دولت متفاوت امّا... !‌

سـومیـن سـالگـرد سوم تیر، فرصت مناسبی در اختیار بازوی رسانه‌ای و تبلیغاتی دولت نهم قرارداد تا ادعاهای خود درخصوص <ویژه> بودن این دولت را در حجمی وسیع تکرار کنند که البته در طرح این ادعاها، طعنه زنی به سایر سیاستمداران به خصوص دولتهای قبلی، جایگاه <ویژه> داشت. کسانی که به مناسبت سومین سالگرد انتخاب دکتر احمدی‌نژاد به ریاست جمهوری، تبلیغات خود را بر <متفـاوت جلـوه دادن> دولـت نهـم متمـرکـز کردند در واقع تلاش می‌نمودند تا مردم را نسبت به اجرای وعده انتخاباتی خود قانع نمـاینـد.
گـروه تبلیغـاتـی احمـدی‌نـژاد در دوره انتخـابات، از ارائه برنامه‌های دقیق اقتصادی، سیاسی و اجتماعی و نیز مبانی دیپلماسی خارجی دولت احتمالی آینده خودداری کردند و به جای آن تلاش نمودند که احمدی‌نژاد و دولت او را <تحفه>‌ای متفاوت درحد معجزه هزاره سوم برای مردم جلوه دهند. آنها از یکسو سخنانی گفتند که گویی نامزد انتخابات و همکاران بعدی او، هیچ نقشی در کمبودها و نابسامانی‌های پیشین نداشته‌اند و از سوی دیگر <مردم خسته> از برخی فخرفروشی‌ها و خود بزرگ‌بینی‌ها را وعده دادند که <کسی که قرار است رئیس‌جمهور شود، نوکر مردم خواهد بود.> پس ، اگر دولت نهم بتواند تفاوت مثبت خود با دولتهای پیشین را ثابت کند هیچ منتی بر سر مردم ندارد و تنها یکی از وعده‌های انتخاباتی خود را – که تاکنون تکذیب نشده– اجرا نموده است. با پذیرش این فرض، اکنون می‌توان به بررسی میزان صحت و دقت ادعاهایی پرداخت که در روزهای اخیر بر زبان حامیان درجه اول دولت نهم جاری شده و در رسانه‌های حامی دولت– یا شیفته آن– ‌ ‌منعکس گردیده است. در این میان، روزنامه رسمی دولت، بیش از دیگران به مصاحبه با اعضای دولت یا نزدیکان رئیس جمهور پرداخته و یا با درج سرمقاله، متفاوت بودن دولت نهم را به مردم یادآوری کرده است.
البته در خصوص دستاوردهای اقتصادی دولت، وضعیت آنچنان برای آحاد مردم روشن و محسوس است که نه مخالفان و منتقدان دولت می‌توانند به <سیاه نمایی> وضعیت کشور بپـردازنـد و نـه کسـی قـادر خـواهـد بـود با <سفید نمایی> یا حتی <طلانمایی>‌های تصنعی، مردم را از مشکلات غافل نماید و به این طـریق دولت نهم را در کسب موفقیت‌های اقتصادی، متفاوت از پیشینیان نشان دهد. اجماع بسیاری از اصولگرایان و اصلاح‌طلبان در اعتراض به مکانیزم‌های تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری در دولت نیز شرایطی ایجاد کرده است که بررسی ادعای حامیان دولت در متفاوت نشان دادن ساختارسازی‌های دولت نهم، چندان مشکل نیست. اما آنچه که نیاز به بررسی دقیق‌تر دارد، ادعاهایی است که در خصوص <نقدپذیری متفاوت دولت نهم> بیان می‌شود. روزنامه رسمی دولتدر مقاله‌ای مفصل به این نکته پرداخته و مدعی شده است: <هیچ زمانی فضای انتقاد تا این اندازه باز نبوده و دولت‌ها به ویژه شخص رئیس جمهور، نسبت به پیشینیان خود در مقابل دیدگاههای مخالف، سعه صدر نشان نداده‌اند.> مشابه این ادعا بارها توسط رئیس جمهور و همکاران رسانه‌ای او مطرح شده است اما آیا این، همه واقعیت است؟ آیا صاحبان رسانه و بسیاری از مردم، این سخن را دقیق‌ می‌دانند؟
حقیقت آن است که حجم انتقادات از دولت، در ماههای اخیر افزایش چشم‌گیری داشته است. اما نمی‌توان این افزایش را نشانه زیاد بودن یا زیاد شدن <نقدپذیری> دولت دانست. زیرا از یکسو، عملکرد بعضی مدیران و سیاست‌گذاران دولتی در سه سال اخیر، شرایطی فراهم نموده است که انتقاد از دولت، مرزهای جناحی را شکسته و حتی تا درون دولت پیش رفته است. به عبارت دیگـر بسیـاری از انتقـادهایی که نسبت به عملکرد دولت مطرح مـی‌شوددیدگاه اجماعی کارشناسان و سیاستمدارانی است که عـده‌ای از آنهـا بـه جنـاح اصولگرا وابسته هستند، گروهی دیگر، اصلاح‌طلب نامیده مـی‌شوند و عده کثیری از ایشان نیز در سال‌های اخیر به عنوان کارشناسان مستقل شناخته شده‌اند. اکنون می‌توان از مـدعیـان تـــوسـعـــه فـضـــای نـقــد سـوال کـرد کـه <آیـا افـزایـش اقـدامـات قابل انتقاد، که منجر به فراگیر شدن انتقادات از دولت شده است را می‌توان نشانه افزایش نقدپذیری دولت دانست؟> از سوی دیگر، آیا برخی از مسئولان دولت نهم، تصور می‌کنند که با توجه به گستردگی طیف منتقدان، دولت جز همراهی یا سکوت در برابر بعضی تصمیمات محدود کننده – که تاکنون به توقیف حداقل سه رسانه شده است– قادر به اقدام دیگری بوده است، اما برای اثبات نقدپذیری خود، از اجرای آن خودداری کرده است؟! کسانی که دولت نهم را< نقدپذیرترین دولت> مـی‌داننـد آیـا مـی‌توانند برخی تهمت‌هایی که توسط عالی ‌ترین مقام‌های دولتی نسبت به منتقدان بیان شده است را تکذیب کنند؟ در دو سال گذشته، عده‌ای از اقتصاد دانان، برنامه‌های اقتصادی دولت نهـم را مشکـل سـاز دانستند. این انتقادات، با پاسخ بسیار تند و غیر منصفانه بعضی از حامیان دولت مواجه شد و تعدادی از مقام‌های نزدیک به دولت، علت اصلی انتقادها را <قطع دست منتقدان از رانت‌های بزرگ اقتصادی> دانستند. همچنین در برابر انتقادهایی که نسبـت بـه تـورم‌زا بـودن بـرخـی تصمیمـات دولـت بیـان مـی‌شد،رئیس جمهور به صراحت بعضی از آمار دهندگان تورم – که مرکز پژوهش‌های مجلس، یکی از آنها بود–‌را دروغ‌گو نامید. مخالفان بعضی سفرهای خارجی رئیس‌جمهور از جمله عده‌ای از اصولگرایان نیز، بدبین و تنگ‌نظر نامیده شدند.
در آخرین نمونه، تعدادی از روزنامه‌های داخلی، نسبت به خبر ربودن و ترور رئیس‌جمهور در عراق، تأملاتی را مطرح کردند کهدر طـرح این تأملات نیز، هم‌زبانی‌هایی میان بعضی روزنامه‌های اصولگرا با روزنامه‌های اصلاح طلب وجود داشت. از سوی دیگر، هیچ رسانه‌ مستقل یا هیچیک از شخصیت‌های شناخته شده وابسته به جناح‌های گوناگون، حاضر به حمایت از موضع رسمی دولت در این خصوص نشدند. کسانی که دولت نهم را نقدپذیرترین دولت می‌دانند و باز کردن فضای نقد را از افتخارات این دولت می‌دانند، لابد اظهارات روزهـای اخیـر رئیـس‌جمهور را فراموش نکرده‌اند که منتقدان را <بلندگوی امریکا> نامید. ‌ ‌
البتـه اگر استفاده از تریبون‌های یکطرفه برای ملقب ساختن منتقدان به عناوینی همچون رانت‌خوار، دروغ‌گو، بلندگوی امریکا، همدست مافیا، جاسوس و ... نشانه نقدپذیری دولت است ما هم در برابر ادعای طرفداران دولت نهم درخصوص متفاوت دانستن این دولت، سر تسلیم فرود می‌ا~وریم و البته قضاوت در مورد مثبت یا منفی بودن این تفـاوت را بـه مـردم می‌سپاریم؛ درست همان‌طور که قضاوت مردم درخصوص مفید یا خدای نخواسته زیان‌بار بودن تفاوت‌های اقتصادی و سیاسی دولت نهم با دولت‌های پیشین را با منّت می‌پذیریم!‌‌

منبع : روزنامه آفتاب یزد