اضطراب می تواند سازنده هم باشد

اضطراب نوعی آشفتگی، نگرانی و فشار روانی است که موجب تضعیف روحیه، کاهش مطالعه، کاهش یادگیری و در نتیجه نا موفق بودن و نتیجه مطلوب نگرفتن در بین دانش آموزان می شود.
اضطراب علاوه بر اختلال در آرامش ذهنی باعث کاهش نیروهای انسان می شود چون فرد در حالت اضطراب نمی تواند به خوبی از نیروها و استعدادهایش استفاده کند و انرژی بسیاری را تلف می کند.
● عوامل ایجاد اضطراب
۱) ترس از ناموفق بودن
۲) نداشتن مطالعه کافی
۳) نداشتن علاقه به مطالعه
۴) وسواس بیش از حد
۵) استفاده نکردن صحیح از فرصت ها و از دست دادن زمان
۶) نداشتن بهره وری صحیح از امکانات و آشنا نبودن فرد با نقاط ضعف و توانایی های شخصی
۷) تلاش ناکافی در جبران و برطرف کردن نقاط ضعف
۸) خستگی ذهنی و جسمی
بنابراین سعی کنید با شناخت دقیق خود و شناسایی عوامل اضطراب و با استفاده از تکنیک های کاهش اضطراب وضعیت روحی خود را بهبود ببخشید و تصمیم بگیرید که هرگز اجازه ندهید اضطراب و نگرانی ها انرژیتان را تلف و شما را مأیوس کند.
● اضطراب سازنده (مثبت)
این نوع اضطراب در اکثر افراد وجود دارد و موجب کوشش و پشتکار برای کسب موفقیت می شود. این اضطراب نوعی از اضطراب ملایم است که به فرد تأکید می کند از فرصت ها و توانایی های شخصی خوب استفاده کن، با انگیزه باش و بر پشتکارت بیفزا.
اضطراب سازنده چراغ هشداردهنده ای است که شما را به فعالیت فرا می خواند و از نگرانی ها و آشفتگی ها دور می سازد.
● اضطراب مخرب (منفی)
اگر به هشدارهای اضطراب سازنده (مثبت) توجهی نشود پس از مدتی این نگرانی و آشفتگی ها افزایش یافته و به صورت یک عامل مخرب و آزاردهنده خود را نشان می دهد.
● تکنیک های کاهش اضطراب
▪ برگشت به حالت آرامش ذهنی که با نفس عمیق، تصورات مثبت و تلقین روزانه به دست می آید.
▪ فعالیت و پشتکار همراه با جدیت
▪ تصویر سازی مثبت
▪ شناخت توانمندی ها و اعتماد به خود
▪ تلقین مثبت به این صورت که من از آرامش فکری خوبی برخوردارم. من توانایی آن را دارم که در هر حال به حالت آرامش ذهنی بازگردم و با وجود آرامش می توانم به خواسته ها و اهدافم دست یابم.
▪ ایمان و توکل به خداوند
● مهار پرخاشگری بچه ها
والدین گاهی به علت پرخاشگری فرزند خود عصبانی می شوند، نه فقط به این خاطر که مثلاً در مکان های عمومی با بدخلقی کودک خود مواجه می شوند، بلکه به این علت که احساس می کنند روی رفتار کودک خود و شرایط موجود کنترل ندارند. خوشبختانه کج خلقی های کودکان با رسیدن به سن مدرسه کاهش می یابد. زیرا می توانند راه حل های بهتری در مواجهه با شکست و ناکامی پیدا کنند.
روش مؤثر برای از بین بردن پرخاشگری، آن است که از ابتدا آن را مهار کنید. وقتی که در مقابل پرخاشگری کودک خود با خشم و عصبانیت عکس العمل نشان دهید، به طور غیرمستقیم به او می آموزید که عصبانیت وسیله کارسازی برای دست یافتن به اهداف است. در عوض می توانید بگویید: «وقتی از گریه کردن دست برداشتی درباره آن با هم صحبت می کنیم و راه حلی می یابیم.»
با این کار به او می فهمانید که تا آرام نشود نمی تواند توجه شما را جلب کند. در صورتی که کودک شما در یک مکان عمومی شروع به بدخلقی و پرخاشگری کرد بدون توجه به نگاه های مردم او را به گوشه ای خلوت ببرید و منتظر شوید تا آرام شود.
به او بگویید: «اینجا پیش تو می مانم تا وقتی که آرام شوی و با هم صحبت کنیم.»
اگر بعد از سه یا چهار دقیقه باز هم به فریاد و گریه خود ادامه داد، او را بردارید و از آن مکان خارج شوید.
● علل عمده پرخاشگری
پرخاشگری ها همیشه قابل پیش بینی نیستند. کودکان به علل مختلفی این کار را انجام می دهند. شروع پرخاشگری علل زیادی دارد از جمله:
۱) هنگامی که کودک شما چیزی می خواهد ولی نمی تواند آن را به دست آورد.
۲) وقتی یادگیری انجام کاری برایش دشوار باشد.
۳) وقتی که خسته شده باشد.
پس با اجتناب از عواملی که ممکن است به بهانه گیری منجر شود، می توانید از وقوع تنش جلوگیری کنید. اگر می بینید کودک خردسالتان می خواهد با پازلی که خواهر بزرگترش در حال جور کردن آن است بازی کند، یا به او در این بازی کمک کنید و یا اینکه توجهش را به بازی دیگری که بیشتر مناسب سنش باشد، جلب کنید.
از کودک خود انتظاری بیش از آنچه از عهده اش برمی آید نداشته باشید، آنان قدرت تحمل زیادی ندارند و نمی توانند خود را برای مدت طولانی سرگرم کنند. بنابراین کودک خردسال خود را در ساعات شلوغ روز به جاهایی که معطل می شوید، نبرید و اگر مجبور هستید برای سرگرمی او اسباب بازی و خوراکی همراه ببرید.

[سیما میناوند چال]

منبع : روزنامه ایران