رادمردی که آسمان سجده اش می کند

در ترنم باران می نشینم. دلم كوله بار سنگین زمان را به دوش می كشد. از این جهان پر از ستم و آشوب خسته ام. وجودم را راهی سفر به سرزمین علی(ع) كه همان كوفه است، می كند. با خود می گویم، دلم وادی جنون است. به سرزمین كوفه نزدیك می شوم كه ناگهان زمزمه آشنایی مرا به سوی خود جلب می كند؛ بارالها، همان گونه كه خواستی رسالت بشریت را به انجام رساندم، پس معبودا مرا به حال خود واگذار.
نمی دانم از علی(ع) چه بنگارم چون قلم توان یاری كردن با من حقیر را ندارد. علی(ع) محبوب پیامبر بود. او دادگر عدل و قاضی قضاوت حق بود. علی(ع) مظهر نور و عدالت بود. او روزنه امید در دل كویر خشك و سیاه كوفیان بود. اسم و وجود علی(ع) آن چنان معنای بزرگی دارد، كه حتی در انتهای ذهنم نمی گنجد. علی(ع) كسی بود كه لالایی دلنواز و زیبایش را برای كودكان یتیم می خواند و آنها چه ساده سر بر بالین آن حضرت می گذاشتند و احساس آرامش می كردند. او از جانب حق آمده بود تا جهانی را پر از محصول عشق به خدا و برادری كند و دل ها را به سوی پروردگارش سوق دهد.
آری، وظیفه او این بود كه امانتدار دین خدا و اسلام باشد و بیابان دلواپسی ها و بی كسی ها را از وجود ابرهای تیره رنگ پاك كند. او مامور بود تا شبنم قشنگ عشق را در بین چشم های تاریك و كم سوی مردم به اجرا گذارد و می خواست كه دانه زیبای خداوند و عشق به او را در دل های پر از كینه و سنگی آنها بكارد. چه بسا كه ولایت علی(ع) بر زمین ولایت نبود، بلكه وجود نور خدا بر زمین و زمینیان بود. علی(ع) همانند گلی زیبا در برابر خار و اذیت كوفیان لحظه ای در امان نبود و چه بسا كه كوفیان آن طور كه شایسته و والای علی(ع) بود او را نمی شناختند. و از درك عظمت و شناخت او عاجز بودند! او بزرگ مرد بی نظیر نخلستان ها بود. نسیم مهربانی در صورت زیبا و نورانی اش موج می زد. او تنها مرد راستین و نزدیكترین فرد به خدا بود.
قلبم گواهی می داد كه علی(ع) تنها بود و دل شكسته و در چشمانش اشك باران مزین شده بود. تنها همدرد او چاه تنهایی علی(ع) بود كه شب ها، تنهای تنها عاشقانه گریه می كرد. حتی چاه نیز از درد علی(ع) آگاه بود و برایش اشك می ریخت. علی(ع) قهرمان زیبای آسمان ها و كهكشان ها بود. حتی دنیا با همه زیبایی اش در برابر چشمانش به اندازه پركاهی بی ارزش می نمود. آری، رمضان ماه علی(ع) است. همان رمضانی كه با جای پای سپید علی(ع) قدرت و رونق گرفت. همان ماه مقدسی كه ارزشش و وجودش از هزاران شب دیگر برتر است، زیرا همراه با نزول آیه های قرآنی مزین شده همان ماه مباركی كه به یمن وجود مبارك و با بركت علی(ع) تمامی ضیافت ها و سفره های مسلمانان نورانی و عطرآگین شده است! و التیام بخش دل های شكسته فقیران و پدری خوب و عاشق یتیمان بود. افطار این مرد بزرگ چیزی جز اندكی نان و نمك نبود! او یگانه خورشید عالم امامت و مبلغ خوب قرآن و كاتب زیبا و گرانبهای نهج البلاغه بود. علی(ع) همان دریای بیكران و باعظمتی بود كه گرداگرد یتیمان را فرا می گرفت و آنها را نوازش می كرد. او آرامش بخش و مونس پیرانی بود كه در پس كوچه ها مانده بودند. علی(ع) كسی بود كه عبادت و نمازش همه جهان و حتی آسمان را به سجده وامی داشت، حتی سحاب ها و كوه ها و رخساره ماه در مقابل مقام والای علی(ع) كم می آوردند. جلوه زیبای لیله القدر و شب تجلی كرامت هر دو یادگارهایی از امیرمومنان هستند. علی آن كسی است كه تكبیرش تكبیر عاشقان، قنوتش قنوت دریاها و آسمان ها و ركوعش ركوع زینت بخش و زیبای نسترن ها و افق هاست و صدایش زیباترین ترانه برای دل های غم بار دنیاست. او امیدی بود كه در خانه معبودش به دنیا آمد و در كنار جلوه گاه عاشقش عاشقانه فریاد (فزت و رب الكعبه) را سر داد، پس آرام می گویم: یا علی(ع) مدد و باز هم می ماند علی(ع) و علی(ع)...

لیلا موثقی

منبع : انتخابی از منابع گوناگون