نسل سوخته

شاید اگر با شرایط روزهای پرالتهاب اوایل دهه ۱۳۶۰ به سفر تیم ملی ایران به سنگاپور برای حضور در جام ملت های آسیا نگاه کنیم، حتی حضور تیم ملی در این رقابت ها یک پیروزی است؛ آن روزها که ایران در شرایط جنگی به سر می برد و به نظر نمی رسید که فوتبال جزء اولویت های دولتمردان باشد. آنها در آن روزها دغدغه های مهم تری داشتند.
از تهیه مهمات برای جبهه ها گرفته تا تامین شیرخشک برای پشت جبهه. ایران در شرایط سخت اقتصادی و تحریم به سر می برد و اگر مسوولی اعلام می کرد که پول کافی برای سفر تیم ملی به سنگاپور وجود ندارد هیچ کس متعجب نمی شد.
با این حال فوتبال همیشه جای خود را داشت و مسوولان با تصور نشان دادن ارزش های نظام جدید حاکم بر ایران بر چنین سفرهایی اصرار داشتند، گرچه شرایط پیرامونی منتج از فضایی که وجود داشت، روی کار تاثیر می گذاشت.
در مورد تیم ملی مشخصاً برکناری محمود یاوری و انتخاب ناصر ابراهیمی به عنوان سرمربی و اعمال نظر رئیس فدراسیون بر فهرست نهایی، اتفاقاتی بود که به دلیل فضای نه چندان باز رسانه ای به وقوع پیوست، بی آنکه با انتقاد جدی ای از طرف دو هفته نامه مهم ورزشی آن زمان (کیهان ورزشی و دنیای ورزش) و برنامه های ورزشی تلویزیون روبه رو شود. البته کیهان ورزشی پس از شکست تیم ملی در دو بازی نیمه نهایی و رده بندی با تندترین الفاظ ممکن به ناصر ابراهیمی حمله کرد و او را مقصر اصلی شکست دانست. اما دریغ از خطی درباره عامل انتخاب این مربی نه چندان بزرگ به عنوان سرمربی تیم ملی.
حسرت بزرگ نسل ما، از دست دادن قهرمانی آسیا در سنگاپور و سوختن نسلی بود که همواره لقب بااستعداد ترین تیم ملی تاریخ را با خود یدک می کشید. در تیم سال ۱۹۸۴ ستارگانی چون جعفر مختاری فر، رضا احدی، حمید درخشان، عبدالعلی چنگیز، ناصر محمدخانی، حمید علیدوستی و... بازی می کردند که اگر در شرایط امروز حضور داشتند می توانستند در بهترین باشگاه های اروپا بازی کنند. آنها که به غایت تکنیکی و غریزی نمایش می دادند و حتی بزرگ ترین مربی شاغل در آسیا را مجذوب خود می کردند.
کسی که در برزیل با صدها ستاره با تکنیک سر و کله زده بود. این نسل، دو جام جهانی ۱۹۸۲ و ۱۹۸۶ را نیز از دست داد. بی آنکه در مسابقه فوتبال به میدان رود و شکست بخورد. در واقع آنها تسلیم زمانه خود شدند. روزگاری که جنگی تلخ را به ایران تحمیل کرد تا بسیاری از جوانان درخشان به میدان دفاع از کشور بروند. البته فوتبالیست ها در شرایط جنگی در باشگاه ها به کار خود ادامه می دادند اما ایران کشوری درگیر با جنگ بود و مقامات فیفا و آسیا با ما سر ناسازگاری داشتند.
فیفا بعد از این جام ملت ها ایران را از حق میزبانی رقابت های مقدماتی جام جهانی محروم کرد و ما را در شرایطی قرار داد که از مسابقات کنار بکشیم در حالی که این تیم می توانست به جای عراق و کره جنوبی در جام جهانی ۱۹۸۶ مکزیک بازی کند و تازه مثل بازیکنان بی اخلاق عراق آبروریزی به بار نیاورد.
امروز که فوتبال در ایران تبدیل به یک سرگرمی بزرگ و یک ورزش پول ساز شده است، جای بازیکنانی که از اوج کمبود و از زمین های خاکی چهره شدند، خالی به نظر می رسد. این دریغ بزرگ نسلی است که می توانست بهتر از تیم بزرگ سال ۱۹۷۸ در آسیا بدرخشد و حتی جهانی شود. نسل سوخته دهه ۱۳۶۰. فوتبالیست هایی که حتی بعدها کمتر از میانشان مربی بزرگی بیرون آمد. هیچ از خودتان سوال کرده اید چرا؟

مجید وارث
از گزارشگران بزرگ تاریخ ورزش ایران است که صدای گرم و جذاب او هرگز از یاد بینندگان ورزشی تلویزیون نخواهد رفت.

منبع : روزنامه شرق