اتاق اتومبیل

بلافاصله پس از جنگ جهانی اول که اتاق خودروها به اندازه ارتفاع شانه سرنشین‌ها ساخته می‌شد. رفته رفته تبدیل باطاق سرپوشیده گردید و به این ترتیب استفاده از اتومبیل در تمام فصول سال مقدور شد.
در اوایل، اتاق اتومبیل، شبیه اتاق کالسکه ساخته می‌شد و در برخی از آنها قسمت راننده خارج از اتاق سرنشینان قرار داشت و گاهی هم این قسمت سرباز بود. دیری نگذاشت که آترودینامیک از صنایع هواپیمائی به صنعت اتومبیل راه یافت. امروزه مدل پیش‌ساخته اتومبیل را در تونل باد آزمایش می‌کنند و مقاومت هوا و عکس‌العمل اتومبیل را اندازه می‌گیرند معمولاً یک حالت آترودینامیکی صحیح در بدنه اتومبیل تأثیر فراوانی در بازدهی و سرعت آن دارد از این گذشته از نظر اقتصادی، آرامش، تهویه و خنک‌کاری نیز مؤثر است.
نخست می‌پنداشتند که بهترین شکل بدنه صاف بودن آن و کاهش تدریجی انتهاء اتاق است، اما به زودی این شیوه از نظر افتاد و از سال ۱۹۳۰ اصلاحات در اتاق اتومبیل آغاز شد. در این سال در اتومبیل‌های آمریکائی ترمز دستی و دسته دنده در وسط اتاق قرار داشت و فضای اتاق را اشغال کرده بود که آن را به کنار فرمان و زیر داشبورت منتقل کردند در اروپا نیز از این طرح استقبال شد.
شکل اتاق از حالت قوطی شکل به طرح‌های منحنی مانند مبدل شد. در ۱۹۳۰ صندوق عقب اتومبیل ساخته شد.
از ۱۹۶۰ اتومبیل‌ها دارای اتاق بزرگ اما در ابعاد جمع و جور و با استفاده از علم آن روز دینامیک ساخته شد. با پرس نمودن ورق‌ها فولادی برای ساختن بدنه اتومبیل پیشرفت‌های تازه‌ای حاصل شد.

منبع : مطالب ارسال شده