فوتبال منهای ایران

به تعلیق درآمدن فعالیت های بین المللی فوتبال ایران، درواقع نقطه اوج بحرانی است كه این رشته ورزشی را در كشورمان احاطه كرده و از آن به عنوان آنارشی و بی نظمی، بارها و بارها نام برده ایم.
گفته می شود فدراسیون بین المللی فوتبال، چند سال پیش قضیه تغییر اساسنامه را با چند فدراسیون فوتبال از كشورهای مختلف به صورت اولتیماتوم مطرح كرده بود اما سهل انگاری و بی تفاوت گذشتن از این امر باعث شد فیفا در اقدامی غافلگیركننده، فدراسیون فوتبال ایران را برای درس گرفتن دیگران تنبیه سازد و حكم به تعلیق فعالیت های بین المللی آن دهد. غیر از ایران، چند كشور دیگر نیز در آستانه محروم شدن از مسابقات برون مرزی هستند و با شرایطی كه برای فوتبال كشورمان به وجود آمده، شاید سایر كشورهای موردنظر فیفا، در اصلاح آیین نامه ها و اساسنامه های خود سرعت عمل بیشتری به خرج دهند.
اما بحث اصلی اینجا است كه نقطه نظر فیفا با آنچه در ورزش ایران تعریف شده، تفاوت های ماهوی داشته و گردن نهادن به حكم فدراسیون جهانی فوتبال، به تعبیری تغییر قوانین حاكم بر ورزش كشورمان را در پی خواهد داشت. فدراسیون بین المللی فوتبال معتقد است فدراسیون فوتبال هر كشور، به عنوان یك نهاد غیردولتی (NGO) نباید تحت نظارت یك سازمان دولتی (مثل سازمان ورزش یا همان سازمان تربیت بدنی) اداره شده و یا عزل ونصب هایش را با قوانین جاری و ساری در نهادهای دولتی عملی سازد.
در نقطه مقابل، مصوبه مراجع قانونی ما، حكایت از ذیصلاح بودن مسؤولان سازمان تربیت بدنی به عنوان متولیان ورزش كشور در امور داخلی فدراسیون های تابعه دارد. حال اگر قرار باشد فوتبال ایران از تعلیق درآید، یا باید شرایط حاكم بر مؤسسات و سازمان ورزشی در ایران برای دست اندركاران فدراسیون جهانی تشریح شود تا آنها برای این قضیه راه حلی پیدا كنند و یا اینكه فدراسیون فوتبال كشورمان طبق نظر مجامع جهانی فعال در این رشته، از زیرنظر سازمان تربیت بدنی خارج شده و به طور مستقل عمل كند.
در چنین حالتی، سازمان ورزش فقط می تواند بر فعالیت های فدراسیون نظارت كند و حق دیگری در فوتبال نخواهد داشت. قبول بی قید و شرط فیفا، مسلماً به سادگی امكانپذیر نیست و با توجه به شكل كنونی ورزش ایران، مشكلات دیگری را به وجود خواهد آورد. سخن را به اینجا رساندیم تا نتیجه گیری كنیم فوتبال كشورمان به راحتی نخواهد توانست از شر شرایط تحمیل شده به آن رهایی یابد و باید منتظر روزهای سخت و سرنوشت سازی برای فوتبال خود باشیم. فوتبال ایران به دلیل محروم ماندن از رویارویی با تیم های دیگر فوتبال جهان، تا اطلاع ثانوی مهجور و یا به تعبیری منزوی باقی خواهد ماند.
از این پس باید شاهد سقوط آزاد فوتبال كشورمان در رده بندی های بین المللی باشیم؛ «فوتبال منهای ایران» مسلماً جذابیت های گذشته را خصوصاً در عرصه قاره آسیا نخواهد داشت. حذف منطقه ای فوتبال خیز از صفحه جغرافیایی فوتبال دنیا، بی انصافی در حق این رشته ورزشی است اما وقتی خودمان در حق فوتبالمان جفا می كنیم، از دیگران چه توقعی می توان داشت؟
امروز آن قسمت از جذابیت های مسابقات داخلی كه در سایه گزینش بازیكنان برای حضور در تیم های ملی و نیز راهیابی تیم های باشگاهی به پیكارهای درون قاره ای تبلور پیدا می كرد، دیگر معنا پیدا نمی كند و تمام فراز و نشیب های فوتبال ایران به رقابت های داخی محدود می شود. فروكش كردن تب فوتبال و سرخوردگی ناشی از این امر، عقیم ماندن تلاش هایی را در پی دارد كه برای جذاب كردن فوتبال صورت گرفته بود و افزایش میل به حضور در ورزشگاه ها، نمونه عینی آن محسوب می شود.
امروز ترمز فوتبال كشور به خاطر بی خیالی ها، سهل انگاری ها، لجبازی ها و احترام قائل نشدن برای ارزش های عمومی، كشیده شده و این سكون هرچه بیشتر ادامه یابد، فاصله بعید فوتبال ایران با سطح اول فوتبال دنیا را بیشتر می سازد. فوتبال به عنوان یك پدیده مهیج اجتماعی، نقش ارزنده ای در شادی ها و افسردگی های عمومی داشته و نباید آن را فقط به چشم یك رشته ورزشی نگاه كرد. فوتبال به سهم خود می تواند راندمان كاری دیگر بخش های جامعه را افزایش یا كاهش دهد؛ فوتبال یك عامل محرك یا بازدارنده خارجی برای تمام حوزه های فعالیت های اجتماعی محسوب می شود و به دلیل همین قدرت تأثیرگذاری شگرفش، در نزد اهالی سیاست نیز جایگاه ویژه ای پیدا كرده است.
طبیعتاً با داشتن چنین تعریفی از فوتبال، باید نگاهی بسیار ظریف و موشكافانه به آن داشت و با تحلیل و منطق، رخدادهایش را حلاجی كرد. اما در كشور ما، حداقل تا به امروز كه چنین شوكی به فوتبال وارد نشده بود، مسؤولان ذیربط و غیرذیربط! در عمل به فوتبال چنین نگاه نكرده اند. تأثیرات منفی این مهم، در شئونات متعددی در زندگی ایرانیان نمود پیدا خواهد كرد و لطمات مادی و معنوی بسیاری را بر امور اجتماعی مترتب می سازد.
اینكه فوتبال دنیا،امروز ما را از خود طرد می كند، برای هیچ كس خوشایند و پسندیده نیست. البته بهتر آن بود كه مدیران سازمان تربیت بدنی و فدراسیون فوتبال خیلی پیش تر از اینها، سنگ هایشان را با یكدیگر وا می كندند تا قبل از آنكه به حسابمان در مجامع بین المللی و با دیدی صرفاً قانونمدار رسیدگی شود، در داخل به نتیجه لازم رسیده و اجازه تحقیر فوتبال خود به دیگران را نمی دادیم. حذف ایران از صحنه فوتبال دنیا تا اطلاع ثانوی، اتفاق كوچكی نیست و مسببان آن باید پاسخگوی یك ملت باشند؛ ملتی كه هیچ گاه اجازه نداده دیگران برایش تعیین تكلیف كنند و یا با دید حقارت آمیز به آن نگریسته شود.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی