از ایران بیاموزید

ایران یك كشور اسلامی و در مجاورت كشورهای عربی قرار دارد و شمار زیادی از عرب ها در آن زندگی می كنند، و در مقابل تعداد زیادی از اتباع ایران به عنوان شهروند در كشورهای عربی زندگی می كنند. خلاصه كلام این كه ما به ایرانیان نزدیكیم و ایران نیز در بسیاری زمینه ها به ما نزدیك است. تا آنجا كه در زمینه فرهنگی با هم اشتراكات بسیار داریم.
اما با وجود قرب جغرافیایی، در زمینه های سیاسی و اقتصادی و صنعتی ما بسیار از آنها عقب مانده تریم، مانند این كه ما در كره دیگری زندگی می كنیم.
در حالی كه همه رژیم های عرب با انجام انتخابات پارلمانی و ریاست جمهوری ساختگی به ریش مردم خود می خندند، ایرانی ها دروازه دموكراسی را فتح كرده اند. اعضای پارلمان ایران منتخب واقعی مردم هستند و مانند ما با فرمان وارد مجلس نمی شوند و در انتخابات ریاست جمهوری برخلاف برخی كشورهای عرب كه رقبای رئیس جمهور عوامل دست پرورده سازمان های اطلاعاتی و مزدبگیر هستند كه با صحنه سازی به نفع رئیس كناره می گیرند، ایرانیان بارها انتخابات حقیقی اجرا نموده و در رقابتی واقعی به مصاف هم می روند و هیچ كس نمی تواند قبل از شمارش آرا نتیجه انتخابات را حدس بزند.
همان گونه كه همه از پیشی گرفتن احمدی نژاد بر كاندیدای صاحب نام رفسنجانی درانتخابات مبهوت شدند، هر آینه كه زیباترین نشان رئیس جمهوری جدید ایران این است كه او فرزند واقعی ملت بود، او فردی ساده پوش و ابرازكننده آرمان های بخش اعظم ملت ایران است و چقدر مؤثر بود آن تصویری كه از كفش احمدی نژاد كه از سوی یكی از عكاسان منتشر شد. كفشی كه وی قبل از ۵ سال خریداری كرده بود و همچنان با افتخار و عزت آن را می پوشید در حالی كه بیشتر رهبران عرب میلیون ها دلار برای خود و اطرافیان شان هزینه می كنند.
پیشرفت ایرانیان تنها در بعد سیاسی نیست، بلكه می روند تا با ملل زنده دنیا رقابت كنند.
به یاد دارم چندی قبل كه از یك نمایشگاه بین المللی در یك كشور عربی بازدید داشتم و ابتدا در غرفه های نمایش كالاهای عربی رفتم و مشاهده نمودم كه برخی خرمای خشك را به نمایش گذاشته و برخی دیگر روغن زیتون یا صنایع برنزی كهنه و خلاصه تولیدات عرضه شده از كشورهای عرب جز شیرینی و مواد غذایی بی كیفیت نبود. اما زمانی كه به غرفه تولیدات ایران رفتم بهت و حیرت مرا فراگرفت، زیرا خود را در برابر تجهیزات و ماشین آلات عظیم صنعتی ساخت ایران دیدم كه نشان می داد تكنولوژی و صنعت در ایران تا چه حد پیشرفت نموده است.
در غرفه ایران نشانی از پسته معروف ایرانی و یا خرمای با كیفیت آن نبود، حتی فرش دستباف ایران كه از هنر بالایی برخوردار است در این نمایشگاه عرضه نشده بود. زیرا ایرانیان جز تولیدات پیشرفته خود عرضه نمی كنند و شاید می خواستند به ما بگویند كه نمی خواهیم محصولات سرزمینی ایران را عرضه نماییم بلكه ساخته عقل دانشمندان و كارشناسان خود را به نمایش می گذاریم.
شاید عراق نیز در نظر داشت كه به قدرتی اتمی تبدیل شود كه در هم شكسته شد و این كشور به دوران عصر حجر بازگشت. دیگر كشورهای عرب در جای خود مانده اند و هیچ استفاده ای از ثروت های هنگفت نفتی خود جز برای ساختن كاخ ها و برج های بلند و یا پر كردن بازار از اتومبیل های آلمانی و ژاپنی نمی كنند. در حالی كه جاده های ایران مملو از اتومبیل های ملی ساخت خود آنها است كه در خیابان ها و پل های عظیم و مدرن ایرانی كه جز در ژاپن نمی توان نمونه آن را مشاهده نمود در حركتند و همه آنها به دست ایرانیان طراحی و اجرا شده است.
ایرانی ها به ساخت تجهیزات ماشین آلات اكتفا نكرده بلكه قدرت و توان اتمی خود را نیز پیشرفته كرده اند تا آنجا كه سراسر جهان در برابر این دستاورد به حال آماده باش درآمده است. زیرا برخورد عزت مندانه ایران همانند یك ابر قدرت است.
اكنون آیا سزاوار است كه ما ملت ناامید عرب كه با فشردن دست های خود به هم، از اقتدار ملی و عزت مداری ایران به وجد آمده نكوهش كنیم؟ حتماً این حق را نداریم. زیرا در شرایطی كه رژیم های حاكم بر جهان عرب به سوی سازش با اسرائیل روی آورده و دستورات كاندولیزا رایس را حتی در كنفرانس سران خود مو به مو اجرا می كنند، یك انسان عرب وادار می شود تا در برابر بزرگ منشی و مردانگی و ایستادگی ایرانیان سر تعظیم فرود آورد.
اما مضحك و خنده دارتر آن، توقع حكام عرب از ایران است كه برخی از آنها خود به سر فرود آوردن و گدایی سیاسی، اقتصادی و صنعتی در برابر غرب اكتفا ننموده بلكه از ایران نیز می خواهند تا مانند آنها در برابر دشمن سر فرود آورد. یعنی این كه نه به خود رحم می كنند و نه به رحمت خدا برای دیگران راضی هستند و به جای این كه از ایران پیروی كنند، آنان را به مسیر سازش به بهانه واهی عقلانیت فرا می خوانند كه این خود یك خدعه و فریب آشكار است. چگونه می توانیم میلیون ها انسان عرب را كه هوادار روحیه پایداری ایران شده اند سرزنش نماییم، مگر نه این كه آنها می بینند كه تهران پیروزی را در پشت پیروزی بر ضد نیروهای سلطه و استكبار جهانی رقم می زند.
و در زمانی كه ناوگان های آمریكایی و غربی آب های سرزمینی عرب را درمی نوردند و در میان سكوت مطلق آنها به هر جا كه بخواهند وارد می شوند، تنها ایران است كه ۱۵ نظامی نیروی دریایی انگلیس را تنها بخاطر ورود در چند متر از آب های سرزمینی خود دستگیر نموده و از تهدیدهای انگلیس و آمریكا نمی هراسد و همان گونه كه روبرت فیسك روزنامه نگار بزرگ انگلیسی می نویسد: ایران، انگلستان و تونی بلر و ارتش انگلیس را به ذلت می كشاند و افزون بر آن دانشجویان ایرانی، سفارت انگلیس در تهران را در محكومیت تجاوز آن كشور سنگباران می كنند و دلیل بالاتر بر این عزت و اقتدار ملی، اقدام رئیس جمهوری احمدی نژاد در اهدای مدال شجاعت به فرمانده نیروی دستگیركننده تفنگداران انگلیس است.
و سرانجام تهران حاضر به آزادی دریاداران انگلیسی نمی شود مگر با دریافت عذرخواهی كتبی شخص تونی بلر و تعهد او در نزدیك نشدن به آب های ایران در آینده و مگر ایران نیست كه بارها سفرای غربی را برای هر گونه تعدی ساده به عزت ملی ایرانیان تهدید به اخراج نموده. در حالی كه سران عرب جرأت احضار سفرای غرب را حتی برای مشورت ندارند، زیرا برخی از این سفرا نقش تصمیم گیر و نمایندگی استعمارگر را ایفا می كنند.
چگونه انتظار داریم كه ملت های عرب، موضع سازشكارانه حكومت های خود را با پایداری ایرانیان قابل قیاس بدانند. در حالی كه مشاهده می كنند ایرانیان اراده و اقتدار خود را در حفظ آب و خاك خویش به نمایش گذاشته ولی در مقابل، كشورهای عرب سخاوتمندانه سرزمین خود را دودستی به طمعكاران تقدیم می كنند و حتی به این اكتفا نكرده و هرگونه مقاومت در برابر استعمارگران را خود سركوب می نمایند. ما به جای دشمنی با ایران و انتقاد ازآن بخاطر ورود در باشگاه اتمی و توانایی آن در ساخت موشك های قاره پیما، بهتر است از آنها پیروی كنیم. نه این كه میلیاردها از اموال مردم را برای قراردادهای سنگین اسلحه با غرب كه پس از چندی به آهن قراضه تبدیل می شود صرف نماییم.
امیدوارم برخی دستیابی ایران به قدرت را در حجم جغرافیایی و فزونی جمعیت آن توجیه نكنند، یا درآمد نفت آن را دلیل پیشرفت این كشور نشمارند. زیرا ما نیز در جهان عرب كشورهایی داریم كه از نظر حجم و موقعیت كمتر از ایران نیستند. اما برای نان مردم خود دست گدایی به سوی بیگانگان دراز كرده و هرگونه اهانتی را پذیرا می شوند. افزون بر آن، ثروت نفتی عرب نیز كه می توانست سلاح برنده ای در برابر اهانت گران و تجاوزكاران باشد به بلایی تبدیل شده كه به بهانه آن مورد دستبرد بیگانگان قرار بگیریم. آری، تفاوت میان ما و آنها در این است كه ایرانیان صاحب اراده و اقتدارند و ما چنین توانی در خود نمی بینیم.
پیامبر اسلام(ص) می فرماید: جویای علم شوید حتی اگر در چین باشد. و ما اگر بهانه داریم كه چین دور است و دشواری سفر امكان اندوختن علم در آن وادی را به ما نمی دهد، باید بگوییم كه ایران نزدیك است، بلكه در میان ما است و امكان آموختن از ایران آسان تر از چین است. پس چرا نمی خواهیم از ایران بیاموزیم؟

دكتر فیصل قاسم
منبع: روزنامه الشرق قطر

منبع : روزنامه ایران