آیا این چیزی غیر از معجزه است

در طول جنگ‌هایی که در جهان صورت‌گرفته بسیاری از جنگ و از رشادت‌ها و قهرمانی‌ها و اتفاق‌های محیرالعقول خود سخن گفته‌اند و نویسندگان و شاعران هم حماسه‌های راست و دروغ آنها را ثبت و ضبط کرده‌اند که امروز از آنها به نام عجایب یا به عبارت دیگر معجزه نام می‌بریم؛ معجزه‌هایی که تاریخ بسیار به خود دیده و ما نیز در دوران معاصر نشانه‌هایی از آن را داشته و داریم. داشته‌هامان در خارج از ایران می‌تواند مقاومت سرسختانه مردم سن‌پطرزبورگ در برابر تهاجم ارتش آلمان هیتلری باشد و در ایران خودمان هم چه مثالی می‌تواند زیباتر و رساتر از جنگ تحمیلی هشت ساله عراق بعثی باشد؛ جنگی که در آن حماسه‌ها خلق شد و معجزه‌ها رخ داد و نمونه عینی آن حماسه ۳۴ روزه جوانان خرمشهری بود که در مورد آن نیازی هم به شاعر و نویسنده و افسانه‌سرا نیست تا رنگ و لعابش دهند بلکه حقیقتی زنده است که بسیاری از آفرینندگان آن هنوز هستند و در علم تاریخ به آنها سندهای زنده و راویان دست اول می‌گویند اما در مورد این دو نمونه که از آنها یاد شد چند نکته وجود دارد؛ در مورد اولی از زمانی که آلمان‌ها شروع به حمله به خاک شوروی سابق کردند تا به دروازه‌های سن‌پطرزبورگ برسند، زمان کافی وجود داشت تا مردم و مدافعان، شهر را سنگربندی کرده و آماده دفاع کنند، دیگر آنکه مدافعان شهر مطمئن بودند که دیر یا زود نیروی کمکی خواهد رسید و آنها را از محاصره نجات خواهد داد، بنابراین مقاومت کردند؛ در مورد خرمشهر نیز باید گفت هرچند مردم این شهر انتظار چنین حمله‌ای را نداشتند اما امید آنها به پشت سرشان بود؛ نیروی هوایی، دریایی و زمینی وجود داشت که در صورت هماهنگی بتوانند به آنها کمک کنند و علی‌رغم نرسیدن این نیروها مدافعان شهر جانانه مقاومت کردند و ۳۴ روز شهر را از سقوط بازداشتند و چه‌بسا اگر آن روز در کشور هماهنگی سیاسی وجود داشت شهر هم سقوط نمی‌کرد.
در هر دو مورد بالا‌ میلیون‌ها نفر آماده دفاع بودند و دولتی و تشکیلا‌تی وجود داشت تا به کمک بیاید و بالا‌خره هم آمدند اما آنچه امروز در غزه می‌گذرد، فارغ از تمام این معادلا‌ت است؛ معادلا‌تی که ذهن بسیاری از افراد از حل آن عاجز است و نمی‌توان با فرمول‌های معمولی به پاسخ آن رسید. سرزمینی - به عبارت بهتر زندانی ساخته دست صهیونیست‌ها و همدستی سران بی‌عرضه عرب - به مساحت ۳۶۰ کیلومتر مربع و با جمعیت یک و نیم میلیون نفری در حالی که در محاصره کامل بوده و هستند، در حالی که همه اطراف آنها را دشمن فرا گرفته و امیدی به هیچ‌کس ندارند و می‌دانند که کسی جز خدا به داد آنها نخواهد رسید، در حالی که نه نیروی دریایی دارند و نه هوایی و نه تانک و توپ و زره‌پوش. امروز برای سومین هفته است که در برابر متجاوزی از خود دفاع می‌کنند که قوی‌ترین نیروی هوایی، پیشرفته‌ترین تجهیزات دریایی و زمینی خاورمیانه را دارد و خود را چهارمین ارتش جهان! می‌داند... آیا این معجزه نیست؟ آیا می‌توان این معادله چندمجهولی را با فرمول‌های ساخته و پرداخته ذهن انسان حل کرد؟ امروز در غزه مردمی از شرف و ناموس و هویت خود دفاع می‌کنند که از تجهیزاتی کم و سبک بهره می‌برند و توانسته‌اند قوی‌ترین ارتش خاورمیانه! را برای سومین هفته مات کنند و در دروازه‌های تردید و دودلی نگه دارند.
برای یافتن پاسخ این معادله پیچیده نباید جای دوری رفت، باید پاسخش را از کسانی گرفت که امروز دارند در برابر جنگندهای اف ۱۶ و اف ۱۵، هواپیماهای ‌MK ، بالگردهای آپاچی و سوپر کبری به همراه تانک‌های میرکاوا و ماهواره‌های جاسوسی و انسان‌های مزدور و خائن می‌جنگند و یک گام به عقب ننشسته‌اند. پاسخ این سوال در ایمان و باوری است که امروز تمام خاک غزه را در خود فرو برده است؛ ایمانی که پدران فرزند از دست داده را قدرت می‌بخشد تا آن را تقدیم راه خدا کرده باشند؛ ایمانی که می‌تواند مرز بودن ونبودن باشد... اما آن طرف چه؟ آن طرف چه خبر است؟ همان جایی که سربازان مهاجر برای نابود کردن آخرین سنگر امید و مقاومت - مغرور از داشتن پیشرفته‌ترین ماشین جنگی جهان - آمده‌اند، پشت سر آنها را نگاه کنید... شهرک‌هایی که از آنجا آمده‌اند را خوب بنگرید؟ در حالی که بیش از ۱۲۰۰ نقطه باریکه غزه هدف بمب‌های ضدپناهگاه و هوشمند اهدایی آمریکا و موشک‌های متجاوزان صهیونیست قرار گرفته، تنها شلیک روزانه چند ده موشک ابتدایی شهرهای آنها را به شهر اشباح تبدیل کرده است... این کجا و آن کجا؟ آن مدرسه سازمان ملل را نگاه کنید که نجات‌یافتگان آشویتس و اتاق‌های گاز چگونه ویرانه‌اش کرده‌اند و ده‌ها‌نفر را به خاک و خون کشیدند، آن وقت بگویید تندروها و تروریست‌های فلسطینی؟ آن وقت بنویسید که شجاعت و مردانگی یعنی این؟ آن وقت بنویسید که ارتشی که توانست در شش روز طومار تمام ارتش‌های عربی را درهم پیچیده و نسخه ناصر و حسین اردنی را یکجا بپیچد و جولا‌ن و صحرای سینا و جنوب لبنان را اشغال کند، امروز برای سومین هفته نتوانسته خود را از این سمت غزه به آن سوی آن برساند. ‌
در جنگ ۳۳ روزه هم اوضاع بر همین منوال بود، می‌خواستند به رود لیتانی برسند تا از شلیک موشک جلوگیری کنند و امروز می‌خواهند به دریا برسند تا باز هم از شلیک موشک جلوگیری کنند، نتیجه چه شد؟ مقاومت لبنان تا آخرین لحظه موشک شلیک کرد و روزی که اولمرت آمد و گفت تمام سکوها را نابود کردیم، مقاومت لبنان برای روسیاهی دروغگوها هم که شده یک ۳۳۰ تایی شلیک کرد تا دهن همه بسته شود؛ از یک نقطه ۱۷ بار موشک شلیک کرد و ۱۷ بار بمباران شد اما باز هم شلیک کرد و روزهای بعد ادامه داد و امروز هم مانند همان روز است. شلیک موشک از غزه ادامه دارد ، آن هم موشک‌هایی که در کارگاه‌های آهنگری و تراشکاری ساده در غزه ساخته شده‌اند تا قدرت ایمان مشخص شود. مردم غزه با ۴ هزار شهید و زخمی و صدها منزل ویران شده، با بی‌برقی، بی‌آبی و بی‌دارویی، در حالی که فرصت کفن و دفن فرزندان خود را هم ندارند، هنوز هم مقاومت می‌کنند و صهیونیست‌ها در حال فرارند که مبادا جان شیرین خود را از دست بدهند. ‌
غزه امروز نماد تمام باورهایی است که یک انسان می‌تواند داشته باشد؛ نماد ایمان در برابر بی‌ایمانی، در برابر ایمان خادمین حرمین شریفین و در برابر پادشاه مصر. رزمندگان فلسطینی در غزه دفاع می‌کنند و عباس بهانه‌ای برای رفتن مجدد به تورهای خارجی‌اش از جیب مردم فلسطین یافته و می‌داند که این تورها چیزی ندارد. سارکوزی که خود را مدافع حقوق بشر می‌داند و برای نجات جان یک فرانسوی زمین و زمان را به هم می‌دوزد - از آمریکایی‌ها و انگلیسی‌ها نام نبردم چون تکلیفشان معلوم است- شام افتخاری‌اش را با تروریست‌های دولتی در تل‌آویو می‌خورد و برای خوشامد حضار مراسم، می‌گوید حماس مقصر است و مبارک هم برای ثابت کردن دوستی خود، گذرگاه رفح را می‌بندد که مبادا خونی و آبی و دارویی به ساکنان این منطقه برسد... جنگی که همه چیزش باید در تاریخ بماند... جنگ باید هنوز ادامه داشته باشد تا مرز ایمان و بی‌ایمانی مشخص شود و همه بدانند که سازمان ملل -قطعنامه‌اش را هم دیدیم - و سازمان حقوق بشر - شما هر چه دوست دارید می‌توانید بخوانید - دفاع از مظلوم و ظالم کجا است، نکاتی که باید برای همیشه در تاریخ ثبت شود. می‌گویند روزی که صلیبی‌ها بیت‌المقدس را گرفتند آنقدر آدم کشتند - مسیحی و یهودی و مسلمان نکردند، چون آنها تاجر بودند و راهزن و به نام دین خون می‌ریختند - که خون از جوی‌ها جاری شد و امروز تاریخ در گردش خود تکرار می‌شود اما پاسخ تاریخ هم مشخص است و تنها باید منتظر بود و دید. مقاومت بدون شک پیروز این میدان است اگرچه صهیونیست‌ها سر هر گذر گزمه‌ای بگمارند و خاک غزه را به توبره کشند، تا همین جا که قوی‌ترین ارتش خاورمیانه! مقهور مقاومت مردم شده خود گواه همه چیز است.

کریم جعفری

منبع : روزنامه اعتماد ملی