عاجز از نظارت

چند صباحی است که انتقادات مجموعه شهرداری تهران از شخص اول آن گرفته تا معاونان و مدیران کل و حتی کارشناسان و کارمندان نسبت به کمک های دولت در چارچوب ستاد تبصره ۳۱ کاملا سیاسی به نظر می رسد.
در حالی که شهردار و معاون ترافیک او بارها از عدم کمک دولت و ستاد تبصره ۳۱ به شهرداری سخن گفته اند سخنگوی دولت درگذشته و اخیراً رئیس ستاد تبصره ۳۱ به تشریح کمک های دولت به شهرداری پرداخته اند.
با این حال برخی معاونان و مدیران زیرمجموعه شهرداری، همچنان مشکلات شهر را به گردن دولت می اندازند. در این نوشتار چند نمونه از سوء مدیریت های شهری در سه سال گذشته را یادآور می شویم ضمن اینکه ده ها نمونه دیگر را به دلیل کمبود فضا فعلا در بایگانی نگه می داریم.
● تاکسی های فراوان شهروندان سرگردان
شهردار تهران در مراسم راه اندازی اتوبوس های دوکابین جدید در خط یک تندرو گفت که شهرداری نمی تواند برای تاکسی های خصوصی تعیین تکلیف کند. این سخن آقای قالیباف باتوجه به خدمات رسانی نامطلوب تاکسی ها به ویژه از نوع خصوصی اش، آب سردی بود بر روی کسانی که شهرداری را ناظر بر عملکرد سیستم حمل و نقل عمومی تهران می دانند.
این در حالی است که تاکسی های سبز و زرد بخش خصوصی با اعتبارات ستاد تبصره ۳۱ به متقاضیان واگذار شده و شرکت هایی هم بدون برگزاری مزایده، مجوز استفاده و دریافت کارمزد از این خودروها را دریافت کرده اند.
در این میان نه مردم راضی اند و نه رانندگان تاکسی. چرا که ماهانه مبالغی را به عنوان حق شارژ می پردازند بدون اینکه خدماتی دریافت کنند و از آن طرف، هزینه خودرویشان را خودشان به کمک دولت و در قالب تبصره ۳۱ تامین کرده اند. شرکت هایی که این تاکسی ها را زیر پوشش برده اند، مأمور نظارت و خدمات دهی به تاکسی های خصوصی هستند اما به دلیل عملکرد ضعیف آنها، مردم به دنبال تاکسی ها می دوند.
اکثر این رانندگان تاکسی ها تمایلی به سوار کردن مسافران عادی ندارند و تنها به دنبال دربستی می گردند. با روی آوردن این تاکسی ها به فرهنگ دربستی سوار کردن، تاکسی های دولتی هم کمتر به سراغ مسافران خطی می آیند و به دنبال دربستی ها هستند.
رئیس ستاد حمل و نقل و مصرف سوخت کشور می گوید که از سال ۵۸ بیش از ۰۶ هزار تاکسی جدید روانه بازار شده تا به همراه ۲۴ هزار تاکسی قدیمی، مردم را جا به جا کنند اما هنوز مردم به دنبال تاکسی می گردند.
تعداد زیادی از تاکسی ها به ویژه از نوع خصوصی اش، سرویس شرکت ها و مؤسسات شده اند یا صاحبانشان، یک شیفت را در ادارات مشغولند و شیفت بعدازظهر به کار کردن با آن، و باز هم به صورت دربستی می پردازند. ون ها که قرار بود ۰۳ درصد کمتر از تاکسی های چهار مسافره، کرایه بگیرند علاوه بر دریافت کرایه کامل، در موارد زیادی به خدمت ارگان ها و نهادهای دولتی و خصوصی درآمده اند و تعداد زیادی از تاکسی های دولتی هم به همین کارهاروی آورده اند.
آقای شهردار در حالی ستاد تبصره ۳۱ (دولت) را به عدم کمک به شهرداری، متهم می کند که رویانیان؛ به عنوان رئیس ستاد تبصره ۳۱ با عدد و رقم اعلام کرد که نزدیک به ۴ برابر بیش از دولت های گذشته به شهرداری کمک کرده اند.
شهردار اما بدون اینکه آماری بدهد، این کمک ها را ناچیز می داند و خواهان افزایش چشمگیر آنها است. از طرفی شهرداری و شخص آقای قالیباف از خصوصی سازی ارائه خدمات، استقبال کرده اند در حالی که اگر قرار است مانند بحث تاکسی ها، عنان اختیار از کف شهرداری برود و دودش، چشم مردم را بسوزاند. همان بهتر که بودجه و اختیارات در ید دیگران باشد.
● اظهارات ضد و نقیض
مطلب دیگر اینکه، اگر شهرداری از کنترل چنین بخش کوچکی عاجز است چطور ادعای اداره کردن ۳۲ ارگان در شهر، از جمله آموزش و پرورش را در چارچوب طرح های جامع شهری با صدای بلند فریاد می زند.
درباره بحث ندادن اتوبوس ها از سوی دولت به شهرداری هم باید گفت که سخنگوی دولت بارها اعلام کرد که دولت آماده واگذاری اتوبوس ها است اما شهرداری به بهانه نداشتن پارکینگ از تحویل گرفتن آن طفره رفت که البته دست آخر ۷۸۷۱ دستگاه را هم با پرداخت
۵.۷۱ درصد قیمت آن، از آن خود کرد. سخنگوی شورای شهر تهران هم بارها از استاندارد نبودن اتوبوس های ساخت داخل صحبت کرد که منظورش گازوئیل سوز بودن آن بود. اکنون مشاهده می شود که اتوبوس های دوکابین جدید هم گازوئیل سوز است.
در حالی که قرار است سالی ۵۱ کیلومتر مترو ساخته شود شهردار به ایجاد ۰۵۳ کیلومتر خط تندرو اتوبوس تاکید دارد. خط یک تندرو که به موازات مسیر خط چهار مترو و بخشی از خط دو مترو ایجاد شده که با تکمیل طرح های مترو، بی فایده خواهد شد و خط دو تندرو نیز در خیابان نه چندان عریض قزوین، شرایط بسیار سختی را برای مردم به وجود آورده است.
شهرداری تهران در حالی هزینه سنگین حفر تونل و مقاوم سازی خاک سست تهران را بر دوش شهروندان تحمیل می کند که کارشناسان حمل و نقل، مونوریل را بسیار به صرفه تر می دانند.
ضمن اینکه آن را رقیبی برای مترو به حساب می آورند تا خدماتش را کیفیت بخشد. همه این مسائل نشان می دهد که کمک های دولت به شهرداری، با حسن نیت انجام شده است والا اگر قرار بر تحمیل نظرات و ندادن بودجه ستاد تبصره ۳۱ به شهرداری بود، بسیاری از طرح های شهرداری زیر سؤال می رفت.
اشتباهی که خیلی از کشورهای جهان سوم می کنند آن است که پایتخت هایشان را با زرق و برق ظاهری می آرایند اما سوءمدیریت در زیرپوست این شهرها، بیداد می کند و همین سوءمدیریت ها بود که در ابتدای دهه ۰۷ شمسی، قیمت خانه را در تهران منفجر کرد و شهری لوکس اما کم امکانات و ناتوان در برابر یک پس لرزه را تحویل نسل های بعدی داد. اکنون همان شیوه به گونه ای دیگر دنبال می شود و برای پر کردن چاله سوءمدیریت ها، دائماً پول بیت المال را می بلعد تا ماجرای پل بهبودی را ایجاد کند.

کیان خشایار

منبع : روزنامه کیهان