بچه‌های آسمان، ‌‌برنده ‌‌اسکار

سال ۱۳۷۶ از راه می‌رسد. سالی که با تحولات سیاسی، اجتماعی و در نتیجه فرهنگی ناشی از رخداد دوم خرداد همراه است و سینمای ایران رادر آستانه ورود به دهه سوم از حیات جدیدش دچار دگردیسی‌هایی می‌کند. نخستین آنها، این است که با روی کار آمدن معاونت سینمایی دولت جدید، آدم برفی (داوود میرباقری)‌ از محاق توقیف می‌رهد و تماشاگران که بیشتر آنها نسخه بی‌رنگ و روی ویدئویی آن را دیده‌اند دوباره به تماشای آن می‌نشینند و آن را به صدر جدول فروش می‌رسانند.
دیگر فیلم پرفروش «لیلا»ی مهرجویی است. فیلم در ارائه آثار زنانه این فیلمساز به نوعی به بحث تقدیر می‌پردازد و زوج «حاتمی ‌ مصفا» و موسیقی خوب و فضاسازی‌های مناسب آن از «لیلا» اثری پرفروش می‌سازند.
کیمیایی نیز با جمع‌بندی موفقیت‌هایش در دو فیلم قبلی، هدیه تهرانی را نخستین بار به بازی می‌گیرد و در کنار عرب‌نیای ضیافتش، «سلطان» را به رده سوم پرفروش‌ها می‌رساند. هدیه تهرانی با همین فیلم و آثار بعدی‌اش به مقام مهم‌ترین و پولسازترین ستاره سینمایی بعد از انقلاب ارتقا می‌یابد؛ هر چند تا دیگر هیچ‌گاه در فیلم‌های کیمیایی حاضر نمی‌شود و کیمیایی نیز بعد از سلطان تقریبا دیگر فیلم پرفروش در کارنامه ندارد و با زرنگی‌‌های خاص خودش تنها موفق می‌شود خرج فیلم‌هایی چون مرسدس، اعتراض، حکم و رئیس را دربیاورد.
اتفاق بزرگ این سال «بچه‌‌های آسمان» است. مجیدی پس از اکران ایران فیلم را به وسیله دستگاه سینمایی کشور به اسکار می‌برد و نخستین بار (و تنها دفعه تا امروز)‌ فیلمی از سینمای ایران، نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین فیلم خارجی سال می‌شود، هر چند که این فیلم قافیه را به «زندگی زیباست» و روبرتو بنینی می‌بازد، اما نفس نامزدی یک فیلم ایرانی نیز دارای ارزش‌های فراوانی است.
سال ۱۳۷۶ در حالی به پایان می‌رسد که نخستین بار دستپخت‌های دولت جدید در زمینه سینما در جشنواره پایان سال ارائه می‌شوند و سینمای تازه‌تری از دل «سینمای جدید ایران» متولد می‌شود؛ سینمایی که به خوبی آن سینمای قبلی نیست، اما در ذات خود دارای ویژگی‌هایی است که آن را واجد برتری‌هایی می‌کند. این سینمای پرنوسان همچنین همان سینمایی است که ما را به امروز رسانده است، سینمایی با آینده‌ای مبهم و نه چندان امیدوارکننده...
آخرین سال از دومین دهه سینمای پس از انقلاب فرامی‌رسد. چند فیلم قدیمی و نسبتا جدید در این سال از بند توقیف می‌رهند. «حاجی واشنگتن» زنده یاد علی حاتمی. ۲سال پس از درگذشت او و ۱۶سال پس از آماده شدن و نمایش در نخستین جشنواره فجر، یکی از این فیلم‌هاست. «بانو»ی داریوش مهرجویی نیز فیلمی است که او پس از «هامون» آن را ساخته بود و مابین نمایش این دو، «سارا» ،«پری» و «لیلا» قرار داشتند. سومین فیلم «دیدار» محمدرضا هنرمند (برنده سیمرغ بلورین بهترین بازیگر زن «مینا لاکانی» در جشنواره سیزدهم)‌ بود که هر‌‌سه فیلم حداقل به خاطر ممنوعیت چند ساله‌شان با فروش‌های متوسط یا خوب روبه‌رو شدند.

علی شیرازی

منبع : روزنامه جام جم