یادمان باشد قبل از هرچیز انسان هستیم!

غلظت این آشنای زندگی شهری ( منظور همان منواکسید کربن خودمان است) در ساعات اولیه صبح و ساعات پایانی روز به بیشترین مقدار خود می رسد تا جایی که در مراکز پر تردد شهر هشدار دهنده های آلودگی هوا خطوط زرد رنگ را می گذرانند و با رنگ های قرمز خبر از اوضاع نگران کننده می دهند. البته این هشدارها به چشم بسیاری از شهروندان تهرانی آنقدر آشنا است که بی توجه به تغییر رنگش هر روز تنها از کنارش عبور کنند.
برای بسیاری از آنهایی که صبح ها بجای پر کردن هوای پاک در ریه هایشان منو اکسید کربن بعلاوه کربوکسی،دود، آلودگی صوتی با چاشنی ترافیک نوش جان می کنند سرگیجه، سردرد، خواب‌آلودگی و سوز چشم چیز عجیب و غریبی نیست.عجیب که نه احتمالا مثل خیلی چیزهای دیگر جز لاینفک زندگی شهری شان به حساب می آید و فقط در رویاها باید به دنبال خداحافظی با آنها باشند...
فکر می کنم بحران آلودگی ۱۳ سال است که تهران و چند شهر بزرگ دیگر را در قبضه خود درآورده است درست از سال ۱۳۷۴ همان سالی که قرار شد ۲۹ دی ماه هر سال به عنوان روز ملی هوای پاک در نظر گرفته شود تا شاید در این روز دلمان به حال شهرمان بسوزد دلمان به حال گیاهان بسوزد شاید هم دلمان به حال تنفس خودمان بسوزد.
آمارها خبر از این می دهد که بیش از ۸۰ درصد آلودگی هوای تهران به آلا‌ینده‌هایی مثل مونو اکسیدکربن که از خودروهای پراکنده در سطح شهر پخش می شوند ارتباط دارد( ماشین های شخصی هم جزو همین خودروهای پراکنده به حساب می آیند). از سوی دیگر کل زمان فعالیت تمام خودرو‌ها به غیر از وسایل نقلیه عمومی در تهران، روزانه ۱۹ میلیون و ۵۰۰ هزار ساعت است. این در حالی است که حدود ۲ میلیون و ۵۰۰ هزار اتومبیل در شهر تهران تردد می‌کنند در حالی‌که کل سطح تهران تنها ۷۰۰ کیلومتر مربع است!
غلظت این آلاینده آشنای زندگی شهری ( منظور همان منواکسید کربن خودمان است) در ساعات اولیه صبح و ساعات پایانی روز به بیشترین مقدار خود می رسد تا جایی که در مراکز پر تردد شهر هشدار دهنده های آلودگی هوا خطوط زرد رنگ را می گذرانند و با رنگ های قرمز خبر از اوضاع نگران کننده می دهند. البته این هشدارها به چشم بسیاری از شهروندان تهرانی آنقدر آشنا است که بی توجه به تغییر رنگش هر روز تنها از کنارش عبور کنند.
اما امروز بحث آلودگی هوا هم مانند ترافیک، معضلی چندوجهی با متولیان متعدد شده است که همچون همیشه هر یک می‌کوشند تا دیگری را به کوتاهی و قصور در انجام وظایف خود متهم کنند.سازمانی یک روز را در تهران شرایط هشدار و ناسالم اعلام می‌کند و از شهروندان می‌خواهد برای حفظ سلامتشان از خانه خارج نشوند و در مقابل، سازمانی دیگر با رد اظهارنظر سازمان قبلی، تاکید می‌کند که همه چیز عادی است و هیچ خطری جان تهرانی‌ها را تهدید نمی‌کند.
معلوم نیست تا زمانی که اختلاف‌نظرهای متعدد میان سازمان‌های مرتبط با بحث آلودگی هوا بر سر مباحثی همچون آلوده بودن یا نبودن، در شرایط ناسالم و هشدار واقع شدن یا نشدن، تشکیل جلسه دادن یا ندادن، به مردم اطلاع‌رسانی کردن یا نکردن و... مطرح است، هیولای سیاه آلودگی هوای تهران چند قربانی خواهد گرفت؟
تمام این مسائل را اضافه کنید به اینکه اتوبوس‌های گازوئیلی همچنان در شهر جولا‌ن می‌دهند و شهروندان ما برای سوار شدن به همین اتوبوس‌ها، در ایستگاه‌ها سر و دست هم را می شکند تا گله ای جا نصیبشان شود. از طرفی دیگر انواع اتومبیل‌های دهه ۱۳۴۰ و پیش از آن به‌جای آنکه به موزه‌ها سپرده شوند، در خیابان‌های شهرمان تردد دارند، و کسی نیست آنها را بصورت اصولی جمع کند.
در این بین نباید غافل شد از مافیای زمین خوار که با پروژه‌های ساختمان‌سازی وسیع و ساخت برج‌های بلند بدون هیچ حصاری، کمربند سبز حاشیه شهر تهران و بسیاری شهرهای بزرگ دیگر را می‌بلعند. با این اوصاف نباید انتظار داشت نام تهران از لیست آلوده‌ترین، پرازدحام‌ترین و نامنظم‌ترین کلا‌ن شهرهای جهان به این زودی خارج شود.
اختلالات ذهنی و ژنتیکی، بروز رفتارهای ناملایم و تنشهای عصبی، شیوع بیماریهایی نظیر سرطانها، برونشیت و حساسیت‌ها، حمله قلبی و نهایتاً کاهش عمر و مرگ و میر، نسبت به گذشته همه و همه جزو اثرات همان آلودگی هوایی هستند که برای پاک شدن و اهل شدنش روزی را تعیین کرده ایم و در ان روز وعده می دهیم که تا سال بعد تدابیری بیندیشیم تا تعداد روزهای پاک افزایش پیدا کنند.اما چه سود چرا که امسال همان سال بعد پارسال است سالی که قرار بود پاک تر از سال پیش باشد اما...

محمود بابارضا

منبع : کارنا