پیشگیری در اعتیاد

نکاتی را که باید در زمینه پیشگیری از مواد اعتیاد آور درجامعه رعایت نمود:
▪ آگاه کردن جامعه از خطرات و مضرات مواد مخدر؛
▪ تقویت فعالیت های جایگزین؛
▪ افزایش مهارت های زندگی ، مانند مهارت حل مشکل،
▪ ارتقای فرهنگی؛
مهم ترین شیوه های پیشگیری از اعتیاد عبارتند از:
● پیشگیری اولیه
در این مرحله، هدف این است که تنفر از مواد مخدر و زیان آن ، با فرهنگ اصیل ما آن چنان آمیخته شود که ، جامعه آزمودن آن را همچون آزمودن نیش عقرب بداند. اقدامات و آموزشهای اقشار آسیب پذیر باید به نحوی صورت گیرد که افراد هرگز رغبتی به استعمال مواد مخدر از خود نشان ندهند. همانطور که رغبتی به خوردن مردار ندارند.
● پیشگیری ثانویه
درحقیقت بازپروری معتاد است که بتواند به زندگی عادی قبل از اعتیاد برگردد و بازتوانی تحقق یابد. این پیشگیری یا بازپروری موجب می شود که آثار و علائم بتدریج کم شود. در نتیجه وابستگی جسمانی معتاد در مرحله اول و سپس وابستگی روانی او با به کارگیری شیوه های وی‍‍‍ژه از بین برود.
● پیشگیری ثالث
برای جلوگیری از معتاد شدن، بایستی با پی بردن به نخستین بار مصرف مواد مخدر ، بلافاصله اقدامات لازم را (با توجه به ویژگیهای مصرف کننده و شناخت عوامل روی آوری به مصرف مواد مخدر) انجام داد تا از تکرار مصرف وسقوط او به دام اعتیاد جلوگیری کرد
برای آن که برنامه پیشگیری مناسبی برای جمعیت هدف مورد نظر اتخاذ شود. متخصصان پیش گیری به تعریف مجدد رویکرد های پیش گیری مبنی بر گروه هایی که برنامه پیش گیری برای آن ها طراحی شده پرداخته اند. آنها به این نتیجه رسیده اند که سه نوع رویکرد مجزای پیش گیری وجود دارد.
۱) پیشگیری جامع یا کلی
این نوع پیش گیری در واقع در برگیرنده راه بردهایی برای پیشگیری از نشانه های اولیه مصرف مواد یا شروع مصرف مواد در جمعیت عمومی است. مثلاً همه دانش آموزان مدارس .
۲) پیش گیری برگزیده
در واقع شامل آن نفع راه بردهای پیشگیری است که برای گروه های هدف یا زیر مجموعه هایی از جمعیت عمومی طراحی شده است. مثل بچه های والدین مصرف کننده مواد یا تحصیل کنندگان بی بضاعت مدارس.
۳) پیشگیری الزامی
راه بردهای ایجاد شده در این نوع پیشگیری برای آن دسته از شرکت کنندگان برنامه پیشگیری است که در حال حاضر دارای شواهدی از شروع مصرف مواد یا نشانه های پیشرو مصرف مواد هستند، مثل اختلالات رفتار.
● نتیجه گیری:
▪ تفسیر و تحلیل ما از اعتیاد ، هرچه که باشد، برخورد با معتادان می باید متفاوت با برخورد با عرضه کنندگان مواد مخدر باشد. یعنی اینکه معتاد یک بیمار معمولی است و باید با او مسئولانه رفتار شود.
▪ سعی شود به جای بستری کردن بیماران در بیمارستانها که مستلزم هزینه های زیادی است، بیماران را به صورت سرپایی درمان کنند، ولی پس از درمان از طریق روان درمانی و مشاوره ، با سرویسهای مددکاری، حتماً باید بیماران را پیگیری کرد.
▪ معمولاً افراد معتاد با روش درمانی سرپایی نتایج بهتری می گیرند و در کنار خانواده بهتر می توانند اعتیاد را کنار بگذارند.
▪ جدید ترین روش پذیرش و درمان معتاد آن است که نخست به درمان جسمی او بپردازند تا وابستگی جسمی به دارو از بین برود و در مرحله دوم درمان از بین بردن وابستگی روانی معتاد است که : این کار از طریق روانپزشک باید انجام شود.
▪ خانواده بیمار تا حدّ ممکن باید در درمان بیمار دخالت داده شوند. زیرا مشخص است که بیماری اعتیاد یک عارضه انفرادی نیست و به ویژه بعد از ترخیص ، ادامه درمان و پیگیری ، با حضور افراد خانواده، توصیه و تشویق می شود.
▪ کسانی که از ترس قانون یا به وسیله مراجع قانونی، یا با اصرار و فشار خانواده و اطرافیان ، برای ترک اعتیاد ، معرفی شده اند ، نتیجه درمان در مجموع چندان رضایت بخش نیست. بهترین نتایج در کسانی بوده است که با خانواده یا همسرشان برای ترک اعتیاد مراجعه کرده اند.
▪ سعی شود هزینه درمان اعتیاد توسط خود بیمار پرداخت شود،زیرا تجربه ثابت کرده که درمان رایگان چندان موفقیت آمیز نیست.
▪ نقش همسران باشعور و باهوش در کنترل و مدیریت بیماران اعتیاد بسیار مهم می باشد.
▪ در درمان اعتیاد سعی شود که برنامه های گروهی براساس خودیاری معتادان ، ابعاد تازه ای به توانبخشی این بیماران داده شود.یعنی از افرادی که درمان شده اند در ترک اعتیاد سایرین استفاده شود. این مطلب انگیزه روانی بیمار را افزایش می دهد.
▪ برای اکثریت داوطلبان گروه درمانی، ماندن در یک محیط بدون دارو، و در مواجهه با یک گروه انتقادگر مشکل است.
▪ یکی از عمده ترین کارها مصاحبه با خانواده بیمار و مصاحبه خصوصی با فرد معتاد می باشد برای شناخت علل و عوامل اعتیاد و اطمینان دادن به او از جهت محرمانه بودن مصاحبه.
▪ احترام گذاشتن به فرد بیمار و اجازه دادن به او که به راحتی حرف بزند و احساس خود را بازگو نماید.
▪ اطمینان دادن به بیمار جهت مداوای او با حداقل درد و ناراحتی هر چه کمتر.
▪ اطمینان خاطر دادن به بیمار که در صورت تصمیم قطعی حتماً موفق به ترک اعتیاد خواهد شد.
▪ در مواردی که رابطه فرد با اعضای خانواده یا اطرافیانش مختل باشد، باید به آنها کمک نمود تا شیوه های ارتباطی خود را بهبود بخشند.
▪ بازگوکردن روش های مقابله با سختی های زندگی برای فرد بیمار.
▪ از داروهایی که برای ترک اعتیاد استفاده می شود : ترک اعتیاد با متادون ، با کلونیدین و نیز استفاده از ضدّ افسردگیهای سه حلقه ای- آنتی هیستامین ها ، مسکن های معمولی است.
▪ نکته بسیارمهم اینکه : در جریان ترک اعتیاد از داروهای کنترل کننده اسهال، (دیفنوکسیلات) و مسکن های کدئین دار و آرام بخش هایی مثل مپروبامات و محرکهای گروه آمفتامینی( که همه اینها خود اعتیاد آورند) نباید استفاده شود.
▪ نکته آخر و قابل اهمیت که ترک اعتیاد باید توسط روانپزشک صورت گیرد.

http://shakhsyat.blogfa.com
محمد رضا حاجیلو