امام‌زاده دستگرد ، شهر کرد

مجموعه بنای امام‌زاده دستگرد شامل سردری بلند، جلوخانی وسیع، دهلیزی با غرفه‌‌های متعدد، مسجدی با شبستان ستوندار از سنگ تراشیده شده و سقف آجری است. بنای بقعه امام‌زاده با طرح هشت ضلعی از آجر ساخته شده و دارای گنبدی بلند و دوپوش است. بر روی در ورودی ضریح اشعاری درباره شخصیت و اهمیت امام‌‌زاده نوشته شده است.
این بنا در دوران سلطنت مظفرالدین شاه، توسط شخصی به نام محمودخان ملقب به خان باباخان ریاحی تعمیر شده است. در مجموعه امام‌زاده، آسیاب‌ها و عصّار‌خانه‌ای وجود داشته كه از بین رفته‌اند. در صحن مجموعه نیز، وجود غرفه‌‌های ویران شده نشان‌دهنده اهمیت و موقعیت ممتاز امام‌زاده در گذشته بوده است. بنای مجموعه را می‌توان به دوران صفویه نسبت داد. از جمله آثار با ارزش این بقعه كتیبه‌ای بر روی سنگ به خط محمد صالح خطاط مشهور و كتیبه‌نویس عهد صفوی با تاریخ 1124 هـ.ق است.
امام‌زاده‌های دیگری در استان چهارمحال و بختیاری وجود دارد كه اهم آنها عبارت‌اند از: امام‌زاده شهیدان در بازفت، بابا زاهد در چلو (گرمسیر)، صالح ابراهیم در شیرین بهار (گرمسیر)، شاهزاده عبداللّه در كوه منار (گرمسیر)، شاهزاده ابوالقاسم در دلی (گرمسیر)، ساری كوتا در اندیكا (گرمسیر)، احمد فلاله در قائد (گرمسیر)،‌ بابا روزمان در تنگ هسی (گرمسیر)، سلطان ابراهیم در محال سوسن (گرمسیر)، شاه منگشت در ایذه (گرمسیر) و آقا سید در بخش شوراب (سردسیر) كه جملگی مورد احترام و زیارت بختیاری‌ها هستند.
بختیاری‌ها برای دو امام‌زاده آقا سید و سلطان ابراهیم احترام بسیاری قائلند و از راه‌های دور به زیارت این دو امام‌زاده می‌‌آیند. آنان معتقدند آقا سید فرزند حضرت موسی است و وقتی كه از سردسیر بختیاری، از محلی كه امروز معدن نمك شوراب در نزدیكی چلگرد در كنار آن قرار دارد، می‌گذشته است برای رفع گرسنگی كبكی را شكار می‌كند و چون چیزی برای پختن آن نداشته عصایش را بر زمین می‌زند و از سه نقطه‌ نزدیك به هم سه چشمه فوران می‌كند، یكی با آب تلخ ولی گرم برای پختن كبك، یكی با آب شور برای استفاده از نمك آن و سومی چشمه آب شیرین برای آشامیدن.
در 500 متری چلگرد محلی است كه مقداری سنگ در آنجا انباشته شده است این محل در كنار جاده چلگرد - شهر كرد قرار گرفته و مردم آنجا را قدمگاه می‌نامند و معتقدند كه آقا سید از آنجا عبور كرده است. آنجا حكم زیارتگاه را دارد و مردم در دیواره‌های آن شمع روشن می‌كنند و دخیل می‌بندند. كنار این محل به علت احترام خاص قبرستانی به وجود آمده كه هر كس در آن ناحیه یا خیلی دورتر از آنجا هم فوت كند، در این نقطه به خاكش می‌سپارند.