کمی انصاف در مورد اقلیت

برای بررسی عملکرد اصلاح طلبان مجلس باید شرایط عمومی شکل گیری مجلس هفتم، فضای حاکم بر آن، روحیات غالب نمایندگان این دوره و همچنین قلت و کم شماری اعضای اقلیت را در نظر گرفت. این مجلس با مجموعه یی آغاز کرد که نایب رئیس آن با غرور اعلام کرد که مجلس هفتم فاقد اقلیت است و هیچ گروه دیگری را به رسمیت نشناخت.
دشواری فعالیت مجلس هفتم از آن جهت نبود که اکثریت مطلق از آن یک جناح سیاسی بود، بلکه افرادی با پیشینه غالباً نظامی - امنیتی و اطلاعاتی به این مجلس راه یافتند که زیستن در محیط چندصدایی و شنیدن حرف مخالف را تجربه نکرده بودند به گونه یی که اگر کسانی برخلاف نظریات آنان سخن می گفتند برای آنان تازگی داشت و عموماً برنمی تافتند. در چنین فضای سنگین و بسته یی به جز تعداد کمی از نمایندگان اصلاح طلب دوره ششم، حتی سلیقه فکری نمایندگان اصلاح طلبی که برای بار اول به مجلس راه یافته بودند بر کسی معلوم نبود. مرور نطق ها و موضع گیری های اولیه نمایندگان مجلس هفتم و برخورد و اصطکاک آنان با خبرنگاران و بعضاً پرسنل تصویری، جو حاکم بر این مجلس را نشان می دهد. در چنین شرایطی اندک اندک اقلیت مجلس خود را پیدا کرد، به شناسایی و ارتباط گیری با دوستان روی آورد، نشست ها و جلساتی گذاشت و به تدریج حقانیت فکری و پارلمانی خود را آغاز کرد. از یاد نمی برم هنوز مجلس در مکان قبلی بود که نطق پنج دقیقه یی در خصوص محکوم کردن حمله گروهی به سخنرانی دکتر سروش در قم را ایراد کردم که با هیاهو و اعتراض از گوشه گوشه مجلس مواجه شدم و تحمل آن بر آنان سخت بود. اقلیت کم شمار توانست با شناخت دقیق و درست زمان و مکان و مجموعه مناسبات حاکم بر مجلس و نمایندگان هفتم، نقش خوب و موثری ایفا کند.
در وهله اول تلاش شد با نمایندگان اکثریت ارتباط منطقی برقرار کنیم و در گام اول برادری خود را به آنان اثبات کنیم. از دغدغه های مشترک در دفاع از انقلاب و ارزش های دین و انقلابی گفتیم به گونه یی که در نگاه برخی از آنان ما آدم های نفوذی و برانداز قلمداد می شدیم و در یک جمله فضای مجلس هفتم در اوایل به گونه یی بود که ما در سختی ها به نمایندگان راست دوره ششم پناه می بردیم و آنان به بهترین دوستان ما تبدیل شده بودند. با این همه پس از مدتی توانستیم از فضای تک صدایی مجلس هفتم عبور کنیم و در سال پایانی دولت اصلاحات و سال اول مجلس هفتم از عملکرد وزرای آقای خاتمی به خوبی دفاع کردیم. از سوی دیگر فراکسیون اقلیت در طرح ها و لوایح موافقت و مخالفت های لازم را بروز داد و ما حرکت های سیاسی اکثریت از جمله در مقوله استیضاح وزرای دولت آقای خاتمی و طرح تثبیت قیمت ها و غیره را به نقد کشیدیم. البته ما ادعایی بیش از ظرفیت و توان خود نداریم، اما در عین حال کم لطفی ها و نامهربانی ها را از دوستان خود انتظار نداریم. کیست که امروز بتواند نطق های مستدل و منطقی نمایندگان اقلیت در دفاع از کیان اصلاحات و عملکرد دولتمردان اصلاحات را نادیده بگیرد؟ زمانی که کارکرد و رویکرد اصلاح طلبان در حوزه فرهنگ و سایر بخش ها در قالب گزارش تحقیق و تفحص در مجلس هفتم به چالش کشیده شد، چه کسانی در درون مجلس از عملکرد دوران اصلاحات دفاع کردند؟ دوستان عزیزی که در بیرون از مجلس بودند و سال ها از سفره اصلاحات برخوردار بودند و در موقعیت های حساس جاخوش کرده اند و اطلاعات و آمار دقیق نیز از عملکرد دولت آقای خاتمی داشتند، در برابر این همه تخریب ها و هجمه ها به آن دوران چه دفاعی کرده اند؟ چه کسانی راه عافیت و سکوت را پیشه کرده اند و چه کسانی باز برای اصلاحات هزینه کرده اند؟ قضاوت را به نخبگان و ملت بزرگوار ایران و تاریخ واگذار می کنیم. همه نمایندگان اقلیت علاقه مند هستند در هر جلسه یی نطق داشته باشند، تذکر دهند، اعتراضی نمایند، البته سازوکار فعالیت در مجلس تعریف شده است.
هر نماینده در طول دوره دو یا سه بار بیشتر نوبت نطق ندارد. بعضاً همکاران ما چند هفته برای نطق های پنج دقیقه یی از کله سحر به مجلس می آیند و قرعه به نام آنان نمی افتد. هیات رئیسه مجلس نیز سازوکارهای دیگر را تا حدود زیادی محدود کرده است. به رغم فضای یکدستی در حاکمیت، کم شماری اقلیت و بی پناهی آنان و بدون یاری رساندن گروه های همفکر در بیرون از مجلس و با همه مشغله و گرفتاری های حوزه های انتخابیه و همچنین انتظارات و ارجاعاتی که مجموعه اصلاح طلبان از سراسر کشور از نمایندگان اصلاح طلب دارند این جمع توانستند در حد وسع خود تاثیری ماندگار را در مجلس هفتم از خود نشان دهند و در قالب نطق ها و تذکرها، سوالات و موضع گیری ها در مواضع مختلف از هویت فکری و اصلاحی خود و همفکران دفاع کنند. اگرچه کار اقلیت از تقصیر و قصور خالی نبوده است.البته ما نه ادعایی داریم و نه بر کسی منت می گذاریم، ولی انتظار نبوده است که همفکران و دوستان، ما را به تندی بنوازند و مزد خون دل خوردن های اقلیت را چنین پاسخ گویند.

ولی الله شجاع پوریان

منبع : روزنامه اعتماد