پس از ۳۷ سال

واقعا تحمل این قضیه خیلی سخت است كه هیچ عقل سلیمی بتواند این نكته را بپذیرد در كشوری كه بیش از نیمی از استادیوم ها و سالن های ورزشی اش به احترام جایگاه اخلاقی و اعتباری قهرمان بزرگی چون تختی نامگذاری شده، شاهد آن باشیم كه دوستداران و علاقمندان این چهره بزرگ چنین حقیرانه در مراسم سالگردش زیر باران شدید در كنار مقبره اش گردهم آیند و مراسمی را به یاد و خاطره اش برگزار كنند. تأثر عمیق تر این است كه چگونه می توان با گذشت ۳۷ سال از درگذشت این قهرمان بزرگ و نامی به این باور رسید كه در دستگاه بزرگ ورزش ما تا به امروز چنین زمینه ای ایجاد نشده كه مكانی مناسب این چهره جاودانه ورزش ایران و جهان احداث شود و این گونه نشود كه روز هفدهم دیماه ۸۳ هواداران و دوستداران تختی از حضور بر مزارش به دلیل باران، سرگردان و سردرگم شوند. به قول یكی از بزرگان كشتی، احداث بنای یادبود و آرامگاه مناسب حال این شخصیت جاودانه ورزش كمترین كاری است كه می توان برای این چهره به یادماندنی انجام داد.به امید آن كه سال آینده مراسم سالگرد شادروان جهان پهلوان تختی باشكوه و عظمتی افزون تر از همیشه در بنای یادبودی كه دبیركل محترم كمیته ملی المپیك قول ساختن آن را داده است برگزار شود.