کاش کمی بیشتر قدر پیشکسوتها را بدانیم

مرتضی احمدی هنرمند نام آشنای کشورمان در سال ۱۳۰۳ در تهران متولد شده و از صدا پیشگی گرفته تا بازیگری و نویسندگی را تجربه کرده است. حتی آوازهای کوچه باغی و «ضربی خوانی» هایش را در اکثر سریالهای تلویزیونی بخصوص «زیربازارچه» به خاطر دارید.
البته او در کنار این هنرنمایی ها، دوبلوری را هم تجربه کرده است که کارتون زیبای «پینوکیو» و «پدر ژپتوی مهربان» را حتماً به خاطر دارید.
احمدی ۸۴ ساله، متولد تهران است و نزدیک به ۶۰ سال تجربه هنری در کارنامه او ثبت شده است. وقتی با او تماس می گیریم، ترجیح می دهد کمی به گذشته های دور برگردد و در مورد خاطرات زندگی اش بگوید: «وقتی ۶۴ سال پیش وارد این عرصه شدم، گمان نمی کردم روزی در این فضا صاحب تجربه شوم. اما اولین جرقه های هنری را از مادرم گرفتم. هر وقت لالایی می خواند به صدای او توجه می کردم و گاهی با او می خواندم. کم کم با بچه های محله دور هم جمع می شدیم و آواز خوانی راه می انداختیم. در سال ۱۳۱۸ هم وارد مدرسه تئاتر شدم.
سال ۱۳۲۲ تصمیم گرفتم تئاتر را به شکل حرفه ای دنبال کنم و چون دانشکده تخصصی در این زمینه نبود. تلاش کردم از راه پیش پرده خوانی وارد کار شوم و با خواندن پیش پرده اولین کارم، کلی معروف شدم !آن وقتها ماهی ۱۰۰ تومان حقوق داشتم که پول زیادی بود و بیشتر هنرپیشه ها در آن دوران به من حسادت می کردند.
و بهترین سالهای زندگی من همان سال ۱۳۲۲ بود که هم وارد اداره راه آهن شدم، هم تئاتر و هم رادیو که آن موقع اسمش اداره انتشارات و تبلیغات بود.»
اما مرتضی احمدی چطور به بازیگری تلویزیون راه پیدا کرده؟ او در این مورد می گوید: «زمانی که تلویزیون تازه راه اندازی شده بود، می گفتند نباید به تئاتری ها نقش داد چون حرکات آنها تند است، اما من اهمیتی ندادم، رفتم تست دادم و قبول شدم و تا کنون هم نزدیک ۶۴ سال در تلویزیون بازیگری کرده ام، البته دوبله را هم تا امروز دنبال کرده ام و در مجموعه رادیویی «صبح جمعه با شما» هم همکاری داشته و دارم.»
می پرسم تلویزیون از آن سالها تا امروز چه تفاوتهایی داشته؟ می گوید: «تفاوتها زیاد است !آن موقع کار کردن مثل حالا نبود. شرایط خیلی دشوار بود. چند ساعت برنامه پخش می شد و تا روز دیگر تلویزیون تعطیل بود.
اما حالا شبکه های زیادی داریم و برنامه های مختلفی به شکل شبانه روزی فعالیت دارند، از سریال گرفته تا برنامه های ورزشی. به عقیده من در حال حاضر هر کسی می تواند مطابق سلیقه اش برنامه ای پیدا کند، اما آن دوران همه چیز محدود بود، حتی بازیگران، اما نکته مهم این است که تلویزیو ن از همان ابتدا در میان مردم بوده و هنوز هم در همین شرایط به فعالیتهایش ادامه می دهد، درست مثل عضوی از یک خانواده.»
می پرسم بعد از این همه سال فعالیت هنری خسته نشده اید؟ می گوید: «وقتی درچنین فضایی زندگی می کنی ، خستگی معنی ندارد. من سالها در میان مردم و با هیجانها و احساسات آنها زندگی کرده ام و همیشه از مردم ایده های خوب گرفته ام. همیشه سعی کرده ام با نقشهایم زندگی کنم تا در دل مردم جایی داشته باشم و نقشم برایشان باور پذیر باشد.
توجه و علاقه مردم همیشه خستگی هایم را زدوده و ارتباطم با مخاطب در هر شرایط هنری به من نیرو و انرژی مضاعفی داده است.» این هنرمند پیشکسوت در ادامه می افزاید: «نه فقط من که همه هنرمندان برای مردم و برای دل مردم کار می کنند و اگر طی این سالها گرد پیری بر چهره آنها نشسته، اما عشق مردم در قلب آنهاست.
هر چند که مردم مهربان ایران همیشه نسبت به ما لطف داشته اند، اما ای کاش کمی بیشتر قدر پیشکسوتها را بدانند، چون این گروه از افراد جامعه صاحب سالها تجربه اند و این تجربیات هنری و تلاش خستگی ناپذیر چند ساله آنها برای جوان ترها مثل چراغی روشن است که هرگز خاموش نمی شود. قدر این گوهرهای گرانبها را بدانیم، چون شاید تا فردایی دیگر، خبری و اثری از آنها نباشد.»

ملیحه پژمان

منبع : روزنامه قدس