جمعه, ۱۴ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 3 May, 2024
مجله ویستا

مولن روژ! - MOULIN ROUGE!


مولن روژ! - MOULIN ROUGE!
سال تولید : ۲۰۰۱
کشور تولیدکننده : استرالیا و آمریکا
محصول : فرد بارون، مارتین براون و باز لورمان
کارگردان : لورمان
فیلمنامه‌نویس : کریگ پیرس و لورمان
فیلمبردار : دانلد مک‌آلپاین
آهنگساز(موسیقی متن) : کریگ آرمسترانگ
هنرپیشگان : نیکول کیدمن، ایوان مگره‌گور، جان لگیزامو، جیم برودبنت، ریچارد راکسبرگ، گری مک‌دانلد و کری واکر
نوع فیلم : رنگی، ۱۲۷ دقیقه


̎کریستیان̎ (مگره‌گور) در اواخر سال‌های دههٔ ۱۸۹۰ پدر سودجو و راحت‌طلب خود را ترک می‌کند و به پاریسِ دورانِ طلائی می‌رود تا شانس خود را در بین هنرمندانی در رشته‌ها و ملیت‌های مختلف در محلهٔ مونمارتر امتحان کند. ̎کریستیان̎ با ̎هانری دو تولوز ـ لوترکِ̎ (لگیزامو) نقاش آشنا می‌شود که او نیز ̎کریستیان̎ را با دنیای موسیقی و تیاتر و رقصی جنجالی به نام ̎کان‌ کان̎ آشنا می‌کند. و همهٔ این‌ها نیز در تماشاخانهٔ تفریحی ̎مولن روژ̎ اتفاق می‌افتد که به ابتکار ̎هارولد زیدلر̎ (برودبنت) به‌پا شده است. ̎کریستیان̎ ضمناً با ̎ساتین̎ (کیدمن) ملاقات می‌کند و شیفتهٔ او می‌شود؛ عشقی تراژیک که جرقهٔ نمایشی را در ذهن ̎کریستیان̎ می‌زند که قرار است ̎ساتین̎ نقش اصلی‌اش را ایفا کند.
● مولن روژِ لورمان، زدن به سیم آخر است. تظاهری پست‌مدرنیستی در باب کثرت‌گرائی و از هر جا و هر نکته‌ای سخن گفتن. فیلمی که قرار است در باب فرهنگ ̎کیچ̎ باشد و ستایشی از فرهنگ باسمه، اما در همین حال می‌خواهد جدی و با ̎پرستیژ̎ هم باشد. می‌خواهد دوران طلائی یک ژانر گم‌شده در تاریخ سینما، یعنی موزیکال را زنده کند، اما بیش‌تر به یک نبش قبر می‌ماند. یک فیلم هندی در ابعاد آمریکائی است. لوده و بی‌وقار است و این را البته برای خود امتیاز هم می‌شمرد. ترکیب موزائیکی اما آشفته و بدریخت از انواع و اقسام ترانه‌های عامه‌پسند، از التمن جان، پلیس، مریلین مونرو و کریستینا آگیلرا گرفته تا موسیقی کلاسیک. طراحی صحنهٔ فیلم (کاترین مارتین) در برخی صحنه‌ها یادآور رمانس‌های فرانسوی دههٔ ۱۹۳۰ است و در برخی صحنه‌ها نیز به فن‌آوری دیجیتالی امروزی متوسل می‌شود. در مقام ضیافتی کج‌سلیقه‌ از رنگ و نور، بیش از آن‌هک فیلمی دربارهٔ فرهنگ ̎کیچ̎ باشد، خودِ این فرهنگ است. مگره‌گور با آن چهچهه‌زدن‌های گاه و بی‌گاهش بیش‌تر یادآور سرچشمه‌های ابتذال است تا عصر طلائی موزیکال. مولن روژ نقطهٔ انحطاط سینمای پست‌مدرن است، فیلمی که مصرف هر چیز را مجاز می‌شمرد و اثبات‌کنندهٔ این که سطحی بودن روی دیگر سکهٔ التقاطی بودن است.