نیاز مسافران ایرانی به متل و مراکز اقامتی ارزان

اینك در كشور ما ۶۱۷هتل فعالیت دارند كه از این تعداد ۶۵هتل دولتی ومابقی خصوصی اند. با این حال دبیرجامعه هتلداران كشور چندی قبل در گفت و گو با ایسنا اعلام كرد كه به ۱۵۰هتل جدید نیاز است. هتلداری در ایران نیز مثل خیلی مسائل و درآمدهای دیگر به سوبسید زنده است، آن هم در شرایطی كه وضعیت هتل های كشور از نظر استاندارد، عمر مفید ساختمان و خدمات دهی به مشتریان، نیازمند بازنگری و بازسازی هستند.با این حال اگر سری به مسیرهای پرمسافرت بزنیم خواهیم دید كه مردم حاضرند كنار خیابان بخوابند، ولی به هتل و مراكز اقامتی- توریستی نروند كه این بحث از دو منظر قابل بررسی است:نخست آنكه در بحث عدم رغبت مردم به رفتن به هتل موضوع توان مالی را بررسی كنیم و دیگر بحث كمبود هتل.به عبارت دیگر مردم با وجود آنكه برنامه ریزی می كنند با خودرو به سفر بروند یا با دیگر وسایل حمل ونقل، اما محاسبه می كنند كه در كدام شهر می توانند با حداقل هزینه اقامت، مستقر شوند.از آنجا كه هتل ها عموما اتاق های ۲تخته، ۳تخته و سوئیت های مختلفی دارند كه به تناسب ستاره هایشان این افزایش تخت با افزایش بها هم همراه است، در این حالت یك خانواده ۵ نفره ناگزیر است برای یك شب اقامت دو اتاق دست كم یكی، دو تخته و دیگری ۳ تخته رزرو كند كه این كار شاید به اندازه تمام هزینه سفرش تمام شود.در حال حاضر اتاق دو تخته كمتر از ۵۰ هزار تومان برای یك هتل مناسب قابل دسترسی نیست، بحث مسافرخانه ها و دیگر مراكز اقامتی هم بهتر از این نخواهد بود. البته شاید در شهری مثل مشهد یا جایی مثل كیش رفتن به هتل بارزتر و بیشتر به چشم آید زیرا چاره دیگری برای مسافران قابل تصور نیست، اما باید پذیرفت كه سفرها به تناسب نحوه و امكان دسترسی به محل اقامت قابل برنامه ریزی اند. اما فرضیه دوم؛ این فرض از چند منظر قابل بررسی است. وقتی ما هتل كم داریم عموما انتخاب مردم برای اقامت در هتل هم محدود می شود. به عبارت دیگر وقتی ما تعداد هتل هایمان كم است، عده كمتری می توانند مطابق با درآمد و توان خود دست به انتخاب بزنند. به عبارت دیگر اگر در یك شهر، هم هتل های مختلف و هم مراكزی مثل متل وجود داشته باشد هم كسانی كه توان اجاره اتاق در هتل ۵ ستاره را دارند، می توانند برنامه سفر خود را تنظیم كنند و هم آنها كه جایی مثل یا مسافرخانه را برای اقامت برمی گزینند.اما نكته آنجاست كه ساخت و طراحی مسافرخانه ها و دیگر مراكز اقامتی آنقدر جذاب نیست كه بتوان با حداقل هزینه، شبی اقامت را در آن محل برنامه ریزی كرد. شاید اگر در این بحث كمك های دولتی، برنامه های دولتی، اجلاس ها و... نبود، عموما قید داشتن هتل در بسیاری شهرها را باید می زدیم زیرا هزینه هایی مثل آب، برق، گاز و... به همراه دستمزدها و... نمی تواند با عادت های مردم در رفتن به هتل یا... جبران شود. شاید بد نباشد برای بررسی بهتر این موضوع به تعاریف هتلداری خصوصی نگاهی بیندازیم.
هتل های دولتی و خصوصی
دبیر جامعه هتلداران ایران درباره هتلداری خصوصی و دولتی به ایسنا گفته است: تمامی هتل های دولتی و خصوصی از یك قانون مشخص برخوردارند و هیچ تفاوتی میان آنها از نظر استانداردسازی، درجه بندی و خدمات دهی از نظر قانونی وجود ندارد. در اكثر كشورهای جهان، بخش عظیمی از مسئله اسكان توسط گروه های بزرگ هتلی انجام می شود كه خوشبختانه در كشور ما نیز گروه های هتل های هما، پارسیان و … این وظیفه را به خوبی انجام می دهند. خسرو ایرانپور همچنین تاكید كرده است كه استفاده از تجربیات گروهی و اشتراكی گروه های هتلی برای تشكل ها و NGOهای جدید و تازه كار در مدیریت و خدمات دهی بسیار موثر است.وی همچنین گفته است: هر چقدر ما بر تقاضاهای بازار گردشگری دنیا اثر بگذاریم، به همان میزان باید در سه بخش اصلی حمل و نقل، اسكان و پذیرایی از گردشگران نیز ارتقا پیدا كنیم.
قیمت هتل در ایران گران نیست!
با وجود فرضیه ای كه ما برای عدم رغبت مردم به رفتن به هتل طرح كردیم، خسرو ایرانپور معتقد است كه قیمت هتل گران نیست. دبیر جامعه هتلداران ایران در این باره گفته است: گردشگری صنعت واقعیت هاست، به همین منظور تعریف Pagهای مسافرتی برای گردشگران داخلی و خارجی نیز باید براساس واقعیت ها صورت بگیرد.ایرانپور در خصوص عدم رشد گردشگری داخلی كشور اظهار داشت: كشورما در حال طی مرحله گذار در گردشگری است. بنابراین كمبودها و نواقص آن نیز باید به مرور زمان و با برنامه ریزی دقیق مرتفع شود.ایرانپور تاكید كرده است: در خصوص هزینه مسافرت های داخلی طبق آمارهای رسمی كشور، متوسط سرانه خانواده های ایرانی بین ۲۳۰ تا ۲۵۰ هزار تومان است كه طبیعتا این میزان با تو جه به هزینه های سفر انفرادی و خانوادگی نمی تواند پاسخگوی یك خانواده ایرانی باشد. وی همچنین در این باره اعلام كرده است: مهمترین راه حل قراردادن سفر در سبد اقتصادی خانوارهای ایرانی، سفرهای دست جمعی و برگزاری تورهای خانوادگی و ارزان قیمت با حمایت دولت و مسئولان است.وی خاطرنشان كرده است: كشورهای مختلف در زمینه برگزاری تورهای دست جمعی اعم از مسافرت های دانشجویی، دانش آموزی، كارمندی و… تجارب موفقی كسب كرده اند.به گفته ایرانپور، در كشور ما تمام هزینه های مسافرت اعم از حمل و نقل، پذیرایی و حتی خرید سوغات از هزینه بالایی برخوردار است، اما چون شاخص مسافرت در كشور، هتل و بحث اسكان در نظر گرفته می شود، تمامی گرانی ها و تورم متوجه هتل و بحث اقامت می شود. در صورتی كه با یك نگاه دقیق می توان فهمید كه تمام هزینه های مسافرت در كشور ما بخصوص مسافرت های انفرادی، زیاد است.
مدیریت عقب مانده
در دوره اخیر به صنعت گردشگری و زیرشاخه های آن، همچون هتلداری به طور جدی نگاه نشده است، حال آنكه این حوزه می تواند با مدیریت درست، پابه پای صنعت نفت درآمدزایی كند. اكنون در حوزه نظام اقتصاد بین الملل هر بشكه نفت در حدود ۶۰ دلار ارزآوری دارد. این در حالی است كه هر گردشگر روزانه ۵۰۰ دلار ارزآوری دارد. پس با مدیریت روز و جذب گردشگران، جدای از بالا بردن درآمدهای اقتصادی می توان در حوزه هایی چون كار و اشتغال نیز تحولاتی بنیادین ایجاد كرد، این وضع ناشی از نحوه مدیریت هاست.مشاور فنی و عمرانی سازمان میراث فرهنگی و گردشگری، دریافت عوارض بسیار بالا برای احداث هتل را از جمله مهمترین معضلات فراروی این بخش ارزیابی كرده و گفته است: شهرداری برای احداث یك هتل ۵ ستاره نزدیك به ۳۵ میلیارد تومان عوارض می خواهد كه این امر اقتصادی بودن بحث هتلداری را تحت الشعاع خود قرار داده و از این رو سرمایه گذاران رغبتی برای حضور در این بخش نشان نمی دهند.مهندس عباسپور در ادامه با اشاره به اینكه شهرداری می تواند در سوددهی هتل ها شریك شده و از راه دریافت اقساطی عوارض احداث هتل، مشكلات هتلداری و مراكز اقامتی را كمتر كند، به ایسنا گفت: به دلیل بی توجهی به بحث ساخت و سازهای هتل در سال های گذشته، تهران اكنون با بحران هتل مواجه است و در صورت برگزاری یك اجلاس و پذیرایی از مقامات دیگر كشورها، با مسائل عدیده ای مواجه هستیم.عباسپور در این باره خاطرنشان كرده است: اكنون در سبد جهانی اقتصاد توریسم، ۷۰۰ میلیارد دلار در حال چرخش بوده و ایران برای دستیابی به جذب ۲ درصد از گردشگران بین المللی و محقق ساختن درآمد ۲۰ میلیارد دلاری گردشگری در برنامه چهارم توسعه باید به طور جدی بحث گردشگر و هتل سازی را در اولویت های كاری و سیاستگذاری خود قرار دهد.
عادت های مردم و نیاز به مراكز گذری
آنچه در این میان به نظر می رسد اینكه تصمیم گیران در حوزه هتلداری و هتل سازی عموما بدون توجه به عادت های مردم عمل می كنند. به عبارت دیگر هیچ یك از سرمایه گذاران حاضر نیستند به جز قطب های پررفت و آمدی نظیر مشهد و كیش دست به ساخت مراكز اقامتی گذری و در عین حال جذاب بزنند.نگاهی به عادت های مردم نشان می دهد كه آنان ترجیح می دهند آزاد باشند تا اینكه بخواهند قوانین مربوط به رفتن به هتل و... را آن هم با آن هزینه بالا متحمل شوند.از طرفی از آنجا كه عموما ۹۵ درصد از مردم علاقه دارند با خودرو شخصی سفر كنند و قطعا بین راه هم خسته می شوند و هم ماهیت چنین سفری ایجاب می كند كه توقف كوتاهی برای یك شب، یا چند ساعت انجام گیرد، بنابراین اگر سرمایه گذاران و متولیان این كار بتوانند با در نظر گرفتن چنین پتانسیلی، محلی جذاب برای بین راه بسازند كه ضمن ارزان بودن اقامت در آن، ازكنار سرگرمی ها، فروشگا ه ها و امكانات جانبی درآمدزا باشد، قطعا می توان هم نیازی اجتماعی را پاسخ داد و هم گردشگری داخلی وخارجی را رونق بخشید.در واقع چنین مراكزی مشابه متل های كشورهای خارجی می تواند با سنت های عام ما دوباره سازی شود.آنچه در این میان مسلم است اینكه اگر سرمایه گذاران توجه كنند كه با اجاره كم یك اتاق یا اجاره ناچیزی برای دادن جای مطمئن در برپا كردن چادر، مردم را كمك كنند، می توان با استفاده از مراكز بازی، اینترنت و تلفن، فروش صنایع دستی، مراكز تعمیرگاهی برای خودرو و سرویس های مربوطه هزینه های خود را جبران كنند. اگر در كنار چنین مراكزی پلیس هم حضور یابد مردم با آرامش بیشتری پا به این نقاط می گذارند زیرا در بسیاری پارك ها و نقاطی كه مردم در بین راه مستقر می شوند، به دلیل خلوت بودن یا دیگر شرایط، امكان سرقت یا تبهكاری های دیگر بالاست.مشكل دیگر مردم نیز همین امنیت است. در بین راه اگر مراكزی باشد كه از امنیت كافی برخوردار باشد البته تمیز و راحت، می توان به امنیت سرمایه گذاری و بازگشت سرمایه هم امید داشت.

منبع : روزنامه همشهری