چرا فلسطینی ها باهم می جنگند

چرا فلسطینی ها با هم می جنگند؟ این سوال و ده ها سوال دیگر با مشاهده درگیری های پیاپی گروه های فلسطینی مطرح می شود به ویژه با توجه به این که سایه اشغال هنوز بر سرزمین های فلسطینی سایه افکنده است و آوارگان تاکنون نتوانستند به خانه و کاشانه خود باز گردند.
هر از چند گاهی غزه رنگ آرامش را به خود می بیند، رهبران فتح و حماس دو گروه بزرگ فلسطینی بر مانیتورهای شبکه های خبری ظاهر می شوند و از صلح و آتش بس و عقب نشینی نیروهایشان از خیابان ها سخن می گویند، اما دیری نمی پاید که بار دیگر صدای شلیک گلوله ها از خیابان های شهر به گوش می رسد و بار دیگر حوادث تاسف بار پیشین تکرار می شود.
● ساختار تشکیلاتی گروه های فلسطینی
یکی از عواملی که به واقع زمینه ساز بروز درگیری و تنش میان گروه های فلسطینی است و کمتر به آن پرداخته شده، ساختار تشکیلاتی گروه های فلسطینی است. ساختار تشکیلات گروه های فلسطینی یکی از مهم ترین زمینه های جنگ داخلی فلسطین را مهیا کرده است. این ساختار به گونه ای است که توانایی تحمل وجود تشکیلات دیگر و متمرکز کردن تلاش ها برروی تحقق اهداف واحد را ندارد. گروه های فلسطینی گروهای مقاومت صرف نیستند و اغلب ذهنیتی انحصار طلبانه دارند و نسبت به یکدیگر احساس برتری می کنند.
این تفکر نمی تواند صلح و همکاری بین گروه ها را به ارمغان آورد بلکه مصالح وطن فلسطینی را با منافع گروهی همسان می پندارد و در نتیجه ارز ش های ملی در ذهن اعضای گروه های فلسطینی تابعی از ارزش های گروهی می شود.
نمود این وضعیت را می توان در تعامل گروه های فلسطینی با یکدیگر دید. هر گروه و به خصوص فتح و حماس به دنبال مچ گیری از یکدیگر و یافتن اشتباهات، خطاها و عیب های دیگری هستند تا آنها را بزرگ جلوه بدهند و به گونه ای به تصویر بکشند که گویا مصیبتی بزرگ است و ملت فلسطین را به نابودی کامل خواهد کشاند.
تهمت ها و هتک حرمت های بی پایان رهبران و اعضای گروه ها به گروه های دیگر را که در وسایل ارتباط جمعی منعکس می شوند نمی توان برشمرد. گویا تزریق احساس نفرت و کینه نسبت به دیگر گروه ها از سیاست های ثابت گروه های فلسطینی شده است. همانند مستهجن توصیف کردن فعالیت های حماس توسط دحلان، مشاور امنیت ملی فتح. در فلسطین تهمت ها با دلیل و بدون دلیل با وسایل و روش های مختلف، شبانه روز رد و بدل می شود و تخم فتنه و برخورد را در سرزمین مصیبت بار فلسطین می کارد.
● سازمان های امنیتی فلسطین
یکی از عوامل اصلی نزاع میان گروه های فلسطینی، سازمان های امنیتی دولت فلسطین است که ریاست آن بر عهده فتح است و مانع انجام فعالیت های نظامی حماس می شود. سازمان های امنیتی فلسطین با توافق و هماهنگی با اسرائیل در معاهده های صلح شکل گرفتند و ملزم هستند تا به این معاهده ها که یکی از مفاد آن مبارزه با عملیات تروریستی است پایبند باشند. سازمان های امنیتی، اغلب مانع از انجام عملیات انتحاری شاخه نظامی حماس می شوند و تاکنون چند کارگاه ساخت مواد منفجره را کشف و متلاشی کردند.
مانند بازداشت «هسته عملیاتی صوریف»، وابسته به جنبش حماس. به همین دلیل عزم رهبری تشکیلات خودگردان بر آن است افرادی را در رأس سازمان های امنیتی قرار دهد که اراده پیاده کردن معاهده های فلسطینی- اسرائیلی را داشته باشند.
بدین ترتیب نیروهای امنیتی وابسته به فتح در مقابل گروه های مقاومت قرار گرفته اند که این خود یکی از مهم ترین عوامل بروز تنش های فلسطینی- فلسطینی است. محمود عباس رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین که موافق و دنباله رو معاهدات فلسطینی- اسرائیلی است، نمی تواند با وزیر کشوری همکاری امنیتی داشته باشد که می خواهد امنیت را بدون توجه به این معاهده ها به ویژه معاهده اسلو، بزرگترین و مهم ترین معاهده صلحی که میان یاسر عرفات رئیس سابق تشکیلات خودگردان فلسطین و اسحاق رابین نخست وزیر اسبق اسرائیل امضا شد، برقرار کند.
شاید بتوان گفت تشکیل سازمان های امنیتی داخلی در سرزمینی که زیر سلطه است کاملاً خطا است، چرا که عاملان اشغال همواره در تلاش هستند تا آتش فتنه را در سرزمین های اشغالی شعله ور تر سازند و این خود سبب می شود سلاح سازمان های امنیتی علیه خود به کار گرفته شود.
این اتفاق دقیقاً در سرزمین های فلسطینی رخ داده است و پس از تشکیل سازمان های امنیت داخلی فلسطینی عملاً شاهد شعله ور شدن آتش فتنه های داخلی بیش از پیش هستیم. نمی توان جنگ داخلی فلسطین را بدون چیره شدن بر ریشه های آن متوقف ساخت همانطور که معاهده مکه نتوانست پایانی باشد برای این تنش ها و درگیری ها.

ایلیا جزایری

منبع : روزنامه شرق