دستگاه تنفس طیور

قسمتهای مختلف دستگاه تنفس طیور عبارت است از : حفره های بینی ، حنجره ، نای (لوله هوا) ، جعبه صوتی[۱] ، برونش ها ، ریه ها ، كیسه های هوایی و استخوانهای خاصی كه محتوی هوا هستند . در قیاس با پستانداران ، ریه های طیور كوچك می باشند . انقباض و انبساط آنها خیلی جزئی بوده و فاقد عضله دیافراگم می باشند .
كیسه های هوایی و استخوانهای محتوی هوا مكمل ریه های كوچك می باشند . پرندگان چهار جفت كیسه هوایی و یك كیسه هوایی منفرد (كیسه هوایی بین استخوانهای ترقوه) دارند . جفتهای كیسه های هوایی شامل یك جفت سینه ای و یك جفت شكمی هستند . هوا به داخل ریه ها و كیسه های هوایی به راحتی حركت می كند ، ولی فاقد فقط ریه ها مسئول اصلی تنفس می باشند . با تبخیر رطوبت از سطح مخاطی ریه ها به شكل بخار آب ، ریه ها در مكانیزم خنك كنندگی بدن نیز شركت می كنند .
میزان تنفس پرندگان توسط میزان دی اكسیدكربن خون آنها تنظیم می شود ، و هر چه میزان دی اكسیدكربن خون بالاتر باشد تعداد تنفس هم بیشتر می گردد . تعداد سیكل تنفس یك پرنده در حال استراحت بین ۱۵ تا ۲۵ سیكل در دقیقه متفاوت است .

منبع : مؤسسه مرغداری ایران