۲۱ گرم - 21 GRAMS

سال تولید : ۲۰۰۳
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : رابرت سالرنو و آلخاندرو گونسالس اینیاریتو
کارگردان : گونسالس اینیاریتو
فیلمنامه‌نویس : گیلرمو آریاگا
فیلمبردار : رودریگو پریتو
آهنگساز(موسیقی متن) : گوستاوو سانتائولالا
هنرپیشگان : شان پن، نیومی واتسن، دنی هیوستن، کلر یاکیس، بنیسیو دل تورو، شارلوت گنسبورگ، کارلی نائون، ملیسا لیو و ادی مارسان
نوع فیلم : رنگی، ۱۲۴ دقیقه


̎پل ریورز̎ (پن) بیمار است و مستأصلانه در انتظار کسی که بتواند قلبی مناسب به او اهدا کند. در همان حال همسرش، ̎مری̎ (گنسبورگ) منتظر فرصتی است که بچه‌دار شود ولی این‌طور که به نظر می‌رسد، این فرصت به طور طبیعی پیش نخواهد آمد ـ از این گذشته رابطه‌شان نیز بعید است ادامه پیدا کند. ̎کریستینا پک̎ (واتس) به خاطر مرگ شوهر و دو دختر کوچکش در یک تصادف اتوموبیل، زندگی و روح و روانش به هم ریخته است و ̎جک̎ (دل تورو) رانندهٔ فراری که مسبب این تصادف بوده، به شدت دچار عذاب‌وجدان شده و به‌رغم التماس‌ و تمناهای همسرش (لیو)، تصمیم گرفته خود را به پلیس تسلیم کند. تصادف، زندگی این سه نفر را به هم پیوند می‌دهد. ̎کریستینا̎ و ̎پل̎ با هم هم‌راه می‌شوند و به قصد انتقام از ̎جک̎ دنبالش می‌روند.
● اینیاریتو ـ از مستعدترین فیلم‌سازان سینمای امروز مکزیک ـ با عاشق‌پیشه (۲۰۰۰) به دنیای سینما معرفی شد و با ۲۱ گرم توانست ثابت کند که همان نگاه و ساختار سنت‌شکنانه و خلاف جریان اصلی را می‌شود در سینمای آمریکا هم پی گرفت. از این نظر ۲۱ گرم با همهٔ شباهت‌های غیرقابل انکارش به عاشق‌پیشه، امتیاز ویژه‌ای هم برای فیلم‌ساز دارد؛ چون در آمریکا و با ستاره‌های هالیوودی ساخته شده، اما چندان شباهتی به سایر تولیدات هالیوودی ندارد. ایدهٔ اولیهٔ درگیر شدن چند غریبه به واسطهٔ یک تصادف اتوموبیل در نگاه اول بداعتی ندارد، اما شکل روایت اینیاریتو است که دیدن فیلم را به تجربه‌ای تازه و هیجان‌انگیز تبدیل می‌کند. به هم ریختن صحنه‌های فیلم و بُر زدن موقعیت‌های خطی و پشت سر هم داستان و صحنه‌ها، فقط تمهیدی فرمی و تجربه‌گرائی در شکل روایت ـ آن‌چه پس از نمایش داستان‌های عامه‌پسند (کوئنتین تارانتینو، ۱۹۹۴) باب شد ـ نیست. مایهٔ اصلی و بنیادین تقدیرگرائی و سرنوشت محتوم و گریزناپذیر انسان‌ها در جریان ظاهراً عادی زندگی روزمره، به این شکل روایت تودرتو رنگی از تفسیر و تأویل می‌بخشد که باعث می‌شود در دیدارهای چندبارهٔ فیلم هم ـ وقتی دیگر بداعت ابتدائی فرم روایت از میان رفته ـ کماکان بشود به این ساختار روایت امتیاز بالائی داد. اینیاریتو در کار با دوربین روی دست در تمام طول فیلم و میزانسن‌های پیچیده و قاب‌بندی‌های خاص هم همان‌قدر تجربه‌گرا و گریزان از کلیشه‌های مرسوم عمل می‌کند. در کنار همهٔ این‌ها، فیلم‌ساز این شانس را داشته تا سه بازیگر متفاوت و طراز اول این سال‌ها را در یکی از دوره‌های اوج کارشان کارگردانی کند و حضور پن، واتس و دل‌تورو در این فیلم کلاس و سطح بازیگری سینمای آمریکا را در این سال‌ها یکی دو پله بالاتر می‌برد. نام فیلم برگرفته از جملهٔ یکی از شخصیت‌های فیلم است که می‌گوید انسان موقع مرگ بیست و یک گرم از وزن خود را از دست می‌دهد.