یکشنبه, ۱۴ بهمن, ۱۴۰۳ / 2 February, 2025
مجله ویستا
من به کودکم ایمان دارم!
▪ خوش بینی
▪ شوخ طبعی
▪ ایمان به فرزند.
اگر شما خوش بین باشید هیچ گاه تسلیم نخواهید شد و از شکست، موفقیت و از زمین خوردن، بلندشدن را به نمایش خواهید گذاشت. افراد خوش بین خیلی بیشتر از افراد بدبین به موفقیت نایل‌می‌شوند، زیرا از شکست‌ها و اشتباهات خود درس گرفته و تا آنجا که بتوانند از تسلیم شدن دوری‌می‌کنند. افراد خوش بین علیرغم شکست‌ها و ناکامی‌ها همواره دارای انگیزه هستند اما افراد بدبین‌اغلب تسلیم شده و تنها به برآورد شدن انتظارات کوچک خود قانع هستند. خوش بینی یا تفکر مثبت ازافسردگی، عصبانیت و اضطراب جلوگیری کرده و در بهبود اوضاع زندگی نقش چشمگیری دارد. تمرین‌در خوش بینی باعث بروز شادی و سلامت ذهن می‌شود و الگوی بسیار خوبی برای فرزندانتان خواهدبود و آنها نیز این مهارت زندگی را از خود شما یاد می‌گیرند. از بهترین روش‌ها برای آموزش و نشان دادن‌خوش بینی، شوخ طبعی است. بچه‌ها عاشق خندیدن و شوخی‌هایی هستند که به زندگی شادی‌بخشیده، و با هدیه آوردن دوستی به دنیا، همه جا را خوش و آب رنگ میکند. حتی در فرهنگ‌های‌باستانی، به اهمیت شوخ طبعی تأکید کرده‌اند و آن را با خلق خدایان خنده و دلقک‌ها به تصویرکشیده‌اند. این سنت نسل به نسل گشته و امروزه هم چنان پابرجاست. هر روز در کنار فرزندتان، زمانی رابه تمرین برای دیدن چیزهای خنده آور سپری کنید. این کار فعالیتی فرخ بخش محسوب می‌شود که به‌فرزند شما برای کمتر جدی گرفتن اتفاقات کمک میکند. به حرفهای خنده‌داری که میتوانید بگویید فکرکنید. چیزهای خنده آوری که در خود و دیگران می‌بینید و میتوانید به آنها بخندید. بازی با کلمات راتجربه کنید. جوک‌ها، خاطرات خنده‌دار و داستانهای سرگرم کننده را به خاطر بسپارید و آنها را برای دیگران‌تعریف کنید.
ایمان به کودکان سبب می‌شود که احساس خوبی نسبت به خودشان پیدا کنند. هرگزمرتکب این اشتباه نشوید که دائما بچه‌ها را با رفتار اشتباهشان سرزنش کنید. هرگز بچه‌ها را با القابی مثل‌ترسو، احمق، تنبل و... مورد توهین قرار ندهید. به کار بردن چنین صفت هایی نشان می‌دهد که به فرزندخود ایمان ندارید که می‌تواند به خود کم بینی و احساس عدم توانایی در ایجاد تغییر بیانجامد. اگرچه‌بچه‌ها چنین برچسب‌هایی را با عصبانیت انکار می‌کنند اما در نظرشان همانند حقیقتی نقش می‌بندد.توجه و تمجید از رفتارهای خوب کودکان از اهمیت خاصی برخوردار است. به خصوص لازم است دردوران نوجوانی خیلی بیشتر از آن که آنها را سرزنش کرده و یا تحت مقررات انضباطی شدید قرار دهید،به آنها توجه کرده و از آنها تعریف نمایید. والدین باید نوجوانان را حداقل ۵ تا ۱۰ برابر بیشتر از آن که‌سرزنش می‌کنند تمجید نمایند، زمان زیادی نمی‌برد. تنها چند ثانیه، اما نتیجه شگفت‌انگیز است.
از فرزند خود به خاطر ساده‌ترین چیزها، برای مثال بدون سر و صدا بازی کردن، مهربانی با بچه‌های‌کوچکتر از خودش، دقت در نگهداری از کتاب هایش، کمک در کارها و... تشکر و تعریف کنید. هرگز از فرزندتان به خاطر انجام ندادن کار نادرست قدردانی نکنید. برای مثال هرگز نگویید: آفرین‌امروز شیطانی نکردی، آفرین، امروز اتاقت را بهم نریختی. تشکر از بچه‌ها به خاطر این که کار بدی راانجام نداده است جنبه مثبت قضیه را از بین می‌برد و این را به بچه‌ها تفهیم میکند که رفتار معمول اوبسیار بدتر است. همیشه در مورد کارهای قابل ستایش و آن هم با بیان و حالتی مثبت به خاطر کارهای‌خوبش که انجام داده است تشویق کنید. سعی کنید که پدر و مادر واقع بینی باشید. حتی خود شما هم کامل نیستید. فرزند شما از ابتدا نیاز به‌آموزش دارد تا تدریجا مؤدب بودن، بازی با بقیه بچه‌ها، تقسیم اسباب بازی، مهربانی و... را یاد بگیرد.
همیشه از پیشرفت او تعریف کنید. کار و تلاش فرزندتان را حتی پس از شکست ستایش کنید. از به کاربردن مداوم کلماتی مثل نه، تو نمی‌توانی، نکن، بسه بپرهیزید و با استفاده از لغاتی که بار تأکیدی دارندمثل همیشه، هیچ چیز، هیچ کس، همه چیز، همه و هرگز، جریان امور را عادی نکنید. این لغات منفی‌بیانگر خطا و اشتباه هستند و با القا پیام منفی موجب ضعف خود کم بینی در کودک می‌شوند. اگر کودکی‌این کلمات را زیاد بشنود دیگر هرگز برای ناتوانی‌هایش اهمیتی قایل نمی‌شود. با بچه‌ها صبور باشید.توهین، داد و فریاد و خصومت عدم اعتماد و ایمان را می‌رساند. درخواست‌ها، یادآوری‌ها و دستورات‌خودتان را مؤدبانه و با بکارگیری عبارت «خواهش می‌کنم» بیان کنید و در این کار پیام خود را با عبارات‌مثبت بگویید. به جای صحبت در مورد کارهایی که نباید انجام دهد، راجع به کاری که باید درست انجام‌دهد صحبت کنید: مثلا به جای این که بگویید: لباسهایت را این طرف و آن طرف نگذار بگویید: عزیزم‌لطفا لباسهایت را همین الان جمع کن. یا به جای «شلوغ نکن»، به او بگویید: هیچ دلیلی برای بداخلاقی‌وجود ندارد. هنگامی که فرزندتان درک بهتری از اوضاع پیدا کرد، مهارت را فرا گرفت و قوانین راشناخت، با یادآوری‌های دوستانه یا پرسش‌های آرام از این که چه چیزی را در چه موقعیتی باید انجام‌داد، یا این که احساس فرد مقابل در چنین شرایطی چیست و یا تأثیر رفتار او در دوستی‌هایش و یا بیان‌نتیجه عملکردهایش، به تعلیم و تربیت خود ادامه دهید.
نگارش یافته توسط محمود قوچانی
منبع : پورتال مردمان
ایران مسعود پزشکیان دولت چهاردهم پزشکیان مجلس شورای اسلامی محمدرضا عارف دولت مجلس کابینه دولت چهاردهم اسماعیل هنیه کابینه پزشکیان محمدجواد ظریف
پیاده روی اربعین تهران عراق پلیس تصادف هواشناسی شهرداری تهران سرقت بازنشستگان قتل آموزش و پرورش دستگیری
ایران خودرو خودرو وام قیمت طلا قیمت دلار قیمت خودرو بانک مرکزی برق بازار خودرو بورس بازار سرمایه قیمت سکه
میراث فرهنگی میدان آزادی سینما رهبر انقلاب بیتا فرهی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی سینمای ایران تلویزیون کتاب تئاتر موسیقی
وزارت علوم تحقیقات و فناوری آزمون
رژیم صهیونیستی غزه روسیه حماس آمریکا فلسطین جنگ غزه اوکراین حزب الله لبنان دونالد ترامپ طوفان الاقصی ترکیه
پرسپولیس فوتبال ذوب آهن لیگ برتر استقلال لیگ برتر ایران المپیک المپیک 2024 پاریس رئال مادرید لیگ برتر فوتبال ایران مهدی تاج باشگاه پرسپولیس
هوش مصنوعی فناوری سامسونگ ایلان ماسک گوگل تلگرام گوشی ستار هاشمی مریخ روزنامه
فشار خون آلزایمر رژیم غذایی مغز دیابت چاقی افسردگی سلامت پوست