شصت سال آوارگی کافی نیست؟

مساله آوارگان فلسطین قصه پر غصه آوارگی ملتی است که سرزمینشان و خانه و کاشانه شان توسط گروهی نه از درون خانه حتی از سرزمین های همجوار و نه حتی از یک سرزمین دور، بلکه از سرزمین های خیلی دور اشغال شده است و آنان را ۶۰ سال آواره از وطن و برخی را در وطن، ساخته اند. چه بسیار از این ملت آواره که در آرزوی بازگشت عزتمند به وطن رها شده از اشغال، غریبانه در غربت جان سپردند درحالی که هنوز چشم برای تحقق وعده های سازمان های بین المللی و دولت های عربی بودند. اینک نسل چهارم و شاید هم پنجم این ملت، آوارگی را تجربه می کنند ولی هیچ وعده ای تحقق نیافته است. البته یک وعده تحقق یافته است و آن وعده الهی است که خدا حال هیچ قومی را تغییر نمی دهد .
مگر آنکه خود بخواهند و این خواست مورد اشاره خدای عزیز، چیزی نیست جز اقدام عملی و قدرتمند که بی تردید عزت و رهایی در آن است. پس نبود اراده به این معنا در نزد جمیع آوارگان، ماجرای آوارگی آنان را ۶۰ ساله کرده است.
پرسشی که همواره در اذهان کسانی که قصه آوارگی ۶۰ ساله ملت فلسطین را می شنوند، متبادر می شوند اینکه آیا این ملت واقعا خام وعده های پوچ مجامع بین المللی و دولت های عربی شده اند که بعضا برای آوارگی آنان اشک تمساح می ریزند. و امید از این در سخت بسته دارند و یا غیرت بازگشت و عزت در آنان مرده است چرا که ذلت غربت هرگز به عزت مردن در ستاندن حق وطن از ظالمان و اشغالگران می ارزد، پس چرا این ملت چنان خاموش نشسته است البته قصه آوارگان در وطن دیگر است که علم مقاومت بر گرفته اند و هر روز خون برای آزادی وطن و قدس شریف نثار می کنند.
روی سخن بیشتر با آوارگان فلسطینی در دیگر کشورهاست که نشستن را به عمل ترجیح داده اند. هرچند گروهی از این میان با تشکیل نهادهای مدنی و حقوقی تلاش هایی را در عرصه بین المللی انجام می دهند اما آیا از این همه تلاش، جز بی حاصلی ثمری بر گرفته اند حاصل ۶۰ سال تلاش باید بازگشت عزتمند به خانه باشد و نه چیز دیگر ولی آنچه که حاصل است تداوم آوارگی و فراموش شدن این ملت پر رنج در گذر زمان اکنون که حدود پنج میلیون نفر آواره فلسطینی که در کشورهای دیگر زندگی می کنند، اگر امروز اقدام برای بازگشت نکنند، فردا دیر خواهد بود و فرداها دیرتر، زیرا مقاومت پیشگان فلسطینی در داخل نیاز مبرمی به یاری آوارگان فلسطینی سرگردان در کشورهای دیگر دارند تا بر این غاصب خشونت پیشه و گرد آمده از اقصی نقاط دنیا را به همت هم، هم از درون و و هم از بیرون یورش برند و درهم شکنند. سوال این است: چرا موج بازگشت در میان فلسطینیان آواره پس از ۶۰ سال، هنوز به وجود نیامده است آیا وقت آن نرسیده که این ملت آواره به یکباره عزم وطن کند تا جهانیان عزت را باردیگر در این ملت شاهد باشند و فلسطینیان چشم و چراغ امت عربی و اسلامی باشند آیا از مردن در راه وطن هراس دارند به نظر نمی رسد این ملت مرگ را چیزی هولناک بدانند.
بلکه آنچه آنان را زمین گیر کرده است امید واهی بستن به دولت ها و مجامع بین المللی است که باید این زنجیر وهم را از دست و پای اراده شان بگسلند و همه باهم از زن و مرد و پسر و جوان و کودک عزم وطن کنند. تردیدی نیست اولین هراسان از این اقدام پس از صهیونیست های اشغالگر و آمریکا، دولت های عربی اند که بقای خود را بر اریکه قدرت، در خدعه با ملت فلسطین و ملل خویش و همراهی با آمریکا و انگلیس و صهیونیست ها می دانند.
مگر همین دولت ها به وعده های انگلیس و فرانسه، فلسطین را مهیای اشغال صهیونیست ها نکردند مگر همین دولت ها با بازگذاشتن دست قدرت های فرا منطقه ای بر منابع انرژی، زمینه تاراج ثروت منطقه را توسط غرب فراهم نکردند مگر همین دولت ها با ایجاد پایگاه های نظامی برای آمریکا و انگلیس زمینه اشعال دو کشور مسلمان و برادر ( افغانستان و عراق) را فراهم نساختند مگر همین دولت ها به جای آنکه به اشغالگران قدس و عراق و افغانستان که از دور دست ها آمده اند و عزم اشغال سرزمین های اسلامی را یکی پس از دیگری جزم کرده اند، بتازند، هجمه های سیاسی و تبلیغی خود را بر ایران هراسی و شیعه هراسی استوار نکرده اند حال آنکه تاریخ ایران اسلامی دست کم در دو قرن اخیر هیچ تهاجمی را علیه همسایگان ثبت نکرده است و مگرهای دیگر بی تردید اولین مخالفان این اقدام یکپارچه فلسطینیان همین دولت ها خواهند بود و موانع زیادی را برای تحقق این اراده جمعی ایجاد خواهند کرد و البته ابزار توجیه نیز هماره مورد استفاده آنها بوده و خواهد بود. چنان که برائت از مشرکین در حج را که دستور صریح قرآن است، امری غیر دینی تفسیر می کنند! اما اگر فلسطینیان می خواهند آرزوی ۶۰ ساله را برآورده سازند باید همت مضاعف کنند و این موانع و مشکلات را به هیچ گرفته و عمل به بازگشت را پیگیرند که نصرت الهی را به همراه خواهند داشت و یاری امت اسلامی و آزادگان جهان را

احمد رضا اخگر

منبع : روزنامه جوان