در باب قهرمانی عراق

یونس محمود و نشاط اکرم و همبازی ها، نه از پورتسموث و ساراگوسا آمده بودند و نه هیچ مربی در بوندس لیگا از بازگشت دیرهنگام آنها به تمرینات آغاز فصل، ابراز نگرانی کرده بود.
قبل از عزیمت به تایلند، دولت عراق برای آنها جشن پرواز برپا نکرده بود و از آنهایی هم که چشم انتظار موفقیت تیم ملی کشورشان بودند، بعضی فقط دیدار با تایلند را دیدند. عده ای در اشتیاق تماشای بازی با ویتنام سوختند. جمعی دیگر نیز که رقابت مهیج با کره جنوبی را دیده بودند، بر اثر انفجار بمبی جاسازی شده در اتومبیلی، تکه تکه شدند و هرگز پرواز هنرمندانه یونس محمود و گشوده شدن دروازه عربستان را ندیدند.پل ارتباطی ما با اوضاع امروز عراق، بخش های خبری رادیو و تلویزیون است که آکنده است از بمب و انفجار و خون و سربازهای خارجی مسلسل به دوش. لابه لای گزارش های خبری گزارشگران اعزامی به بغداد ملتهب و خیابان های آشوب زده اش، کوچک ترین نشانی از اشتیاق برای فتح جام ملت های آسیا که هیچ، حتی برای حضور در چنین تورنمنتی نیز پدیدار نبود.
قهرمانی عراق در جام ملت های ۲۰۰۷، مناسبت هایی با قهرمانی تیم ملی ایران در بازی های آسیایی ۱۹۹۰ پکن پیدا می کند. آنجا که بعد از پایان جام صلح و دوستی در کویت که اتفاقاً مقابل عراق هم قرار گرفتیم و به تساوی رسیدیم، علی پروین در خصوص میزان آمادگی تیم ملی برای حضور در بازی های آسیایی به گزارشگر تلویزیون گفت؛ شکر خدا همه چی روبه راهه، اینجا فعلاً ۷۵ درصد آماده هستیم، ۳۵ درصدشم تا برسیم اونجا آماده می شیم، عراق ۲۰۰۷ چنین وضعیتی داشت. آنها بی شک ۱۱۰ درصد مهیای حضور در این تورنمنت معظم بودند. ۱۱۰ درصد شعور فوتبالی و شعور تاکتیکی و روح همکاری داشتند.آنها از دل «بازی» بی رحم آتش و گلوله پا به چمن یکدست استادیوم بانکوک گذاشتند و در این بازی مجازی، که داوری آن وسط ایستاده بود و تعداد نفرات حریف هم برابر، ثانیه ای هم فکر شکست به ذهن شان خطور نمی کرد.
انگیزه ها و خلاقیت فراآسیایی فوتبال عراق، پوزخندی بود به میلیاردها دلار سرمایه گذاری در لیگ های حرفه ای ژاپن، کره جنوبی، عربستان و...، همان پوزخندی که ویتنامی ها هم تحویل امارات دادند. فوتبال عراق هنوز خیلی فاصله دارد تا طرح بحث حرفه ای شدن لیگ، اساسنامه منطبق با استانداردهای فیفای بلاتر، استادیوم اختصاصی برای یکایک تیم های لیگی و..، اینها اما به تمامی ملزومات فوتبال هستند.
تجهیزات و پشتیبانی های جانبی فوتبال هستند نه خود فوتبال. خود فوتبال را فقط عراق به جام ملت ها آورده بود و ابزارهای پیرامونی را سایرین. «کل یوم» بازیکنان تیم ملی فوتبال عراق، اگرچه «عقبه فوتبال» در اروپا را نداشتند اما ارائه گر بهترین نوع «معرفت فوتبالی» بودند،
ویرا برای آماده سازی تیم ملی فوتبال عراق، نه به جامائیکای دروغین احتیاج داشت و نه دیدار با غنای قلابی را جایز می دانست. او به همان اندازه بازیکنانش گمنام بود و تشنه شهرت. نه دخترش در برزیل عروسی داشت و نه برادرش در پرتغال بیمار شد.
نه مرخصی استعلاجی می خواست و نه به خاطر پاس نشدن چک ده هزار دلاری اش تمرین صبحگاهی تیم ملی را نیمه تمام می گذاشت. فوتبال و مهم تر، موفقیت در فوتبال اگرچه با علم روز بدنسازی و دانش فنی و آنالیز رایانه ای و سایر علوم، پیوندی تنگاتنگ دارد اما تمام این امکاناتی که به اقتضای زمانه ضروری شده اند، با فرمول ساده مبارزه و روحیه سلحشوری در تسلیم نشدن تا آخرین ثانیه به پیروزی منتج می شود.
اینکه این قهرمانی شبیه موفقیت دانمارک در جام ملت های ۱۹۹۲ است یا قهرمانی یونان در جام ملت های ۲۰۰۴ و ممکن است تداومی نداشته باشد نیز بحثی حاشیه ای است. این قهرمانی در سال ۲۰۰۷ رخ داده و جام را نیز پس نخواهند گرفت، از اینجا به بعدش را هم لابد می نشینند فکر می کنند و می ایستند کار می کنند تا جامی که گرفته اند را از کف ندهند.
عراقی ها در جام جهانی ۱۹۸۶ مکزیک هم حضور داشتند و نتایجی که کسب کردند به شدت آبرومندانه تر از بازی های امارات در جام جهانی ۱۹۹۰ و عربستان در جام جهانی ۲۰۰۲ بود. آنها حالا جزء قدرت های درجه اول فوتبال آسیا هستند. هم طراز و چه بسا بالاتر از تمام آن کشورهایی که استراحت گاه دوران بازنشستگی زیکو، ژرژ وه آ، گابریل باتیستوتا، عبدی پله و قطاری از ستارگان سالخورده برزیلی و آرژانتینی شدند.

سهراب خاقانی

منبع : روزنامه شرق