کله‌پوک‌ها - AIRHEADS

سال تولید : ۱۹۹۴
کشور تولیدکننده : امریکا
محصول : رابرت سایموندز و مارک برگ
کارگردان : مایکل لیمان
فیلمنامه‌نویس : ریچ ویلکس
فیلمبردار : جان شوارتسمن
آهنگساز(موسیقی متن) : کارتر برول
هنرپیشگان : برندان فریزر، استیو بوسکمی، آدام سندلر، جو مانتنیا، کریس فارلی، مایکل مکین، ایمی لوکین، مایکل ریچاردز و مارشال بل
نوع فیلم : رنگی، ۹۲ دقیقه


ـ یک گروه راک به نام ̎لون رینجرز̎ که تا به حال هیچکدام از قطعات‌شان به بازار نیامده، همهٔ سعی خود را می‌کنند تا با یک کمپانی موسیقی قرارداد ببندند. ̎چاز̎ (فریزر)، خوانندهٔ گروه مدام بدون اجازه وارد شرکت ̎پالاتین رکوردز̎ می‌شود تا یک طوری مدیران کمپانی را راضی کند به نوار موسیقی‌شان گوش کنند ولی همیشه او را بیرون انداخته‌اند. یک روز فکری به نظر ̎چاز̎ و اعضای گروهش ـ ̎رکس̎ (بوسکمی) نوازندهٔ گیتار باس و برادرش، ̎پیپ̎ (سندلر)، نوازندهٔ درام ـ می‌رسد: گرداننده‌های ایستگاه محبوب رادیوئی‌شان KPPX را به گروگان بگیرند و از آنان بخواهند نوارشان را پخش کنند. آنان با هفت‌تیرهای آب‌پاش وارد ایستگاه رادیو می‌شوند و ابتدا سعی می‌کنند با زبان خوش، ̎ایان̎ (مانتینا)، مسئول پخش موسیقی رادیو را راضی کنند. اما ناگهان سروکلهٔ ̎میلو̎ (مکین)، مدیر حقه‌باز رادیو پیدا می‌شود و نوارشان در حادثه‌ای غیرقابل تصور از بین می‌رود. حالا آنان مانده‌اند و دوازده گروگان. بنابراین شروع می‌کنند به مذاکره کردن با پلیس. از طرف دیگر پلیس دنبال ̎کایلا ̎ (لونکین)، محبوبهٔ ̎چاز̎ می‌گردد که تنها کپی نوار را در اختیار دارد. گروه رفته رفته با گروگان‌ها صمیمی می‌شوند ولی خبر ندارند که ̎بیچ̎ (ریچاردز)، یکی از کارمندان رادیو، خیال دارد یک تنه از طریق کانال‌های هوا، گروگان‌ها را نجات دهد. خبر گروگان‌گیری در شهر پیچیده و مردم بیرون ایستگاه به تماشا ایستاده‌اند و مدیران کمپانی صفحه‌پرکنی نیز پیشنهادهائی به اعضاء گروه می‌دهند. پلیس ̎کایلا ̎ را پیدا می‌کند و نوار را از او می‌گیرد ولی طی برخوردی که ̎کایلا ̎ با ̎چاز̎ پیدا می‌کند، دستگاه پخش می‌شکند. ̎بیچ̎ نیز از طرف دیگر آنان را غافلگیر می‌کند و با اسلحه‌ای واقعی، ̎چاز̎ را به چالش می‌طلبد. یکی از مدیران کمپانی که مخفیانه وارد ایستگاه شده با گروه قراردادی می‌بندد. به زودی ویدئوی آنان تحت عنوان ̎زنده و زندان̎ تبدیل به یکی از محبوب‌ترین کلیپ‌های MTV می‌شود. ̎تور̎ نمایشی موسیقی ̎لون رینجرز̎ شش ماه دیگر ـ و اگر بچه‌های خوبی باشند ـ سه ماه دیگر آغاز می‌شود.
ـ لیمان با فیلم اول فوق‌العاده پرخاش جویانه‌اش، طوری وارد صحنهٔ سینما شد که گوئی فرزند امروزی جان واترز و ادوارد آلبی است. هیترها (۱۹۸۹) حرفی برای گفتن نداشت ولی پیچیدگی‌های باروک شخصیت‌های نوجوان آن منجر به تصویری زنده از تهی بودن شد. سپس لیمان به بیراهه رفت. اگر ملاقات با اپل‌گیت‌ها (۱۹۹۱)، که در آن حشرات بیگانه به قالب یک خانوادهٔ حومه شهری در می‌آیند، فیلم گیج‌کننده‌ای بود، فیلم هادسن هاک (۱۹۹۱)، با همکاری بروس ویلیس شکستی بزرگ به شمار می‌آمد. کله‌پوک‌ها باید بازگشت لیمان به شمار می‌آمد، ولی فیلم در آمریکا با شکست تجاری روبه‌رو شد و منتقدان نیز از آن روی برگرداندند. با این حال فیلم مضحکه‌ٔ لذت‌بخش و دلنشینی است. سلیقهٔ لیمان در کمدی سیاه اینجا شاید محدود شده باشد، ولی دست‌کم به هجویهٔ بی‌هدف فیلم‌های دیگر متوسل نمی‌شود. ویلکس فیلمنامه‌نویس درک مناسبی از محیط موسیقی راک دارد. گروه لون رینجرز خیلی باهوش نیستند، ولی حسی هرقدر ضعیف از شکوه موسیقی راک دارند که به جست و جوی پوچ آنان، منطقی درونی و در نهایت نوعی وقار می‌بخشد.