سیلویا

● کارگردان: کریستین جفز، فیلم‌نامه: جان براون‌لا. بازیگران: گوئینت پالترو، دانیل گریک، جیرد هریس، بلیت دنر، مایکل گامبون، امیرا کاسار. مدت: ۱۱۴ دقیقه.
پرداختن به شخصیت‌های ادبی دشوار است و در واقع، توصیفی ناقص از زندگی‌هائی متلاطم است، که نبوغ هنری گهگاه بارقه‌ای از نور بدان می‌افکند.
آیریس مصداق این تعریف به شمار می‌آید. داستان دو انسان برجسته‌ای که زندگی‌شان، در ادبیات زنده و پایدار ماند. طرفداران آیریس، مرداک و شوهرش، جان بیلی، از نبوع آنها ذوق‌زده می‌شوند در حالی‌که دیگران ممکن است از اینکه دو شخصیت برجسته، به زحمت توانسته‌اند از پس مشکلات عادی زندگی برآیند، حیرت کنند.
در این روایت محکم و خوش ساخت، از زندگی و مرگ شاعرهٔ آمریکائی، سیلویا پلات، تماشاگران شاهد رابطه‌ای پرشور و اشتیاق هستند. پلات با شاعر انگلیسی، تد هیوز، یک یورکشایری با استعداد ولی ساده ازدواج کرد که به زعم فیلم، عدم وفاداری‌اش، سیلویا را دچار افسردگی کرد و میل به خودکشی را در او برانگیخت. شهرت سیلویا، بیشتر مرهون چاپ آثاری است که بعد از مرگش و تحت نظارت خود هیوز انجام گرفته. به هر حال پی‌نوشت تلخ و نیشدار پایان فیلم (که شاید طرح فیلم بعدی کارگردان است)، در واقع هیوز را آدم پلیدی تصویر می‌کند.
گرچه خیلی سعی شده، ولی فیلم نتوانسته به وضوح، پلات را زنی متزلزل یا پرتوقع نشان دهد. موضع اخلاقی فیلم، اجباراً سیاه و سفید است و برای اینکه سیلویای سرخورده بتواند قهرمان تراژیک داستان خود بشود، باید همچنین می‌بوده. کارگردان، بدون تردید سعی کرده تا آنجا که نوع کار اجازه می‌دهد، بی‌طرف باشد، ولی واقعیت این است که در این کار، خیلی هم موفق نبوده است. مشکل دیگر، تفسیر استعداد هنری است، کسی‌که اسیر پلات و اشعارش باشد، عکس‌العمل‌اش به فیلم، کاملاً متفاوت از کسی خواهد بود که این درگیری را ندارد.
این نکته باز هم آیریس را به یاد می‌آورد، فیلمی که در بسیاری چیزها با سیلویا مشترک است، از اصالت فضای آن دوره گرفته تا بازی خوب بازیگران با استعدادش. اینجا هم به‌تدریج نارضایتی را حس می‌کنید چون فیلم خیلی واضح و آشکار از تماشاگر می‌خواهد احساسی داشته باشد ولی از برانگیختن عواطف او در می‌ماند. این هم در واقع بی‌عدالتی دیگری است که در حق شخصیت‌هائی چنین برجسته و هنرمند شده است و می‌شود.

منبع : مجله دنیای تصویر