فراگیری و تمرکز

این حالت نامطبوع درزمان امتحان دادن حضور و شدت بیشتری پیدا می‌کند، زیرا در این زمان دانش‌آموز احساس می‌کند که قادر به نوشتن یا بیان مطالبی که می‌داند و در سایر موارد به خوبی می‌تواند آنها را به یاد آورد، نیست. در این مواقع تسکین یا کاهش فشار روانی که ممکن است به کمک هیپنوتیزم صورت بگیرد، می‌تواند به بهبودی و ارتقاء سطح فراگیری و آموزشی بینجامد.
در برخی از موارد، میزان اضطراب برای رسیدن به درجه‌های عالی در امتحان مطرح نیست، بلکه علت اصلی این است که فرد به اندازهٔ لازم انگیزه برای فراگیری پیدا نکرده است. در این شرایط هم هیپنوتیزم درمانی می‌تواند برخی از تصورهای نادرست فرد در ارتباط با فراگیری را تعدیل کند یا تغییر دهد و در نتیجه او به یک کمک مؤثر برای افزایش انگیزه برسد. برای اولین‌بار در حدود ۵۰ سال پیش یک دانشمند به نام ”مک‌ کورد“ نشان داد که با کمک هیپنوتیزم درمانی امکان افزایش توفیق در امتحان‌ها و پیشرفت‌ در زمینهٔ تحصیل وجود دارد.
در حدود ۲۰ سال پیش، برای اولین‌بار ”جانسون“ و همکاران او نشان دادند که کاربرد هیپنوتیزم در گروه‌هائی از دانش‌آموزان یا دانشجویان موجب پیدایش یک افزایش مشخص و چشمگیر در احساس اعتماد به نفس را به‌ویژه در کسانی که دارای مشکل‌های یادگیری هستند، فراهم می‌سازد.
اضطراب امتحان دادن
برای اولین‌بار در حدود ۳۰ سال پیش پژوهشگری به نام ”لوداتو“ از هیپنوتیزم برای کاهش اضطراب امتحان در کسانی که می‌خواستند در امتحان‌های رانندگی، تایپ و دوره‌هائی در آمار شرکت کنند استفاده کرد. پژوهش‌گر دیگری به نام ”هامر“ هیپنوتیزم‌درمانی را در گروهی برای افزایش ظرفیت حرکتی، تمرکز، ادراک، تداعی معانی، میزان قدرت حافظه پس از فراگیری، تندخوانی همراه با درک مطالب تند خوانده شده و کسب مهارت در خلاصه‌نویسی در مطالب خوانده شده و ... در مقایسه با گروه شاهد مورد استفاده قرار داد. در تمام موارد فوق، هیپنوتیزم‌درمان مؤثر بود. در جریان القاء خلسه در این افراد تلقین برای پیدایش خواب صورت نگرفت تا گیجی و خواب‌آلودگی آنان به حداقل برسد. در حدود ۵۰ سال پیش ”کولیکوف“ قسمت‌هائی از مطالب درسی دبیرستانی را در نوار صوتی ثبت کرد و به‌صورت جداگانه هم در خواب طبیعی و هم در خلسهٔ هیپنوتیزمی برای گروه‌هائی از دانش‌آموزان پخش کرد. او متوجه شد که تأثیرگذاری این روش در خلسهٔ هیپنوتیزمی بیشتر از خواب طبیعی بود.
”گلدبرگ“ در ۱۳۰ دانشجو که دچار اضطراب در امتحان‌ها بودند، تأثیر هیپینوتیزم‌درمان را با کاربرد داروهای آرام‌کننده مورد مقایسه قرار داد. مشخص شد هیپنوتیزم‌درمانی تأثیر بیشتری در مقایسه با داروهای آرامش‌بخش دارد. در حالی که تأثیر داروهای آرامش‌بخش بیشتر از درمان‌های توصیفی، هدایت‌گر است.
”گرازیل نک“ و ”جیمز هال“ اساتید دانشگاه‌های آمریکا و نویسندگان کتاب درسی معتبر ”اصول هیپنوتیزم‌ بالینی و کاربرد آن“ در این اثر می‌نویسند: ”ما با کمال خوشحالی اعلام می‌داریم که در هیپنوتیزم‌درمانی‌هائی که در سالیان گذشته برای تسکین اضطراب امتحان دادن انجام داده‌ایم. اضطراب این بیماران کاهش یافته و در نتیجه در امتحان به نمره‌های بیشتری نائل آمدند.“
افزایش بهره‌وری در مطالعه
در یک آزمایشگاه و کتابخانه که دانش‌آموزان در فصل تعطیلی تابستان برای مطالعه به آن مراجعه می‌کردند، ”کریپنر“ هیپنوتیزم را برای افزایش مهارت‌های مرتبط با مطالعه مورد استفاده قرار داد. از هر ۹ نفر دانش‌آموزی که در این پژوهش شرکت کرده بودند، ۸ نفر (حدود ۸۸ درصد) در سال بعد در امتحان‌ها نمره‌هائی بیشتر از میانگین کلاس کسب کردند که معادل ۵ ماه آموزش بیشتر در کلاس بود. اغلب دانش‌آموزانی که در گروه شاهد شرکت کرده بودند و تلقین‌های مثبت و سازندهٔ هیپنوتیزم درمان‌گرانه را دریافت نکرده بودند. نمره‌هائی کمتر از میانگین کلاس کسب کرده بودند، از لحاظ مطالعه‌های آماری تغییرهای بین این دو گروه، بسیار مشخص و معنی‌دار بود. (p=۰/۵).
بسیاری از متخصصان بالینی بر این باور هستند که نتایج و فواید هپینوتیزم‌درمانی برای افزایش قابلیت‌های درسی بسیار مستمر و طولانی است و حتی پس از امتحانی که دانش‌آموزان یا دانشجویان به خاطر آن هیپنوتیزم‌درمانی را انجام داده‌اند، برای مدت خیلی بیشتری ادامه پیدا می‌کند. در افراد بزرگسالی که توسط ”فولر“ برای رسیدن به قابلیت‌های فراگیری و تمرکز در برنامه‌های هیپنوتیزم‌درمانی شرکت کرده بودند. چنین اظهارنظرهائی توسط ”فولر“ به‌عنوان جمع‌بندی نهائی ارائه شده است: ”حتی پس از گذشت هفته‌ها، این افراد می‌توانند در زمان مطالعه به‌صورت خیلی عمیق‌تری تمرکز کنند ... ولی گروه شاهد که هیپنوتیزم‌درمانی دریافت نکرده بودند،هرگز به چنین افزایش قابلیت‌هائی در زمینهٔ تمرکز بهتر و بیشتر نرسیده بودند.

منبع : روزنامه وطن امروز