پنجشنبه, ۱۳ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 2 May, 2024
مجله ویستا
۱۸ آبان ـ ۹ نوامبر ـ حرفه روزنامه نگاری و تارخ نویسی در بحران
در سالهای اخیر ایراد فراوان به «روزنامه نگاری »و ادامه آن «تاریخ نگاری» وارد آمده است و تا کنون نتیجه این بوده است که تا روزنامه نگاری به راه اصلی بازنگردد انتظار زیادی از مورخ نمی توان داشت و تا این دو حرفه مربوط به هم به «اصول و قواعد» خود باز نگردند جوامع ملی و جامعه جهانی اصلاح نخواهند شد. متنی که در زیر می آید نظر یک اندیشمند است که هفتم نوامبر ۲۰۰۲ ابراز شده است:
از اواسط قرن نوزدهم روی تاریخ هیچ كشوری كار درست و حسابی نشده است، زیرا كه نه مقامهای مربوط خواسته اند و نه مورخان و روزنامه نگاران زحمت این كار را به خود داده اند. تارخ نویسی ادامه كار رونامه نگاری است. ولی، با این همه دانشكده كه برایشان تاسیس شده ، در یك قرن و نیم اخیر در هیچ جای دنیا در این دو رشته مربوط به هم كاری تازه صورت نگرفته است. به نظر می آید كه صاحبان رسانه ها شده اند بازرگان و یا سیاستمدار و به دنبال درآمد ومقام، و روزنامه نگارها هم كه با امید فراوان و قصد خدمت گام به این راه می گذارند در همان اوایل کار سردرگم سراب شده و ناخواسته به ابزار سیاست و خدمه تبلیغ تبدیل و سپس در متن آن قرار می گیرند و در چنین شرایط و وضعیت، تاریخ نویس هم خود را به دردسر نمی اندازد و همان راه را می رود كه برایش باز است (رسانه ها باز كرده اند). نتیجه اش این می شود كه كسی از واقعیات ۱۵۰ سال اخیر، مگر كارهای روتین (عادی و روزمره) و ظاهر قضیه آگاه نمی شود و همان راهها را ادامه می دهد و همان اشتباهات را تكرار می كند و پایان این روند هم روشن نیست. بنابراین، روزنامه نگاری و تاریخ نگاری نیاز به یك انقلاب داخلی دارند و چه كسی و از كجا این انقلاب را شروع كند، معلوم نیست. تا این انقلاب «در این حرفه به بیراهه افتاده» صورت نگیرد مشكلات بشر در مسیر حل شدن قرار نخواهد گرفت.
از اواسط قرن نوزدهم روی تاریخ هیچ كشوری كار درست و حسابی نشده است، زیرا كه نه مقامهای مربوط خواسته اند و نه مورخان و روزنامه نگاران زحمت این كار را به خود داده اند. تارخ نویسی ادامه كار رونامه نگاری است. ولی، با این همه دانشكده كه برایشان تاسیس شده ، در یك قرن و نیم اخیر در هیچ جای دنیا در این دو رشته مربوط به هم كاری تازه صورت نگرفته است. به نظر می آید كه صاحبان رسانه ها شده اند بازرگان و یا سیاستمدار و به دنبال درآمد ومقام، و روزنامه نگارها هم كه با امید فراوان و قصد خدمت گام به این راه می گذارند در همان اوایل کار سردرگم سراب شده و ناخواسته به ابزار سیاست و خدمه تبلیغ تبدیل و سپس در متن آن قرار می گیرند و در چنین شرایط و وضعیت، تاریخ نویس هم خود را به دردسر نمی اندازد و همان راه را می رود كه برایش باز است (رسانه ها باز كرده اند). نتیجه اش این می شود كه كسی از واقعیات ۱۵۰ سال اخیر، مگر كارهای روتین (عادی و روزمره) و ظاهر قضیه آگاه نمی شود و همان راهها را ادامه می دهد و همان اشتباهات را تكرار می كند و پایان این روند هم روشن نیست. بنابراین، روزنامه نگاری و تاریخ نگاری نیاز به یك انقلاب داخلی دارند و چه كسی و از كجا این انقلاب را شروع كند، معلوم نیست. تا این انقلاب «در این حرفه به بیراهه افتاده» صورت نگیرد مشكلات بشر در مسیر حل شدن قرار نخواهد گرفت.
منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز
نمایندگی زیمنس ایران فروش PLC S71200/300/400/1500 | درایو …
دریافت خدمات پرستاری در منزل
pameranian.com
پیچ و مهره پارس سهند
خرید بلیط هواپیما
ایران روز معلم آمریکا معلمان رهبر انقلاب دولت مجلس شورای اسلامی مجلس دولت سیزدهم حجاب شهید مطهری شورای نگهبان
تهران زلزله هواشناسی معلم شهرداری تهران سیل قوه قضاییه آموزش و پرورش پلیس سلامت سازمان هواشناسی دستگیری
خودرو بانک مرکزی قیمت خودرو قیمت دلار دلار ایران خودرو قیمت طلا سایپا کارگران بازار خودرو تورم قیمت
مسعود اسکویی فضای مجازی تلویزیون سریال سینمای ایران سینما دفاع مقدس موسیقی تئاتر
دانشگاه علوم پزشکی مکزیک
رژیم صهیونیستی غزه فلسطین اسرائیل جنگ غزه چین روسیه نوار غزه حماس عربستان ترکیه اوکراین
استقلال پرسپولیس فوتبال سپاهان تراکتور لیگ برتر ایران رئال مادرید بایرن مونیخ باشگاه استقلال لیگ قهرمانان اروپا لیگ برتر باشگاه پرسپولیس
اینستاگرام همراه اول دبی اپل ناسا وزیر ارتباطات تبلیغات گوگل پهپاد
کبد چرب بیماری قلبی کاهش وزن دیابت داروخانه ویتامین طول عمر بارداری