جام جهانی این بار عامل سقوط فوتبال ایران بود!

«ایران هیچ سهمی در بین برترین های آسیا در جمع فوتبالی ها ندارد.»این اتفاق برای ایرانی كه لژیونرهای زیادی در اروپا و حتی امارات دارد كه از میان آنها به سادگی می توان بهترین های قاره را پیدا كرد یك فاجعه است. فاجعه ای كه بازمانده از جام جهانی است و یادگاری از آقای برانكو و دستیارانش!به اروپا،مهد فوتبال دنیا كه نگاه می كنیم متوجه نام هایی می شویم كه در اسپانیا و آلمان و اتریش حضور دارند و به سادگی می توانند از اسم هایی چون بایرن ، اوساسونا، هانوفر، هامبورگ و... جزو برترین های قاره كهن باشند و نیستند!
در واقع طی آن سال هایی كه این اسامی تا این حد در قاره سرسبز اروپا حضور نداشتند ما با سادگی بیشتر و قطعیت بالاتری جزو مردان برتر قاره آسیا قرار می گرفتیم اما امروز چنین چیزی نیست و دیده نمی شود تا فلسطین، قطر و دیگر كشورها از میان خودشان بهترین ها را انتخاب كنند و این اتفاق رخ نمی دهد مگر با نمایش ضعیف تیم ملی ایران در جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان!وقتی پای جام جهانی مطرح می شود دیگر معیارها برای انتخاب به كمترین حد خود می رسند و به همین دلیل هم هست كه آن نمایش ضعیف از ایران، فوتبالیست های كشورمان در كمترین حد و اندازه دیده شده اند تا جایی كه از فلسطین، قطر ، سنگاپور ، عراق،كویت، امارات و تاجیكستانی كه به جام جهانی نرفته اند هم برای بهترین بازیكنان آسیا انتخاب شوند اما از ایرانی كه در بزرگترین كارناوال دنیا شركت كرده كسی جزو بهترین ها نباشد.
البته از رابطه ها به جای ضابطه ها نمی توان گذشت ونباید آنها را ندید گرفت اما برای كمك شدن به آن رابطه هایی كه غیرضابطه ای نامزدها را انتخاب كرده اند خودمان بیشترین كمك را انجام دادیم و با بی تفاوتی و بازی های ضعیف در جام جهانی و ترك این جام بدون حتی یك پیروزی بیشترین لطف را به انتخاب كنندگان برترین های قاره كردیم تا این شود كه امروز شده است!
علی كریمی ما كه می توانست برترین بازیكن قاره باشد در جام جهانی هیچ كاری نكرد، دایی نیز ایضاً همینطور نكونام و رضایی و مهدوی كیا نیز درست پشت سر كریمی آن قدر شل و وارفته كار كردند تا همه چیز به همین حالت ادامه پیدا كند و امروز آنها كه در جام جهانی حضور نداشته اند جلوتر از ایرانی باشند كه شركت كرد و البته ضعف فراوانی از خود نشان داد.در واقع بایدگفت همه بازیكنان ایران در جام جهانی آن قدر این تورنمنت بزرگ را بی ارزش انگاشتند كه در اوج عدم آمادگی پای به چنین رقابت های مهمی گذاشتند تا امروز همه آنها با حسرت كرسی ها بهترین های آسیا را ببینند و حتی یك نام نیز در میان آن كرسی ها از خودشان نبینند!
به مهدوی كیا نگاه كنید، او كه امروز به مرز كاپیتانی هامبورگ هم رسیده فقط كافی بود در هر یك از سه دیدار ما در جام جهانی یك پاس گل بدهد و در هر ۹۰ دقیقه یكی، دو بار از آن استارت های انفجاری خود را به معرض نمایش بگذارد.علی كریمی را ببینید، تنها كافی بود یكی، دو پاس طلایی و یا دریبل سریع را به تصویر بكشد!
اما چنین اتفاقی رخ نداد و تیم ایران به رهبری برانكو ایوانكوویچ دست از پا درازتر از جام جهانی برگشت تا بازیكنانش هم در كسب افتخار ناامیدانه دست و پا بزنند و با سیستم های محافظه كارانه برانكو نتوانند كنار بیایند.به واقع آنچه در جام جهانی رقم خورد جدای از بی تفاوتی بازیكنان، محدودیت حركتی زیادی را هم برای آنها می دید كه موجب شد نگاه ها به سوی آنهایی بچرخد كه اصلاً یا در جام جهانی شركت نكرده اند و یا اینكه در جام جهانی، اندكی بهتر از دیگران بوده اند.به هر حال امروز باید افسوس از دست دادن فرصت ها در جام جهانی را بخوریم كه دیگر فایده ای ندارد.
وقتی به سال ۱۹۹۸ هم برمی گردیم، متوجه می شویم تلاش ما در آن جام عامل و سكوی پرتاب بسیاری از بازیكنان ایران به اروپا و قرار گرفتن بسیاری از نام های ایرانی در جمع برترین آسیایی ها شد اما سال ۲۰۰۶ در آلمان آن قدر ضعیف بودیم كه لژیونرهای ایرانی (منهای جواد نكونام كه به اوساسونا رفت) اكثرا به امارات رفتند و نه اروپا!در آسیا هم البته نامزد بهترین ها نشدیم تا بفهمیم تنها صعود به جام جهانی برای ایران كافی نبوده و نمایش مطلوب مهمتر از حضور ما در آلمان بوده كه البته در اجرای آن نمایش كاملاً ضعیف عمل كردیم.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی