قرارگاه‌ مذهبی - The Mission

سال تولید : ۱۹۸۶
کشور تولیدکننده : انگلستان
محصول : گُلرکرست
کارگردان : رولند جافی
فیلمنامه‌نویس : رابرت بولت، برمبنای داستانی نوشته خودش.
فیلمبردار : کریس منگس
آهنگساز(موسیقی متن) : انیو موریکونه
هنرپیشگان : رابرت دنیرو، جرمی آیرونز، ری مک‌آنالی، ایدان کوئین، چری لونگی، رانلد پیکاپ، چاپ لو و لیام نیسن.
نوع فیلم : رنگی، ۱۲۵ دقیقه.


آمریکای جنوبی، دهه 1750. یک کشیش ژزوئیت به نام «گابریل» (آیرونز) وارد جنگلی بالای آبشارهای ایگوآتسو می‌شود و به سرخ‌پوستان گوآرانی برمی‌خورد که قبل‌تر یکی از همکاران او را کشته‌اند. با این حال قرارگاه هیأت مبلغان مذهبی‌ سان کارلوس را راه می‌اندازد. ژزوئیت‌ها، علاوه بر تبلیغ مسیحیت، به سرخ‌پوستانی که در مستعمره‌های اسپانیا و پرتغال زندگی می‌کنند نیز برای خودکفائی، راه و روش کشاورزی را می‌آموزند. طبق عهدنامه رُم، اداره این هیأت‌های تبلیغی از حوزه قضائی اسپانیا (که برده‌داری را ممنوع اعلام کرده است) خارج و به پرتغال واگذار می‌شود که موافق برده‌داری است. «کاردینال آلتامیرانو» (مک‌آنالی) نیز از سوی واتیکان برای تصمیم‌گیری درباره انحلال این قرارگاه‌ها، اعزام می‌شود. در این بین «کاپیتان رودریگو مندوزا» (دنیرو) بر سر زنی به‌نام «کارلوتا» (لونگی) با برادرش «فلیپه» (کوئین)، مشاجره می‌کند و او را می‌کشد. سپس برای خلاصی از عذاب وجدانش، در حالی که به جبران گناهش تعداد زیادی سپر را با خود حمل می‌کند، به‌دنبال «گابریل» راه می‌افتد و به‌عنوان یک ژزوئیت در آن قرارگاه پذیرفته می‌شود. «آلتامیرانو» که به شدت از سوی پرتغالی‌ها تحت فشار قرار گرفته، از سوی کارلوس بازدید می‌کند و تحت تأثیر زندگی سعادتمندانه بومیان آنجا قرار می‌گیرد، با این حال به «گابریل» می‌گوید که باید این قرارگاه را به‌پرتغالی‌ها واگذار کنند و مقاومتی از خود نشان ندهند، وگرنه تکفیر خواهند شد. در حالی که «گابریل»، به خدا روی می‌آورد. «مندوزا» با کمک دیگر کشیش‌ها، یک گروه مقاومت تشکیل می‌دهد؛ با این حال نیروهای مسلح سر می‌رسند و سرانجام «گابریل» و «مندوزا» کشته می‌شوند.
* فیلمی حماسی، که موضوع و دست‌مایه‌ای حماسی ندارد و به‌رغم برخورداری از درون‌مایه‌های مذهبی، بیشتر به سمت یک داستان دراماتیک و پُرحادثه، که بر پایه رابطه دوگانه «پدر گابریل» و «کاپیتان مندوزا» شکل گرفته، پیش می‌رود. محل وقوع ماجرا جنگل‌های برزیل است و تصویرپردازی جالب توجه آن، در جهت تقویت روح شاعرانه اثر - در مقابل القای احساس انقلابی گری آن - است. مضافاً اینکه در آخر، فیلم، پس از نوشته‌های پایانی، با نمای درشتی از چهره نماینده واتیکان خاتمه می‌یابد و تماشاگر زیر بار نگاه مستقیم و سنگین او، ساکن ترک می‌کند.