امید به زندگی

امید به زندگی، متوسط سال‌هایی است که یک فرد می‌تواند انتظار زندگی داشته باشد و بسته به جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کند و بسته به سطح علم، تمدن و فرهنگ آن جامعه متغیر است. امید به زندگی در مقاطع متفاوتی تعریف می‌شود. به طور مثال، امید به زندگی در بدو تولد و یا امید به زندگی در سن ۶۵ سالگی. اگر شما بتوانید آماری از امید به زندگی افراد را طی سال‌های گذشته و امروزه به دست آورده و با هم مقایسه کنید، متوجه بهبود قابل‌توجهی در اعداد و آمار امید به زندگی خواهید شد. این امر به دلیل پیشرفت علم و تمدن و همچنین سطح فرهنگ مردم است.
براساس داده‌های مرکز آمار ایران، در سال ۱۳۷۵ امید به زندگی در بدو تولد برای زنان ۷/۶۷ سال و برای مردان ۹/۶۵ سال بوده است.
در سال ۱۹۹۰ در آمریکا برای زنان امید به زندگی ۸/۷۸ سال و مردان ۸/۷۱ سال آمارگیری شده است.
عامل بسیار مهم بعدی، امید به زندگی بدون عجز و ناتوانی است و ارزش این امید به زندگی بسیار از حالت قبلی بیشتر است. همه می‌دانیم افزایش طول عمر در صورتی که با معلولیت، ناتوانی و عجز همراه باشد و سبب درد و رنج خود فرد و اطرافیان او شود، از ارزش زیادی برخوردار نیست. این شاخص بیشتر سطح بهداشت عمومی و توانمندی‌های درمانی و پیشگیری یک جامعه را نشان می‌دهد. زیرا امکان دارد افرادی به طور ژنتیکی طول عمر بالایی داشته باشند ولی در یک جامعه عقب‌مانده به علت سانحه مانند صدمات وارد بر نخاع در تصادف و یا بیماری (تراخم، پولیو، میلیت و ...) عمر گران‌بهای خود را با معلولیت سپری کنند. اینجاست که طبیبان باید روی بیماران گروه سنی سالمند تمرکز و فعالیت کنند و با ارزیابی دقیق، درمان به موقع و مراقبت ممتد، سلامت سالمندان را بیمه کنند.
ما نیازمند برنامه‌ریزی همه جانبه برای جمعیت سالمندی هستیم که در چند دهه آینده بر تعداد آنها به شدت افزوده خواهد شد. پیشگیری و آموزش صحیح متضمن سلامت و شادابی و بالا رفتن امید به زندگی بدون عجز و ناتوانی در آنها خواهد شد.

منبع : روزنامه سلامت