رژهٔ پنگوئن‌ها - LA MARCHE DE L'EMPEREUR

سال تولید : ۲۰۰۵
کشور تولیدکننده : فرانسه
محصول : امانوئل پریو، کریستوف لیو و ایو داروندو
کارگردان : لوک ژاکت
فیلمنامه‌نویس : میشل فسلر و ژاکت، برمبنای داستانی نوشتهٔ ژاکت
فیلمبردار : لوران شاله و ژروم مزون
آهنگساز(موسیقی متن) : امیلی سیمون
نوع فیلم : رنگی، ۸۵ دقیقه. مستند
صدا : شارل برلینگ، رومان بورنیژه و ژول سیتروک


̎پنگوئن‌های امپراتوط̎، در ماه مارس هر سال، از مناطق آبی محل زیست خود عازم مناطق خشک می‌شوند تا در آن‌جا جفت‌گیری و تخم‌گذاری کنند. این سفر حدوداً صد کیلومتری، تماماً در مسیرهای یخ‌زده انجام می‌شود. هزاران پنگوئن در موعد مقرر در صفوف منظم و با یک فکر و هدف واحد این راه‌پیمائی را برمی‌گزینند و سپس جفت‌گیری می‌کنند. بلافاصله پس از نخستین تخم‌گذاری‌ها، جفت نر (برلینگ) وظیفهٔ گرم نگه داشتن تخم را به‌عهده می‌گیرد و در همان حال جفت ماده (بورنیژه) به دریا بازمی‌گردد تا برای خود و خانواده‌اش ذخیرهٔ غذائی فراهم کند. این وضعیت دو ماه به درازا می‌کشد. طی این مدت پنگوئن پدر، بی آن‌که آب و غذائی در اختیار داشته باشد، روی تخم‌ها می‌خوابد و آنها را گرم نگه می‌دارد. سرمای زیر پنجاه درجه، توفان‌های برف و یخ و تاریکی مطلق نیز هیچ خللی در ارادهٔ غریزی پنگوئن پدر به وجود نمی‌آورد. سرانجام پس از دو ماه بچه‌ها سر از تخم بیرون می‌آورند و این هم‌زمان است با بازگشت مادرشان از سفر. جالب این‌که مادر به‌محض بازگشت، همسر خود را از بین ده‌ها پنگوئن دیگر بازمی‌شناسد و صدای کودکان نادیدهٔ خود را به راحتی تشخیص می‌دهد. سپس بچه‌ها راه رفته و شنا کردن را از پدر و مادر خود می‌آموزند و آموزش که کامل شد، بچه‌ها زندگی مستقل خود را آغاز می‌کنند.
● این مستند عاشقانهٔ تماشائی دربارهٔ زندگی و کوچ اجباری فصلی موجودات غریب قطبی، حاصل مدت‌ها تلاش و تحمل دشواری‌های فراوان کار مستند در سرمای طاقت‌فرسای منطقه است. فیلم برخلاف اغلب مستندهای حیات وحش، با تمرکز روی یک زوج پنگوئن‌ و بچه‌شان موفق می‌شود علاوه بر شکار لحظه‌های فوق‌العاده‌ای از رفتار و حرکت این جانوران عجیب، داستانی هرچند کم‌رنگ را در پس‌زمینه دنبال کند و تماشاگر را نگران حال و روز دو پنگوئن دل‌داده و فرزند تازه به دنیا آمده‌شان کند. وجود بصری فیلم به شدت تحسین شد و دست‌آورد سازندگان فیلم علاوه‌بر استقبال خوب تماشاگران (دومین مستند موفق پس از فارنهایت ۱۱/ ۹، مایکل مور، ۲۰۰۴)، اسکار بهترین مستند بلند سال و چند جایزهٔ مختلف دیگر بود. چشم‌اندازهای سفید یک‌دست پوشیده از برف در تضادی دیدنی با سیاهی پوست پنگوئن‌ها، ساختمان بصری قابل توجه فیلم را تضمین کرده است. نسخهٔ فرانسوی فیلم دو گوینده دارد که جای پنگوئن نر و ماده حرف می‌زنند و حرف‌ها حتی گاهی به چیزی شبیه گفت‌وگو تبدیل می‌شود. برای نمایش فیلم در کشورهای دیگر، روایت‌های فیلم توسط یک نفر گفته شد؛ برای مثال، نسخهٔ انگلیسی فیلم را مورگان فریمن یک روزه دوبله کرده که توانائی‌اش در روایت‌گوئی را در رهائی از زندان شوشنک (فرانک دارابونت، ۱۹۹۴) و دختر میلیون دلاریِ (کلینت ایست‌وود، ۲۰۰۴) نشان داده. پس از جهان خُرد: ساکنان علفزار (کلود نوریدسانی و ماری پرنو، ۱۹۹۶) و پرندگان مهاجر (ژاک پرن، ژاک کلوزو و میشل دوبات، ۲۰۰۱)، این سومین مستند بلندی است که در سال‌های اخیر دربارهٔ دنیای غریب حیوانات و جانوران ساخته می‌شود و این چنین مورد توجه قرار می‌گیرد؛ توجهی که در هر سه مورد به حق و حاصل تلاشی تحسین‌برانگیز برای ثبت لحظه‌ها و موقعیت‌هائی است که پیش از این ندیده بودیم و قطعاً بدون وجود این فیلم‌ها هرگز نمی‌دیدیم.