واقعیات نفوذ لابی اسراییل در دولت آمریکا

نوشتار حاضر به ارائه گزارشی از روزنامه واشنگتن پست با موضوع در جتسجوی واقعیات نفوذ لابی اسراییل بر دولت آمریكا می‌پردازد كه هم اكنون از نظر همراهان و خوانندگان گرامی می‌گذرد.
گلین فرانكلین نویسنده گزارش مفصل واشنگتن پست با عنوان در جستجوی واقعیات نفوذ لابی اسراییل بر واشنگتن و دولت آمریكا، گزارش خود را با چگونگی شكل‌گیری این گروه با نفوذ در آمریكا آغاز می‌كند. همه آنچیزی كه دیوید بن گوریون می‌خواست ۱۵ دقیقه از وقت فرانكلین روزولت رییس جمهوری وقت آمریكا بود. گوریون كه پدر و بنیانگذار اسراییل است، یكی از رهبران تسخیرناپذیر قرن بیستم بود كه در دسامبر ۱۹۴۱ با آرزوی ارایه مستقیم طرح تشكیل حكومت یهودی به رییس جمهوری آمریكا به واشنگتن سفر كرد. او برای ۱۰ هفته در هتل قدیمی امباسادور اقامت گزید و در این مدت به نوشتن نامه و گزارش و ارایه آن به میریام كوهن وزیر مورد علاقه آمریكایی خود پرداخت، البته او هرگز فرصت دیدار با رییس جمهوری آمریكا را نیافت.
واشنگتن پست در ادامه با اشاره به گذشت ۶۴ سال از آن زمان می‌نویسد: در كنفرانس خبری ماه مه كه در كاخ سفید برگزار شد، جرج بوش رییس جمهوری آمریكا در كنار ایهود اولمرت دوازدهمین نخست وزیر اسراییل ایستاده بود. بوش پس از جلسه دو ساعته با اولمرت، بار دیگر بر روابط عمیق و پایدار اسراییل و آمریكا تأكید كرد و اولمرت را فردی متعهد به صلح خواند. پس از آن نیز بوش و الومرت در نشستی خصوصی و بدون حضور دستیاران به مذاكره با یكدیگر پرداخته و در نهایت برای صرف شام، راهی شدند. روز بعد نیز نخست وزیر اسراییل در نشست مشترك كنگره آمریكا به ایراد سخنرانی پرداخت كه در آن برخی از اعضای كنگره ۱۶ بار به صورت ایستاده سخنان اولمرت را قطع كرده و او را مورد ستایش قرار دادند. فرانكلین می‌نویسد: البته استقبال از سخنان الولمرت دركنگره بدان معنی نیست كه نخست وزیر كنونی اسراییل یك فرمانده قدرتمند‌تری نسبت به گوریون است چرا كه فاصله زیادی به او دارد. بلكه این استقبال ناشی از قدرت لابی یهودی در آمریكا است. این در حالی است كه اسراییل سالانه حدود سه میلیارد دلار كمك مالی مستقیم خارجی آن هم از آمریكا دریافت می‌كند. حال آنكه هیچ كشوری به اندازه اسراییل این میزان كمك مالی خارجی دریافت نمی‌كند. در وزارت امور خارجه آمریكا مكان محرمانه‌ای وجود دارد كه محل نگهداری توافق‌نامه‌های نظامی‌، اقتصادی و دیپلماتیك با اسراییل است. آمریكا به اسراییل در بخش نظامی به عنوان یك عضو ناتو می‌نگرد و در مسایل نظامی نیز مانند یك كشور همیسایه از تسهیلات واشنگتن منتفع می‌گردد. بوش اخیرا بار دیگر متعهد شده در صورتی كه اسراییل مورد حمله قرار گیرد آمریكا به حمایت از آن خواهد پرداخت. در كنگره نیز لابی اسراییل از حمایت قاطع نمایندگان و سناتورها برخوردار است. واشنگتن پست بدون اشاره به این موضوع كه بخش عمده رسانه‌های همگانی و حتی مؤسسات نظرسنجی آمریكا نیز در اختیار همین گروه آیپك است، به نتایج یك نظرسنجی اشاره كرده و می‌نویسد: برخی نظرسنجی‌ها نیز نشان می‌دهد حمایت‌های عمومی از اسراییل بسیار قوی است، این مسأله پس از حملات ۱۱ سپتامبر افزایش یافته است. یك معادله بسیار پر طرفدار این گونه است: اسراییلی‌ها برابر با انسان‌های خوب هستند و عرب‌ها نیز برابر با تروریست‌. جاش بلاك سخنگوی كمیته آمریكایی روابط عمومی اسراییل موسوم به آیپك به واشنگتن پست گفته است: امروزه كار كردن در كنگره همانند فشار آوردن به یك در باز است. واشنگتن پست بلافاصله می‌نویسد: البته آمریكایی‌ها این مسأله را یك واقعه خوب نمی‌دانند. در ماه مارس دو نفر از اساتید علوم سیاسی مشهور آمریكا به نام‌های استفان والت از دانشگاه هاروارد و جان میرشیمر از دانشگاه شیكاگو با انتشار تحقیقی ۴۲ صفحه‌ای كه دارای استنادات بسیار قدرتمندی بود، اعلام كردند حمایت‌های دولت بوش از اسراییل و تلاش‌های مربوط به ترویج دمكراسی در خاورمیانه باعث ناراحتی افكار عمومی ارعاب و مسلمانان شده و در نتجه امنیت آمریكا را به مخاطره انداخته است. نویسنده واشنگتن پست نوشته است: این اساتید مدعی هستند روابط صمیمی ما با آیپك هم خطرناك است و هم بی‌سابقه، در بخشی از مقاله آنها آمده است دیگر گروه‌ها نیز توانسته‌اند سیاست‌های خارجی ما را تحت تأثیر قرار دهند، ولی هیچ لابی نتوانسته است سیاست‌های آمریكا را از آنچه منافع ملی صدق می‌كند تا این اندازه تغییر داده باشد. واشنگتن پست می‌نویسد: این دو استاد مشهور آمریكایی همچنین نوشته بودند یكی از دلایل اصلی آغاز جنگ عراق نفوذ لابی اسراییلی بود و همین لابی هم اكنون با استفاده از تمامی استراتژی‌های خود در حال اعمال فشار به دولت آمریكا است تا با ایران نیز به صورت سلطه‌جویانه و متخاصمانه برخورد كند و به این ترتیب در نهایت دشمنان اسراییل تضعیف و یا از بین بردن بروند و اسراییل از آزادی عمل بیشتری برای رویارویی با فلسطینیان برخوردار شود به گونه‌ای كه بیشتر جنگ‌ها، كشتارها، بازسازی‌ها و پرداخت خسارت‌ها توسط آمریكا انجام گیرد. این روزنامه آمریكایی نوشته است، به اعتقاد این دو استاد مشهور، این یك توافقنامه شیرین برای اسراییل و یك توافق‌نامه بسیار بد برای آمریكا است.
واشنگتن پست تصریح دارد: عده‌ای از منتقدان لابی اسراییل در آمریكا تلاش این دو استاد علوم سیاسی را ستوده و آن را هوای تازه توصیف كردند. نورمن سولومون از فعالان ضد جنگ و منتقدان رسانه‌ای در گزارشی در روزنامه بالتیمور سان در خصوص تحقیق این دو استاد نوشت: این تحقیق با دقت زیادی سرپوش موجود بر موضوعی را كه طی دهه‌های گذشته بسته نگاه داشته شده، برداشته است. نویسنده واشنگتن پست تصریح می‌كند: البته نسل‌ها است كه تصور اینكه ریاكاری یهودیان قدرتمند منافع ملی آمریكا را برای دستیبابی به اهداف خود تسخیر كرده‌اند و این شرایط باعث برانگیخته شدن احساسات ضد صهیونیستی درسراسر جهان شده و حامیان اسراییل نیز مدعی هستند این تحقیق چنین ادعاهایی را مطرح ساخته است. آلن در شویتز از طرفداران سرسخت یهودی و عضو آبیك كه واشنگتن پست او را نویسنده، وكیل و استاد دانشگاه‌ هاروارد معرفی كرده، گفته است: این تحقیق مملو از تفسیرهای متعصبانه است كه در آنها یهودیان و اسراییل انگشت نما شده‌اند.
ابراهم فاكسمن مدیر اتحادیه ضد بدنامی نیز اظهار داشت: تحقیق والت و میرشیمر اساسا و به اشتباه یهودیان را مسوول جنگ عراق می‌داند. دانیل آیالون سفیر اسراییل در آمریكا نیز كه پیش از این به صورت علنی نسبت به این تحقیق واكنش نشان نداده بود،‌اكنون آن را مفاسد ، سطحی و در هم خواند كه تنها تلفیقی از یاوه‌گویی‌ها و زباله‌های قدیمی است كه باید به فراموشی، یعنی جایی كه تعلق دارد سپرده شود. در همینحال والت و میرشیمر نیز در واكنش به این مسأله تأكید می‌:نند كه واقعیات و استدلال آنها همچنان معتبر سات و واكنش‌های انتقاد‌آمیز و توهین آمیز آنها تقریبا یكی از نقاط اصلی ادعای آنها را تأیید می‌كند یعنی لابی اسراییل یك گاو مقدس است كه اگر شخصی به خود اجازه دهد از آن انتقاد كند، این خطر را برای خود بوجود آورده كه از او به عنوان یك ضد صهیونیست یاد شود، واشنگتن پست نوشته است: این دو استاد مشهور در مقدمه تحقیق خود گفته بودند لابی یهودی در قدرت خود اقراق می‌كند و سپس به هر كسی كه از آن انتقاد نماید، حمله می‌كند.
این روزنامه آمریكا می‌نویسد: در حقیقت این تحقیق این سؤال‌ها را به وجود آورده كه به راستی لابی اسراییلی تا چه اندازه قدرتمند است ،‌ نقش آن در طراحی جنگ عراق چه بود و آیا هم اكنون برای اجرای همین سیاست در قبال ایران تلاش می‌كند و آیا واقعا این گروه این اندازه ریاكار است و در نهایت اینكه این لابی به چه كسی تعلق دارد. واشنگتن پست در ادامه به برخی افراد و راه‌های نفوذ آنها اشاره می‌كند و می‌افزاید: موریس آمیتای فردی است كه دفتر او در ساختمانی است كه رایزنان پارلمانی از چندین گروه لابی دولتی، پیمان كاران دفاعی و اتحادیه گاز آمریكا در آن حضور دارند و همگی در تلاش هستند تا اعضای كنگره آمریكا و كاركنان آنها را تحت تأثیر اهداف خود قرار دهند. آمیتای كه هم اكنون یك شركت حقوقی را اداره می‌كند، فارغ‌التحصیل دانشكده حقوق دانشگاه هاروارد است كه هفت سال را به عنوان دیپلمات وزارت امور خارجه آمریكا و شش سال دیگر را به عنوان دستیار قانون‌گذار فعالیت كرده بود تا اینكه در سال ۱۹۷۴ از او خواسته نشد مدیر اجرایی آیپك را بر عهده گیرد. آیپك در اوایل دهه ۱۹۵۰ توسط یك روز‌نامه‌نگار كانادایی به نام آی ال كنن و با بودجه‌ای كه توسط تعدادی از گروه‌های یهودی تأمین شده بود، تأسیس شد.
كنن از حامیان خستگی‌ناپذیر اسراییل در دهه ۱۹۵۰ و اوایل ۱۹۶۰ بود. زمانی او برای دلارها و رأی علیه لابی قدرتمند و متعهد نفتی‌ها یعنی قانون‌گذارانی همچون ویلیام فولبرایت كه ریاست كمیته سیاست خارجی سنای آمریكا را بر عهده داشت، می‌جنگید. فولبرایت فردی بود كه حمایت‌های آمریكا از اسراییل را به عنوان یك اشتباه جدی كه ثبات منطقه‌ را تهدید می‌كرد، توصیف كرده بود. در نهایت جنگ شش روزه ۱۹۶۷ نقطه تحول بود. رهبران عربی با اعتماد به نفس كامل از ریختن یهودیان در دریا سخن می‌گفتند واین نگرانی ایجاد شده بود كه هولوكاستی دیگر بوقوع خواهد پیوست ولی اسراییل در حمله‌ای پیشگیرانه به مصر و سوریه در این جنگ پیروز شد و بسیاری از یهودیان آمریكایی از پسر عمومی ستیزه جوی خود در خاورمیانه حمایت كردند. البته بسیاری از غیریهودیان نیز اسراییل را به عنوان جزیره كوچكی از دمكراسی در دریای دیكتاتورهای عرب تصور و به حمایت از آن پرداختند.
آمیتای در گفت و گو با خبرنگار واشنگتن پست گفت: به خاطر می‌آورم در ابتدا تمایلی به در اختیار گرفتن ریاست این سازمان نداشتم و در نهایت بر غم و میل باطنی خود با این كار موافقت كردم. او در نهایت بودجه و تعداد كاركنان ایپاك را سه برابر كرد، ولی استراتژیك‌ترین تصمیم او انتقال دفتر این سازمان از نزدیكی كاخ سفید به نزدیكی ساختمان كنگره بود زیرا او وزارت امور خارجه و دیگر ساخه‌های قوه مجریه را محلی خصومت‌آمیز برای اسراییل دید و كنگره آمریكا را یك متحد طبیعی، محاسبه این مسأله نیز چندان دشوار نبود زیرا در قوه مجریه تنها دو مقام (رییس جمهور و معاون او) هستند كه توسط مردم انتخاب می‌شوند، ولی در كنگره آمریكا ۵۳۵ نفر وجود داشتند و به این ترتیب او فرصت‌ها و هدف‌های بیشتری را از این طریق می‌تونست دنبال كند. تجربه شخصی آمیتای و روابط وی با كنگره ، گروهی كك از كاركنانی سخت كوش همچون وولف بلیتزر مجری شبكه سی.ان.ان و كنت وولاك مدیر مؤسسه دمكراتیك ملی را گرد هم آورد تا به موفقیت‌های او كمك كنند.
ولی در حقیقت بزرگترین سرمایه او چندین هزار عضو قدرتمند بود كه برای آنها، اسراییل تنها یكانگیزه نبود، بلكه یك مأموریت مقدس تلقی می‌شد. آمیتای می‌گوید: دلیل اصلی اینكه آیپك این اندازه مؤثر است این است كه مردم ما بسیار مشتقا هستند و این بخاطر وابستگی آنها به اسراییل است. آیپك یكی از شناخته شده‌ترین گروه‌هایی است كه حمایت از اسراییل را هدف اصلی خود ساخته‌‌اند. این گروه‌ها شامل كمیته و كنگره آمریكایی یهودیت، اتحادیه ضد بدگویی و كنفرانس رؤسای سازمان‌های بزرگ یهودی آمریكا است ولی در حقیقت آیپك قدرتاصلی در واشنگتن است. واشنگتن پست در ادامه نوشته است: اسراییل در روزهای اولیه حایت خود در حقیقت بچه پرورشی لیبرال دمركات‌ها بود كه وابستگی زیادی به یهودیان آمریكا داشت ولی این مسأله با روی كار آمدن مناخیم بگین نخستین نخست وزیر است میانه اسراییل در اواخر دهه ۱۹۷۰ تغییر كرد. او با جری فالول و دیگر محافظه‌كاران مسیحی كه معتقد بودند حاكمیت یهود بر سرزمین مقدس به بازگشت دوباره حضرت مسیح كمك خواهد كرد یك ائتلاف عملی تشكیل داد. دولت رونالد ریگان نیز اسراییل را به عنوان یك متحد جنگ سرد و توازنی در برابر كشورهای سوریه و عراق كه از مشتریان شوروی بودند یافت.
اسراییلی‌ها شدیدا به حمایت‌های سیاسی و كمك‌های مالی كه جامعه یهودیان آمریكا در اختیار آنها قرار می‌داد، متكی بودند. آمریكایی‌ها در عین حال همچنان بلاتكلیف بودند و نسبت به آن دسته از یهودیانی كه تمایل داشتند برای اسراییل پول بفرستند ولی نمی‌خواستند خود به اسراییل بازگردند و یا فرزندان خود را به آنجا بفرستند، اهانت می‌كردند. هدف اصلی بن گوریون بازگرداندن یهودیان به سرزمین خود پس از ۲۰۰۰ سال تبعید بود! ولی وجود اسراییل و نیاز عاجل آنها باعث حمایت یهودیان آمریكا از اسراییل و ایجاد احساس وابستگی شد كه در نهایت وزن سیاسی آنها را در جامعه آمریكا بهبود بخشید. آرتور هرتزورك فقید كه یك خاخام و تاریخ نویس یهودی بود و ریاست كنگره یهودی آمریكا را بر عهده داشت، زمانی گفته بود پیش از بوجود آمدن اسراییل یهودیان در مراسم شام كاخ سفید به عنوان فرد حضور می‌یافتند ولی پس از آن، آنها به عنوان یهودیان در این مراسم شركت می كردند. واشنگتن پست نوشته است: هنری سیجمن كه زمانی مدیر اجرایی كنگره آمریكایی یهودیان بود و هم اكنون مدیر پروژه آمریكا ـ خاورمیانه در شورای روابط خارجی آمریكا است، می‌گوید: یك نیروی محركه‌ای وجود دارد كه زندگی یهودیان را به گونه‌آی هماهنگ سازد كه گویی یك سازمان مدافع تشكیل شده است كه از یك گروه آسیب‌پذیر حمایت كند. این خود نوعی فرهنگ قربانی شدن را ایجاد می كند و گاهی باعث جلب انسان‌هایی می‌شود كه احساس می‌كنند آنها نیز قربانی شده‌اند. آمیتای در سال ۱۹۸۰ از سمت خود در آیپك كناره‌گیری كرد تا یك گروه لابی حقوقی برای پیمان‌كراان دفاعی تشكیل دهد. البته او هرگز تلاش خود برای منافع اسراییل را متوقف نكرد و با تشكیل شورای روابط عمومی واشنگتن، یك آیپك مخصوص به خود تأسیس نمود . پس از وی نیز توماس داین ریاستاین سازمان را بر عهده گرفت و آیپك با گسترش فعالیت‌های خود و اندازه این سازمان ادامه داد. به گونه‌ای كه در دهه ۱۹۸۰ نفود و اندازه این سازمان به صورت بسیار گسترده‌ای افزایش یافت و این گروه موفقیت‌های سیاسی چشمگیری بدست آورد.در این دوران بودجه‌هایی كه توسط آیپك هزینه می‌شد ، توانست پال فیندلی نماینده جمهوری‌خواه ، پیت مك كلوسكی از كالیفرنیا و سناتور چارلز پرسیاز ایلینویز را كه همگی از منتقدان اسراییل و حامیان كشورهای عربی بودند، شكست دهد. فیندلی می‌گوید: آرمیتا برغم اینكه از سیاست‌های اسراییل انتقاد می‌كرد ولی همواره با كمك‌های آمریكا به اسراییل موافق بود، ولی گناه اصلی او این بود كه مدام با یاسر عرفات رهبر فقید تشكیلات خودگردان فلسطین دیدار می‌كرد و یك بار او را مدافع بزرگ حقوق بشر خوانده بود. فیندلی در انتخابات سال ۱۹۸۲ هدف قرار گرفت و این بار شكست خورد. دو سا ل پس از آن نیز چارلز پرسی در برابر پال سیمون شكست خورد زیرا حامیان اسراییل مبلغ یك میلیون و ۸۰ هزار دلار به صورت مستقیم به ستاد تبلیغاتی سیمون كمك كرده بودند. فیندلی می‌گوید: پس از آن بود كه من واقعا احساس كردم ردای ارعاب كاملا مطمئن عمل كرده است. چرالز پرسی نیز به دوستان خود گفته بود، آمیتای را شخصا مسوول شكست خود در انتخابات می‌داند. آمیتای می‌گوید در حقیقت من واقعا نمی‌دانستم كه این قدر قدرتمند هستم.
ما فقط همان كاری را كردیم كه هر گروه رایزنی در این شهر انجام می‌دهد. از دوستان خود حمایت كردیم و سعی كردیم دشمنان را شكست دهیم. واشنگتن پست در ادامه نوشته است: لابی اسراییل بخصوص آیپك بعدها به اتحادیه ملی تفنگداران سیاست خارجی معروف شدند. عده‌ای جنگجو و سرسخت كه از این نام استفاده كرده و امتیاز گرفتند ولی از برخی جهات این گروه قدرتمند‌تر بود. حمایت اتحادیه ملی تفنگداران عمدتا محدود به جمهوری‌خواهان جناح راست و دمكرات‌های روستای می‌شد، ‌ولی آیپك توانسته بود به درون هر دو حزب آمریكا نفوذ كند تا اینكه زمانی بیش از حد پیش رفت. در سال ۱۹۹۱ هنگامی كه بوش پدر رییس جمهوری آمریكا بود، واشنگتن ارتش عراق را از كویت خارج كرد. آنگاه بوش و جیمز باكر وزیر امور خارجه وقت آمریكا توجه خود را به درگیری اعراب و اسراییل جلب كردند. در آن زمان آنها در حال اعمال فشار به دو طرف برای دستیابی به توافقنامه تاریخی صلح در كنفرانس مادرید بودند، ولی با مسأله‌ای روبرو شدند كه این نگرانی را بوجود آورد كه پیش از آغاز نشست، این كنفرانس از هم پاشیده شود. در آن زمان اسحاق شامیر نخست وزیر تندروی اسراییل بود كه پیش از اعلام استقلال اسراییل از رهبران یكی از كوچكترین و افراطی‌ترین فرقه‌های شبه نظامی صهیونیستی بود. او كه با موجی از مهاجران یهودی از شوروی در حال فروپاشی مواجه بود، به دنبال ۱۰ میلیارد دلار وام از واشنگتن بود تا بتواند برای این مهاجران مسكن تهیه كند. البته بوش و باكر می‌×واستند شامیر به آنها قول بدهد كه از این وام برای گسترش ساخت شهرك‌های یهودی‌نشین كه اسراییل در كرانه باختری و نوار غزه اشغال كرده ، استفاده نكند.
البته این قولی بود كه شامیر نمی‌خواست به آمریكا بدهد. او به آیپك دستور داد این وام را برغم مخالفت دولت آمریكا از طریق كنگره دریافت كند. به این ترتیب بود كه آیپك بیش از هزار نفر از اعضای خود را به كنگره اعزام كرد تا به رایزنی با نمایندگان مردم آمریكا بپردزاند. بوش نیز در یك كنفرانس خبری با حمله مستقیم به این گروه گفت: در برابر برخی نیروهای سیاسی قدرتمند، من شنیده‌ام كه بیش از یك هزار نفر از رایزنان به كنگره رفته‌اند و برای حل مسأله از سوی دیگر تلاش می‌كنند. رهبران آیپك به شامیر گفته بودند به اندازه كافی در مجلس نمایندگان و سنا رأی در اختیار دارند كه می‌توانند تصمیم بوش را باطل كنند ولی این اظهارات بوش همانند یك چراغ جوشكاری ، بادكنك آنها را منفجر كرد. طی چند روز رهبران مجلس نمایندگان و سنا از آیپك خواستند از موضع خود عقب‌نشینی كند و به این ترتیب حمایت‌ها از آن كاهش یافت. البته چیزی كه بیشتر از این باعث تعجب شامیر شده بود فرار متحدان آمریكایی‌ وی از او بود زیرا آنها دوست نداشتند توسط رییس جمهوری آمریكا به عنوان یك نیروی قدرتمند ولی پشت پرده از آنها یاد شود كه در ادامه گزارش مفصل خود نوشته است: شامیر و دستیاران او یهودیان آمریكا را تروس و كم جرأت توصیف كردند، ولی آنها معتقد بودند اسراییل بیش از حد پیش رفته است. سال بعد از آن شامیر در انتخابات شكست خورد و اسحاق رابین به قدرت رسید. بوش نیز هزینه اظهارات خود را پرداخت و در انتخابات ۱۹۹۲ بخاطر ناتوانی در جلب آرای ایالت‌هایی همچون نیویورك ، نیوجرسی، اوهایو و فلوریدا كه گروه‌های یهودی زیادی در آنها ساكن هستند، شكست خورد و بیل كلینتون به عنوان رییس جمهوری آمریكا انتخاب شد. وقتی رابین برای نخستین بار به عنوان نخست وزیر اسراییل به آمریكا سفر كرد، با فراخوانی رهبران آیپك در یك نشست محرمانه در هتل مدیسون، آنها را به رویارویی غیر ضروری اسراییل و كاخ سفید متهم كرد. او به آنها گفت: از این به بعد اسراییل خود نقش هدایت روابط با واشنگتن را بر عهده خواهد داشت و آیپك به پشت صحنه انتقال داده شد.
اوری نیز از خبرنگاران یهودی می‌گوید: رهبران سازمان آیپك یك درس مهم آموختند و پس از آنكه دكترین كالین پاول را اتخاذ كردند، آنها تنها در جنگ‌هایی شركت كردن كه می‌دانستند پیروز خواهند شد. واشنگتن پست در ادامه گزارش خود به توصیف مقر اصلی سازمان آیپك پرداخت كه به نوشته خبرنگاران هیچ چیز چشمگیری در آن دیده نمی‌شود. این ساختمان دارای دفاتری كوچك و اتاق‌های كنفرانس بدون پنجره در دو طبقه است. دستگاه‌های فتوكپی و قفسه‌های آهنی كتاب و مبل‌های خاكستری رنگ در آن وجود دارد. دیوارهایی كسل كننده به رنگ زرد و موكت‌هایی قهوه‌ای رنگ در كف آن. سیستم تهویه هوا نیز چندان مناسبت نیست ولی آیپك در نظر دارد سال آینده به یك ساختمان بزرگتر در همین منطقه (حومه كنگره آمریكا) نقل مكان كند. این در حالی است كه وقتی یك هیأتی از تاجران ژاپنی از مقر آیپك دیدن كرده بودند، با خنده‌ای محترمانه گفته بودند خوب می‌شود حال به ما مقر اصلی را نشان دهید. واشنگتن پست در ادامه گزارش خود نوشته است: سازمان آیپك چیزی برای مخفی كردن ندارد. اندازه توانایی و دستور كار آن همه اطلاعات عمومی هستند كه اكثر آنها در پایگاه اینترنتی آن منتشر شده است. آیپك دارای ۲۰۰ كارمند رایزن، محقق و برگزار كننده است و سالانه ۴۷ میلیون دلار بودجه دارد. این سازمان همیچنین دارای ۱۰۰ هزار عضو است كه نسبت به پنج سال گذشته تقریبا دو برابر شده و در ۳۰۰ دانشگاه نیز مراكز جذب نیرو دارد. البته آیپك طی سال‌های اخیر همكاری‌های خود را با برخی از اعضا متوقف كرده است. مهمترین آنها استیو روزن مدیر سابق مسایل سیاست خارجی این سازمان است.
روزن و كیت وایزمن سال گذشته پس از آنكه تحت قانون جاسوسی سال ۱۹۱۷ به دریافت اطلاعات محرمامنه در مورد استراتژی‌های دولت آمریكا در قبال ایران متهم شدند، از كار بركنار گردیدند، آنها متهم هستند این اطلاعات محرمانه را از طریق لاورنس فرانكلین افسر میز ایران در پنتاگون بدست آورده‌اند و محامه آنها اواخر تابستان برگزار خواهد شد. وكلای روزن و وایزمن مدعی هستند كه موكلان آنها تنها كاری را انجام داده‌اند كه روزنامه‌نگاران و تحلیل‌گران هر روز در وانشگتن انجام می‌دهند، یعنی جمع‌آوری اطلاعات واشنگتن پست تصریح دارد: شاید این مسأله درست باشد ولی نكته اصلی چگونگی افشای این رسوایی كوچك استزیرا روزن و وایزمن به دنبال فرانكلین نبودند، این فرانكلین بود كه می‌خواست برای پیروز شدن بر مقامات ارشد خود آنها را از دور خارج كند زیرا آنها بر خلاف فرانكلین معتقد نبودند كه كاخ سفید باید در مورد برنامه هسته‌ای ایران با آن شدیدتر برخورد كند لذا فرانكلین اعتقاد داشت كمك گرفتن از آیپك بهترین راه برای مطمئن شدن از این بود كه پیام او به كاخ سفید انتقال داده خواهد شد. این روزنامه می‌نویسد: ‌این روزها كاركنان آیپك متشكل از دو گروه مختلف هستند. عده‌ای بخاطر توانایی‌های خود استخدام شده‌اند و عده‌ای دیگر نیز به این كار ایمان دارند. به عنوان مثال می‌توان به برد گوردن مدیر سیاست و امور دولت سازمان آیپك اشاره كرد. او از تحلیل‌گران سازمان سیا و از دستیاران نمایندگان كنگره بود و وظیفه او نظارت بر تمامی قانون‌هایی است كه به تصویب می‌رسد. گوردن می‌گوید: ما درك نسبتا پیچیده‌ای از كارهای قابل اجرا و غیر قابل اجرا داریم و تنها در زمینه‌هایی فعالیت می‌كنیم كه قبال اجرا باشد.
به این ترتیب آیپك برای آن دسته از نمایندگان و دستیاران كنگره آمریكا كه زمان یا منبع جمع‌آوری اطلاعات در مورد مسایل مورد نظر خود را ندارند، نقش یك ابزار ضروری را ایفا می‌كند. به طور كلی می‌توان گفت آیپك این دسته از نمایندگان را در جریان مایل قرار می‌دهد و با آنها رایزنی می‌كند. آیپك همچنین به صورت مكرر سمینارهایی را در مورد موضوعاتی همچون تروریسم، جنگ گرایی اسلامی و گسترش تسلیحات هسته‌‌ای برگزار می‌كند. در این كنفرانس‌ها كارشناسایی را از مراكز مطالعاتی در واشنگتن و تل‌آویو گرد هم می‌اورد و نتایج تحقیقات را در اختیار نمایندگان قرار می‌دهد. همچنین در مورد تهیه پی‌نویس قوانین در امور خارجی به آنها مشاوره می‌دهد كه از جمله آنها می‌توان به قانون كمك‌های خارجی سالیانه اشاره كرد. روزنامه آمریكایی واشنگتن پست در ادامه تشریح موقعیت گروه یهودی ایپك در آمریكا یا همان گاو مقدس غیرقابل انتقاد، می‌نویسد: در پشت آیپك نیز شبكه گسترده‌ای از فعالان این سازمان وجود دارند كه هر كدام از آنها در بخشی از حوزه‌های انتخاباتی فعالیت می‌كنند و اعضای كنگره را برای شركت در رخدادهای اجتماعی دعوت می كند و در انتخابات نیز از آنها حمایت می‌نمایند. البته پول بخش مهمی از این معادله را تعیین می‌كند.
آیپك یك كمیته كاری سیاسی نیست و خود این سازمان حتی یك دلار هم به ستادهای انتخاباتی كمك نمی‌كند،‌ ولی پایگاه اینترنتی این سازمان چگونگی رأی دادن اعضای كنگره در مورد مسایل مهم آیپك و كارمندان داخلی خود را منتشر می‌كند كه گاهی در رقابت‌های حساس سیاسی بكار برده می شود. گروه‌های حامی اسراییل از سال ۱۹۹۰ تاكنون ۵۶ میلیون و ۸۰۰ هزار دلار به نامزدهای فدرال كمك كرده‌آند و این در حالی است كه گروه‌های حامی اعراب و مسلمانان در این مدت تنها ۲۹۷ هزار دلار كمك كرده‌اند. در بین انتخابات سال‌های ۲۰۰۰ و ۲۰۰۴ نیز ۵۰ عضو هیأت مدیره آیپك به صورت میانگین نفری ۷۲ هزار دلار به كمیته‌های فعال سیاسی و ستادهای انتخاباتی كمك كرده‌اند و از هر پنج عضو هیأت مدیره ، یكی از آنها از جمع‌آوری كنندگان ارشد كمك‌های مالی برای جرج بوش یا جان كری بوده‌اند. در همین حال در سال ۲۰۰۲ هنگامی كه آرییل شارون نخست وزیر سابق اسراییل عملیاتی را علیه شهرهای كرانه باختری رود اردن انجام داد تا به مقابله با حملات انتحاری مبارزان فلسطینی بپردازد، فعالان حامی اسراییل بخاطر آنچه آنها گزارش تحریف شده از تلفات فلسطینیان عنوان كردند، اقدام به نوشتن نامه و تحریم سازمان‌های رسانه‌ای آمریكا كردند.
سازمان آیپك همچنین به صورت سالانه سفرهایی را به اسراییل سازمان دهی می‌كند كه گاهی ده‌ها نفر از اعضای كنگره و كاركنان آنها از این طریق برای نخستین بار به این منطقه سفر می‌كنند. روی بلانت نماینده جمهوری‌خواه مجلس نمایندگان آمریكا كه ریاست حزب حاكم را بر عهده دارد تاكنون چهار بار از طریق این برنامه‌ها به اسراییل سفر كرده است. واشنگتن پست می‌نویسد: روش‌های فعالیت سازمان آیپك مورد توجه دیگر گروه‌های قومی قرار گرفته است و به تازگی آمریكایی‌های هندی تبار به دنبال ایجاد شبكه‌ای از سازمان‌ها و مراكز مطالعاتی همچون سازمان آیپك بوده‌اند. لویس رات می‌گوید: آیپك سه قدرت اصلی (رایزنی مستقیم، اعضای زیاد و پول) را در كنگره در اختیار دارد. روزنامه واشنگتن پست در ادامه به اظهارات آمیتای از بانیان آیپك اشاره می‌كند و می‌نویسد:
نخستین هدف آیپك در سال جاری قانون ضد تروریسم فلسطین است قانونی كه محدودیت‌های جدید و شدیدی را برای كمك به تشكیلات خودگردان فلسطین از زمان روی كار آمدن دولت حماس اعمال می‌كند. هدف بعید آیپك قانون حمایت از آزادی ایراناستكه با هدف كاهش سرمایه‌های خارجی كه ایران می‌‌تواند برای مقاصد اقتصادی استفاده كند طراحی شده است. بنابراین طرح، به گروه‌های ضد دولت ایران نیز كمك‌های مالی اعطا خواهد شد. روزنامه واشنگتن پست پس از این اظهارات آمیتای می‌نویسد: هدف آنها یك واكنش قدرتمند دیپلماتیك و اقصتادی هماهنگ شده میان آمریكا، متحدان اروپایی آن، روسیه و چین است. البته همه از گرایش‌های آیپك حمایت نمی‌كنند. به عنوان مثال كنفرانس اسقف‌های كاتولیك و برخی دیگر از گروه‌های خیریه به همراه برخی دیگر از گروه‌های لیبرال حامی اسراییل همچون ائتلاف یهودی برای عدالت و صلح و دیوان سیاست اسراییل با قانون مورد حمایت مجلس نمایندگان علیه حماس مخالفت كرده‌اند. مخالفان معتقدند: این قانون باعث منزوی شدن فلسطینیان میانه رو خواهد شد و تحویل كمك‌های انسان دوستانه را محدود خواهد ساخت. دولت بوش نیز گفته است این قانون دستان آن را بیش از پیش می‌بندد. روزنامه واشنگتن پست می‌نویسد: آیپك در كنفرانس سالانه خود كه در ماه مارس برگزار شد، صدها نفر از فعالان خود را به بیش از ۴۵۰ دفتر نمایندگان كنگره آمریكا اعزام كرد تا برای این اقدامات رایزنی كنند.
یكی از اهداف آنها بتی مك كولوم نماینده دمكرات ایالت مینسوتا در مجلس نمایندگان بود كه دارای سابقه‌ای روشن در حمایت از اسراییل است، ولی این بار با اشاره به نگرانی‌های اسقف‌های كاتولیك،‌با تصویب این قانون مخالفت كرده بود. واشنگتن پست می‌نویسد: این قانون در نهایت یك روز پیش از سخنرانی اولمرت در كنگره با ۳۶۱ رأی موافق و ۳۷ رأی مخالف به تصویب رسید. ماه گذشته نیز نسخه ملایم‌تری از این قانون در ملس سنا تصویب شد. به نوشته این روزنامه، در همین حال متقاعد كردن دولت بوش نیز همچون كنگره آمریكا كاری آسان بود، از زمانی كه بوش به عنوان فرماندار ایالت تگزاس با شارون سوار بر هلیكوپتر بر فراز اسراییل پرواز كرد، احساس نگرانی و مهربانی خاصی نسبت به اسراییل داشته است.

منبع : مرکز اسناد انقلاب اسلامی