سیاه زخم(شاربن)

داون و ریر برای اولین بار در سال ۱۸۵۰این باکتری را بدون رنگ‏آمیزی در خون گوسفندان که به علت سیاه زخم مرده بودند مشاهده کردند. کخ در سال ۱۸۷۷باکتری را کشت داد و بیماریزایی تجربی آنرا مطالعه نمود. پاستور در سال ۱۸۸۱با آزمایشهای خود در فرانسه نشان داد که تلقیح واکسن سیاه زخم به گوسفندان و دامهای دیگر آنها را در برابر ابتلا به سیاه زخم محافظت می‏کند و این اولین باری بود که توانستند از واکسن تهیه شده از کشتهای میکروبی به نحو مؤثری استفاده نمایند. این باکتری در خون، گوشت، پشم، پوست، مو، ادرار، مدفوع حیوانات مبتلا به سیاه زخم یافت می‏شود و باعث آلودگی چراگاهها و مزارع می‏شوند. اسپورباسیل شاربن مدتها می‏تواند در محل خشک زنده بماند. بیماری سیاه زخم در درجه اول حیوانات اهلی و وحشی را مبتلا می‏نماید. تحت شرایط عادی گاو، گوسفند، اسب، شتر، بز، گاومیش، مینک، خوک، آهو، شتر مرغ، فیل و برخی از گوشتخواران و پرندگان در اثر خوردن خار نوک تیز آلوده به اسپور سیاه زخم به این بیماری مبتلا می‏شوند و در اثر خونریزی از دستگاه گوارش می‏میرند. موش خانگی، ماهی‏ها، حیوانات خونسرد و پرندگان به استثنای گنجشک، جوجه، و کبوتر مقاوم می‏باشند

منبع : واحد مرکزی خبر