ممانعت ایجاد کرد و باید بخارات ساطع از بدن خارج شود. او یک نابغه بود پزشک زاده شده بود و مدافع منافع نوع بشر بود.
گوهن (kuhne) که زندگی‌اش مرهون آب‌درمانی بود. وقتی که طی حادثه‌ای یک پای او زیر آوار ماند پزشکان معالج آن زمان تشخیص دادن که بیماری وی لاعلاج است. او علل تمام بیماری‌ها را مواد بیگانه یعنی ناخالصی‌های بدن می‌دانست که در شکم تجمع پیدا کرده و به خون راه می‌یابند بنابراین در تمام بیماری‌ها کاربرد حمام بخار را پس از مالش پاها مناسب می‌دانست. در حمام بخار تعریق ایجاد می‌شد و در زمان مالش و مشت و مال حرکت‌ها تسهیل می‌گردید و در مجموع ناخالصی‌ها از بدن زدوده می‌شد.
در موارد مزمن فقط درمان به زمان طولانی‌تری نیازمند است. تجمع مواد بیگانه و زائد ناشی از پرخوری یا از موادی است که منشاء طبیعی ندارند. مصرف زیاد گوشت، ادویه‌جات، مشروبات الکلی، مخدرها، محرک‌ها، مواد شیمیائی، داروها و غیره از این قبیل هستند. او به تزریق سم واکسن یا گره لنفاوی گوساله برای پیشگیری از آبله مرغان، تنباکوی جویدنی تدخین، انفیه و غیره اعتراض داشت. در عوض شیر، میوه، آجیل، غلات، سبزیجات و آب را در تمام بیماری‌ها توصیه می‌کرد.
● آب در بین آمریکائی‌ها
دکتر ویلفوردهال (Dr A.Willford Hall phd-L.L.D) بیشتر از دیگران در آمریکا آب‌درمانی کرده است. او پیش از آنکه اصول درمانی خود را منتشر کند و درصدد اثبات ارزش‌های آن برآید چهل سال تجربه کرده بود. در سن ۲۹ سالگی پس از سال‌ها سخنرانی در مجامع عالم خود را در چنگال دشمن سهمگین نوع بشر دید: سل ریه، برادر او در اثر این بیماری جان خود را از دست داد و پزشک خانواده به صراحت گفته بود که وضع او نیز مانند برادرش است و نمی‌توان برایش کاری کرد ولی به‌ وی توصیه کرد که به امور زندگانی خود سر و سامان دهد و او چند ماه بیشتر امید به زندگی نداشت. پزشکان حاذق پس از معاینه دقیق ریه‌ها با گوشی دریافتند که قسمتی از بین رفته و قسمت دیگر به شدت بیمار است و آنها نیز مانند پزشک خانواده امیدی به حیات وی نداشتند او تحت تمهیدات درمانی قرار گرفت ولی اثرات آن اندک بود و اگر هم تأثیر می‌کرد پش‌بینی می‌شد که بیش از یک سال نتواند زندگی کند.
در آن زمان گوشت وی به استخوان چسبیده و رنگ طراوت از چهره او رخت بربسته بود. به زحمت می‌وانست اتاق خود را ترک کند یا بدون توقف برای نفس تازه کردن در گوشه‌ای قدم بزند، وزن او در حدود ۱۲۰ پوند کاهش یافت. و ظاهر یک پیرمرد رنجور را داشت. ۱۸ سال پیش ۲۰۰ پوند وزن داشت و از نظر وضعیت در کی و شرایط فیزیکی در سطح تمام‌عیار و از نظر تحصیلی نابغه بود و اینک فقط یک معجزه بود که او را به سمت آب‌درمانی سوق داد. دکتر هال تقریباً به یک مرده شباهت داشت که قربانی بیماری شکست‌ناپذیر سل شده بود. بهبود او به معجزه شباهت داشت فتح شگفت‌انگیز آب‌درمانی، از آن زمان او داستان خود را برای تمام جهانیان بازگو کرد. (در سال ۱۸۸۰) هزاران نفر همان درمان را با نتایج مشابه دنبال کردند و او به شدت تنقیه با آب را برای تخلیه محتویات به‌کار می‌برد که بنا به تصور او منبع تمام بیماری‌ها بود.
دکتر ترنر (Dr-H.T-Turner) از واشنگتن، مؤلف ”درمان بهداشتی نوین“ یکی دیگر از طرفداران آب‌درمانی است که عمدتاً کاربرد تنقیه با آب را توصیه می‌کرد. او می‌گوید: ”من قولون بیماری را که در اثر التهاب روده‌ها فوت کرده بود باز کردم در سراسر آن به طول ۵ فوت روده‌ها انباشته از مواد مدفوع بودند که مثل سنگ سفت شده و چین‌های آن را پر کرده بود، و آنچنان مجرای گوارشی را بسته بود که در بیمار قولنج شدیدی ایجاد می‌کرد (آنچنانکه دوست وی می‌گفت) و به مدت چند سال هر ماه حدود دو بار دچار ین قولنج‌ها می‌شد که مقادیر زیاد داروی مسکن او را ساکت می‌کرد و تمام پزشکان هم‌عقیده بودند که وی دچار قولنج صفراوی است من که این مدفوع خشک را دیدم که طی سالیان دراز جمع شده بود گرچه علت آن به ایام دور بازمی‌گشت، نمی‌بایست علت ناگهانی مرگ او می‌شد تحقیقات اخیر نشان داده است که حداقل از هر ده نفر، هفت نفر از علت فوق رنج می‌برند و یافته‌اند که این علت موجب پیری زودرس و مرگ می‌شود. عجیب است که حدود ۲۸۴ مورد اتوپسی این تأخیر تخلیه را نشان داده‌اند (بنا به ادعای ما موجب مرگ همه آنها شده است) و ۲۸ مورد قولون از مواد سفت خالی بودند و شرایط طبیعی داشتند.
بسیاری از قولون‌ها دارای کرم‌های بزرگی بودند که طول آنها ۴ تا ۶ اینچ بود و بسته‌هائی وجود داشت که حاوی تخم و لارو بود. تجربه نگارنده در درمان بهداشتی عبارت بوده است از تخلیه قولون‌ها که کرم‌ها را جابه‌جا کرده و محتویات لاروها و تخم‌ها را خالی و با خون و چرک از روده‌ها دفع می‌کند این واقعیتی است که دارو نمی‌تواند آنها را از بین ببرد و یا حتی مدفوعات سفت و سنگ شده را نرم سازد.
دکتر فورت (Dr.W.E Foret Bs.M.b) در نیویورک کتابی نوشت به نام ”روش نوین“ و فواید تنفیه را برشمرد او شرح حال بیماری را که زن جوان فروشنده‌ای بود گزارش کرد که مدت شش هفته اجابت مزاج نکرده بود بیماری از بعد از بلعیدن لقمه سفتی عارض شد که ایجاد سوءتغذیه و جذب مواد مدفوع از قولون کرده بود پس از تنفیه با آب سلامت خود را بازیافت و پوست او شفاف و گلگون شد. آقای پرایس (Price) یکی از طرفداران آب درمانی در آمریکا است او مورد مشابه دیگری را شرح می‌دهد که خانم جوان ماشین‌نویسی بود و زندگی او از طریق تنقیه با آب نجات یافت پس از آنکه پزشکان او را جواب کردند.
روده‌های او پس از خوردن تو‌ت‌فرنگی از چهار ماه پیش حاوی سنگ‌های متعدد شد. وینتر نیتز (Winter nitz) در وین یکی از دیگر طرفداران آب‌درمانی است. در ترجمه کتابش به نام (Magnus Opus) در سال ۱۸۸۴ تحت فشار افکار صاحبنظران طب آمریکا در فواید کاربرد آب تألیفاتی ارائه کرد و آب‌درمانی را به آنجا معرفی نمود و دکتر بارنچ (Barench) اولین کسی است که کرسی آ‌ب‌درمانی را در آنجا باز گشود.

عبدالحمید حسین‌نیا
پی‌نوشت:
۱) ودا Veda کتاب مقدس هندوان که کیش هندوئی مبتنی بر آن است این لغت از ریشه ”وید“ به معنای ”دانش“ و ”دانستن“ می‌باشد وداها سرودهائی هستند که به زبان کهن سانسکریت نوشته شده است و زمان تصنیف آنها را ۱۰۰۰ تا ۲۰۰۰ قبل از میلاد می‌دانند. این سروده در چهار دفتر گردآوری شده‌اند و عبارتند از:
- ریک‌ودا که سرود ستایش خدایان است.
- یاجورودا که حاوی سرودهای نیایش دستور نذورات و قربانی می‌باشد و شامل دو دفتر است.
- ساماودا که آهنگ‌ها و نغمه‌ها را در بردارد.
- اترودا که خاص آترون‌ها و کاهنان است ”فرهنگ معین“
۲) نیما یوشیج، پدر شعر نو برای تمرکز احساس و اندیشه در زمان سرودن اشعار در زادگاه خود یوش، کفش جوراب را از پا درمی‌آورد و روی کف خنک اتاق قدم می‌زد.

منبع : سایر منابع