یک چیز درست - ONE TRUE THING

سال تولید : ۱۹۹۸
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : هاری آفلند و جسی بیتن
کارگردان : کارل فرانکلین
فیلمنامه‌نویس : کارن کرونر، بر مبنای رمانی نوشتهٔ آنا کوئیندلن
فیلمبردار : دکلان کوئین
آهنگساز(موسیقی متن) : کلیف ایدلمن
هنرپیشگان : ویلیام هرت، مریل استریپ، رنه زلوگر، تام اورت اسکات، لارن گراهام، نیکی کات، جیمز اکهاوس و پاترین برین
نوع فیلم : رنگی، ۱۲۷ دقیقه


اواخر دههٔ ۱۹۸۰. ̎الن گالدن̎ (زلوگر)، فارغ‌التحصیل دانشگاه هاروارد، مستقل زندگی می‌کند و مشغول نوشتن مقاله‌ای تحقیقی برای نشریهٔ ̎نیویورک مگزین̎ است. پدرش، ̎جرج̎ (هرت)، منتقد ادبی و استاد دانشگاه، به او اطلاع می‌دهد، مادرش، ̎کیت̎ (استریپ) به‌دلیل آن که باید در آیندهٔ نزدیک عمل جراحی شود، به مراقبت‌های ̎الن̎ در خانه نیازمند است. از طرف دیگر ̎الن̎ نیز تصمیم دارد خود را از مشکلاتی که در رابطه با محبوبش، ̎جوردان̎ (کات) پیش آمده، دور نگه دارد و در عین‌حال به‌کارش برای مجله ادامه دهد. اما واقعیت این است که ̎الن̎ چندان هم رابطهٔ خوبی با مادرش ندارد. ̎الن̎ وقتی به خانه می‌رود و خود را در تار عنکبوت فعالیت‌های مخصوص ̎طبقهٔ متوسط آمریکائی̎ او اسیر می‌بیند، وحشت می‌کند؛ اما وقتی با خود فکر می‌کند شاید این آخرین باری باشد که در میان خانواده عید کریسمس و شکرگزاری را می‌گذراند، در رفتارش تجدید نظر می‌کند؛ ولی زمانی‌که مشکلات قدیمی خانواده باز هم مطرح می‌شوند، بروز تنش امری است حتمی...
● اثری نیمه سرگذشت‌نامه‌ای دربارهٔ ̎آنچه را که داری دوست بدار، به‌جای آنکه برای چیزهائی که نداری، افسوس بخوری.̎ و اینکه مردان چقدر خودخواه و احمق هستند! ̎اینجا استریپ نقش مادری را بازی می‌کند که بر اثر ابتلا به سرطان می‌میرد.̎ همین یک جمله آخر می‌تواند شما را ترغیب به دیدن فیلم کند یا اینکه باعث بشود به کلی دور آن را خط بکشید. یک چیز درست در ادامهٔ سنت ملودرام‌های خانوادگی ساخته شده و، بر خلاف انتظار، جزء بازی‌های خوب بازیگران اصلی، چیز دیگری نیز در چنته دارد: رابطهٔ دو زن متفاوت از دو نسل که در سینمای آمریکا کم‌تر به آن پرداخته شده است. با این‌همه، فرانکلین قطعاً کارگردان مناسب پروژه نبوده، به‌خصوص از نظر رابطه‌ای که با بازیگر زن اصلی خود نداشته است (مثل رابطهٔ جان کاساوتیس و جینا رولندز). او البته، هوشمندانه، به بازیگرانش اجازهٔ بازی داده و از هنرنمائی‌های فیلم‌سازان متظاهر معاصر احتراز کرده است. برای تماشاگر سینمادوست، در صحنه‌هائی، ̎برداشت̎ از مرا در سینت لوئیس ملاقات کن (وینسنت مینه‌لی، ۱۹۴۴)، زندگی شگفت‌انگیزی است (فرانک کاپرا، ۱۹۴۶) و فریادها و نجواها (اینگمار برگمان، ۱۹۷۳) قابل تشخیص است.