بچه‌ها قهرمانان آینده هستند

بچه‌ها نقش مهمی در زندگی اورلیان دوآرته دارند و او ترجیح می‌دهد بیشتر وقتش را با آنها سپری کند.
اورلیان دوآرته مثل نوجوان‌ها می‌ماند و خودش یک پارچه آتش است! او از وقتش بهترین استفاده را می‌کند. او در سن ۳۶ سالگی یکی از بهترین مبارزان ما است و چه در کیک‌بوکسینگ و چه در موی‌تای می‌درخشد. در ادامه خوانند مصاحبه ما با وی خواهید بود...
▪ تو بدون هیچ خطائی در این فصل در سه مبارزه، سه برد داشته‌ای، به‌طور کلی، دو مرحله بالاتر رفته‌ای؟
ـ بله. در مجموع دو مرحله. من به همه نشان دادم در چه سطحی هستم، اما خودم می‌دانم از آن‌چه نشان دادم، بالاتر هم می‌توانم باشم. هم‌چنان هم با شرایط فیزیکی خوبی که دارم می‌توانم با قدرت مقابل جوان‌ترها بوکس کار کنم. همه فکر می‌کنند قدرتی کار کردن و موفق شدن به سن بستگی دارد، اما به‌نظر من مهم‌ترین دلیل آن، داشتن شرایط فیزیکی خوب است.
▪ تو در پاریس ـ برسی، ۱۶ ژوئن مقابل هی پوتونگ کامبوجی مبارزه‌ای با ضربات آرنج داشتی؟
ـ من خودم را برای زدن ضربات آرنج آماده کرده بودم. ما به‌طور ویژه‌ کار کرده بودیم. درست است، من اغلب با ضربات آرنج کار می‌کنم و حتی قدیمی‌ترها را با آن ناک‌اوت می‌کنم.
▪ از سال‌های گذشته چه خاطراتی داری؟
ـ یک عالمه، یک دنیا خاطره هست، از کجایش بگویم؟ از هیجان‌ها، خوشحالی‌ها، دیدارها، مسافرت‌ها، آشنا شدن‌ها و درهای بسیاری که به روی من باز می‌شد. تا دیدن وزرا و رؤسای فدراسیون‌ها هم پیش رفته‌ایم. اما فقدان ساختار و عدم صلاحیت‌ها خیلی جاها باعث شده ما ورزشکارانی در رده‌های بالا نداشته باشیم، در حالی‌که استحقاق داشتن آنان را داریم.
▪ و تو اصلاً در رده بالا مبارزه می‌کردی؟
ـ اولین مبارزه‌ام سال ۱۹۹۱ بود و کلاس A را در ۱۹۹۴ به‌دست آوردم.
▪ تو اصلاً کیک‌بوکس ـ موی‌تای را دوست داری؟
ـ من یکی از عاشقان آن هستم. من همیشه رشته‌ها را یک خانواده می‌بینم و آرزو دارم روزی یک فدراسیون واحد برای همه رشته‌های رزمی ایجاد شود. اگر همه رشته‌ها در یک‌جا جمع شوند، همه به هم کمک می‌کنند و تکمیل می‌شوند. می‌شود یک ژاپن در اروپا ایجاد کرد! یک فدراسیون همه‌منظوره و رشته‌ای که هرکس از آن خارج می‌شد همه‌فن حریف می‌بود.
▪ جوان‌ترها می‌آیند از تو می‌پسند چه‌طور با داشتن ۳۶ سال سن هنوز در اوج هستی؟
ـ به آنها پاسخ می‌دهم باید برنامه‌ریزی کرد و خیلی تمرین کرد. باید عطش و عشق به تمرین داشته باشید، تمام مدتی که در سالن هستم، در سالن عضله‌سازی و بدنسازی، همه وقت کار می‌کنم. کلاس می‌گذارم، استاژ می‌گذارم و جائی دنبال پول می‌گردم که در آن‌جا آرامش باشد.
▪ و تو هر روز عطش یاد گرفتن و تمرین داری؟
ـ این‌طور بگویم بهتر است، من روزی سه وعده غذا نمی‌خورم ولی وقتی می‌خواهم، خوب می‌خورم. یعنی من نمی‌توانم سال ۱۰ تا ۱۵ مبارزه داشته باشم من می‌توانم چهار یا پنج مسابقه خوب انجام دهم.
این را در طی سال‌ها کارم، می‌شود دید، در بعضی سن‌ها سطح کارائی و تمرین متفاوت و گاهی بسیار سخت می‌شود.
▪ امروز چه تغییراتی در کیک‌بوکس ـ موی‌تای مشاهده می‌کنی؟
ـ سطح کار خیلی بالاتر رفته است. من بچه‌های کوچک را می‌بینم که وارد کلاس B می‌شوند و چیزهائی بلدند که ما وقتی در سطح آنها بودیم، بلد نبودیم. امروزه می‌شود از اینترنت و ویدئو استفاده کرد، آنها به تایلند می‌آیند و چیزهائی تازه یاد می‌گیرند، این قوانین و دروس تازه جهانی شده‌اند. تغییرات را در ۱ـ K رده سنی ۱ـ K جهانی MAX می‌شود به خوبی مشاهده کرد. همان‌طور که سطح کار بالا رفته، انتظارات و توقعات مردم هم بالاتر رفته است. دیگر اگر مثل سابق کار کنیم مورد پسندشان واقع نمی‌شود و من از خودم می‌پرسم آیا مبارزان باید خود را با سلیقه مردم تطبیق بدهند؟ در این‌صورت عدم صلاحیت‌ها و عدم شناخت‌ها تا کجا پیش خواهد رفت؟ چه‌کسی درست را از نادرست تشخیص خواهد داد؟ از طرف دیگر این رویه مثبت هم هست که گرایش‌ها به سمت بوکس بیشتر شده است و موفقیت‌های ما بیشتر به چشم می‌آید و تصویر خوبی از مبارز و موفقیتش برای مردم شکل می‌گیرد، ستاره‌ها از عبارت ”کیک“ که پشت اسمشان می‌آید خشنودند. این چشم‌انداز خوبی است، اما راهی طولانی پیش رویمان است. همین است که دوست دارم راه برای نسل بعد به‌درستی گشوده شود. دوست دارم آنها بتوانند امتیازاتی را که من هرگز نداشتم، به‌دست بیاورند.
▪ از بوکس، چه سبکی را دوست داری؟
ـ موی‌تای را چون از همه کامل‌تر است. من در ”موی“ چندان بزرگ نیستم و حتی در مبارزات تن به تن، اما به‌طور کلی بهترین است. مقابل کاظم عبدمجید من به واقع دست و پا نداشتم (به دلیل آسیب‌دیدگی‌ها توانم اندک بود) اما توانستم راه حل را پیدا کنم و آن استفاده از زانوها بود بدون آن‌که عادت چندانی به استفاده از زانوها داشته باشم. قوانین موی‌تای برای من عالی است.
▪ در یک دوران تعطیلات طولانی به‌سر می‌بری، اما به شدت مشغول فعالیتی، با پسربچه‌ها، مگر نه؟
ـ من به‌طور رسمی و اداری مربی ورزش در این شهر هستم و مشغول به تدریسم، در عین حال استاژهائی از تمام رشته‌های ورزشی برای بچه‌ها می‌گذارم. برای بچه‌هائی در سنین بین چهار تا ۱۳ سال. ما سعی می‌کنیم در طول یک هفته تمام رشته‌های بوکس را تمرین کنیم. این روشی بسیار بسیار عالی است تا بچه‌ها از سنین کم با ضربات آشنا شوند و از لحاظ فنون غنی باشند و از هیچ ضربه‌ای نترسند. اکثراً در شهر ویلجویف بچه‌ها به این استاژها می‌آیند. بچه‌ها کنجکاوند. آنها مسیری را که انتخاب کرده‌اند، ادامه می‌دهند، آنها قهرمانان فردا هستند.
▪ برنامه‌هایت برای این فصل چیست؟
ـ پیشنهادات جالبی از طرف فدریک بلوئی شده است، ما دو سبک مخالف هم داریم که هر دو مبارزه‌اند و برای آن باید تمرینات بدنسازی قوی داشته باشیم. ما این سبک‌ها را خوب می‌شناسیم و خب البته توی رینگ حلوا پخش نمی‌کنند!! چند پیشنهاد برای برنامه‌ریزی در مارسی فرانسه و کشور هلند هم دارم ولی هنوز قراردادی امضاء نکرده‌ام.
▪ فکر می‌کنم تو هیچ مربی‌ نداشته باشی؟
ـ من هیچ مربی خوبی ندارم. از سال ۲۰۰۰ خودم کار می‌کنم. خودم تیم آلکس تاتاولیس را تشکیل دادم و به آن شکل دادم. شانس به من روی آورد که با آلن زان‌کیفو آشنا شدم و تیم او با تیم من تمرین می‌کنند. آلن خیلی چیزها به من یاد داد. یک مربی آمادگی جسمانی هم داریم، مربی باله هم برای بچه‌ها می‌آوریم تا بدن آنها را انعطاف‌پذیر کند. برای بوکس انگلیسی با ممد و دیامبانگ تمرین می‌کنم، از همین‌جا به کریم همیتچ، کریم سمارا و فرید ویوم که من را همیشه یاری کرده‌اند، سلام می‌کنم.
▪ در مورد تنش‌هائی که در فدراسیون‌ هست، نظرت چیه؟
ـ روبه‌رو شدن با آنها خطاست، این مشکلات به سلایق شخصی برمی‌گردد. کسانی در رأس مدیریتی فدراسیون هستند که هیچ شناخت و علاقه‌ای به بوکس دست و پا ندارند. هیچ‌چیز بلد نیستند و فقط ماهانه چک دریافتی حقوقشان را می‌گیرند تا با خانواده‌هایشان به تعطیلات و تفریح بروند و این واقعاً دردناک است. بچه‌هائی هم هستند مثل من و بهتر از من که توی رینگ عرق می‌ریزند، خون دل می‌خورند، آسیب‌دیدگی‌های جدی پیدا می‌کنند و دست آخر هم هیچ‌چیز گیرشان نمی‌آید. باید آدم‌های بی‌صلاحیت را برداشت و آدم‌های لایق را جای آنان گذاشت والا چیزی از ورزش حرفه‌ای به‌جا نمی‌ماند. اگر به همین صورت پیش برود باید بگوئیم ”آقایان شما هم حرفه‌ای‌هایتان را دارید از دست می‌دهید. قبل از این‌که دیر شود از خواب بیدار شوید!“
▪ و اگر حرفی برای آخر مصاحبه داری...
ـ یک تشکر بزرگ از همه آنهائی که حمایتم می‌کنند، از شاگردانم در شایتون و در شهرمان در کلای ـ سوپی و همه‌جای دنیا. از شما هم که ما را حمایت می‌کنید، به سراغ ما می‌آئید و گزارش تهیه می‌کنید، متشکرم، ما مثل هنرمندان و هنرپیشه‌ها می‌مانیم، بدون مردم هیچ‌چیز نیستیم.
● شناسنامه ورزشی
▪ نام: اورلیا دوآرته
▪ متولد: ۱۹۷۵ در داکار (کشور سنگال)
▪ قد: ۸۷/۱
▪ وزن: ۸۱ کیلوگرم
▪ تعداد مبارزات: ۱۰۲ پیروزی (۷۰ مرتبه با ناک‌اوت)، ۱۳ شکست، دو تساوی
▪ رشته: موی‌تای و کیک‌بوکسینگ

مترجم: نگار نباتی

منبع : مجله‌رزم‌آور