خبرنگاران به کدامین امید زنده اند؟

بهترین تعبیراز خبرنگار را « چشم بیدار جامعه » می دانم و این را به عنوان یک خبرنگارمی گویم . دلایلش هم اینهاست که خواهید خواند.
فاجعه وقتی رخ می دهد که این چشم « بیدار » به چشمی « بیمار » تبدیل شود. آنگاه دیگر جامعه جلوی پایش رانمی بیند که در کدام مسیرو به سمت کدام مقصد درحال حرکت است .
باچشم بسته حرکت کردن همان ودائم ازچاله درآمدن به وچاه افتادن همان . تاچشم جامعه سالم وا کاملاً باز نباشد، انتظارهدایت وراهبری از آن بیهوده است.
خیلی هاممکن است دنبال بیمارکردن و یابستن این چشم باشند . نخست تطمیع وبعد تهدید. باتوجه به وضع معیشتی خبرنگاران که درجامعه ما ازجایگاه مناسبی برخوردار نیست و گاهی حداقل های زندگی هم در دسترس آنها قرار ندارد ، به احتمال زیاد اولی جواب بدهد، اما اگر شرافت حرفه ای خبرنگار و امید های او برای زنده ماندن این اجازه را نداد، می شود سراغ تهدید ودست آخر هم تحدید رفت. به همین راحتی ، چشم بیمار می شود.
از دیگر سو ، با ایجاد گرد و غبار هم می توان چشم بیدار جامعه را تنگ کرد و یا بست . چشم بیدار هم درفضای طوفانی قدرت دیدن ندارد. این دیده برای سالم ماندن دراین فضا چاره ای جز بسته شدن به امیدفروکش کردن توفان های گذرا وبهتر دیدن درآینده نخواهد داشت.
روز خبرنگار هرسال فرصتی برای معاینه این چشم است. روزی برای مقایسه وضعیت چشم های جامعه امروز مان با چشم های دیگر جوامع جهان.
قدر یقین نتیجه این مقایسه ، خیلی خوشایند و دلنواز نخواهدبود.خبرنگاران امروز در دیگر جوامع قدرت مانوری دارند که حتی می توانند یک شبه اوضاع کشورشان رابه کلی تغییردهند، افشا کنند و نترسند و یا بنویسند و پای حرف خود محکم بایستند. ایجاد محدودیت دسترسی آزاد خبرنگار به اطلاعات، گذاشتن چشم بند روی چشم جامعه است. به راستی چشمی که نتواند ببیند، به چه دردمی خورد؟!
انتظار نور افکنی درمسیر این چشم برای بهتردیدنش پیشکش ، لااقل دنبال بستن ویا فیلترگذاشتن روی آن نباشیم.
چشمی که فیلتر و لنز روی آن گذاشته شود، دیگرتصویری واقعی را نمی بیند. اوضاع را به رنگی می بیند که فیلترگذاران می خواهند. بسته به اندازه لنزش تصاویر را کوچک تر و یا بزرگ تر ازاندازه واقعی شان می بیند وگزارش می کند. این چشم هم به درد مهندسی افکار عمومی نمی خورد.
این چشم آن گاه که بیدار، تیزبین ودقیق بود متعلق به همه جامعه است و حفاظت ، بازنگه داشتن وروشنگری در مسیردیدش به نفع کل جامعه تمام می شود.
حتی اگرروزی به عنوان جزئی از جامعه بستن و یا بیماری این چشم را به نفع خود بدانیم ، فردا که این چشم ها بالاخره بازشوند، خود را در بیراهه خواهیم یافت.
بااین وضع معیشتی نابسامان وامنیت شغلی مخاطره آمیز ، یک خبرنگار به آن امیدزنده است که لااقل چشمی سالم و عاشق برای هدایت و اصلاح جامعه خود باشد.
... راستی، روزمان مبارک !

نیوشا فردوسی پور