توسعه پیمان آتلانتیک

مورداک رئیس کمپانی خبری CEO است که روزنامه وال استریت ژورنال متعلق به آن است. این نوشتار از سخنرانی او در شورای آتلانتیک در واشنگتن دی سی گرفته شده است.
□□□
پس از جنگ جهانی دوم سیاستمداران کشورهای دو سوی آتلانتیک به این نتیجه رسیدند که برای دفاع از آزادی به توافق فعال نسل جدیدی از رهبران جهان نیاز دارند و نتیجه این طرز فکر شکل گیری پیمان آتلانتیک شمالی بود. در خلال شش دهه یی که گذشته، این اتحاد به غرب کمک کرده بر قدرت اتحاد جماهیر شوروی غلبه کرده و پیشرفت دموکراسی را از کشورهای آتلانتیک گرفته تا کشورهای اروپای شرقی، تضمین کند.
امروز ممکن است فریفته موفقیت هایمان شویم و نوعی حس نوستالژیک درباره همه آنچه انجام داده ایم وجودمان را دربر بگیرد. اما امروز زمانی برای فرورفتن در احساسات نوستالژیک نداریم. امروز اتحاد آتلانتیک در چندین جبهه مورد تهدید واقع شده است؛ نخست توسط افزایش تقاضا برای تحت حمایت قرار گرفتن در هر دو سوی آتلانتیک. دوم از سوی تروریست هایی که غیرنظامیان را در کشورهای عضو پیمان هدف قرار می دهند و سوم از سوی اروپایی که اعتقاد خود را به ارزش ها و قوانینی که آزادی ما را تضمین کرده، از دست داده است.
امروز در افغانستان، از دست رفتن اراده و اعتماد به نفس نیروهای پیمان بیش از ناتوانی نیروهایش، به چشم می آید. پس از حمله یازده سپتامبر، واضح و روشن بود که امریکا و متحدانش قصد دارند القاعده را از آرمیدن در بهشت امنش محروم کنند. همچنین کاملاً واضح بود که می بایست به مردم افغانستان کمک کنیم تا طالبان را بیرون رانده و دولتی آزاد را به جای آن بر سر کار آورند که بتواند برایشان آینده یی امیدوارانه تر بسازد.
متاسفانه ورود ناتو به افغانستان نه تنها اتحاد اعضای آن را منعکس نکرد بلکه موجب بروز شکاف در میان اعضا نیز شد. به گونه یی که به جای آنکه در تمامی موارد به طور مساوی و شراکتی در کنار یکدیگر قرار گیرند، تنها برخی از کشورهای عضو ناتو در افغانستان متحمل زیان های زد و خوردها با نیروهای طالبان و القاعده می شوند. رابرت گیتس وزیر دفاع امریکا معتقد است فقدان برعهده گرفتن بار مسوولیت اعضای ناتو در افغانستان به اندازه مساوی آینده این پیمان را تهدید می کند و البته گیتس درست می گوید
ما باید با واقعیتی دردناک مواجه شویم و آن اینکه اروپا بیش از این از اراده سیاسی و فرهنگ اجتماعی حمایت از توافق نظامی برای دفاع از خود و متحدانش برخوردار نیست. البته ناتو را می توان روی کاغذ قدرتمند به حساب آورد و این دقیقاً همان چیزی است که ناتو را در عمل ضعیف می کند و این البته به این معنا هم می تواند باشد که اصلاحات از درون آغاز نخواهد شد. به بیان دیگر، پیمان آتلانتیک شمالی اگر بخواهد موفق و قدرتمند باشد باید توجه بیشتری به قواعد و اصول مشترک میان اعضا نشان دهد تا اینکه به حوادث جغرافیایی توجه کند. ما باید نشان دهیم که در دفاع از آن اصول و قواعد جدی هستیم و این مهم با ایستادگی در کنار آنهایی حاصل می شود که برای آن اصول و قواعد ایستادگی می کنند.
توافق کشورهای عضو ناتو برای دعوت آلبانی و کرواسی به جمع خود آغازی بسیار خوش یمن است. همچنین تعهد نصفه و نیمه گرجستان و اوکراین به ناتو را نیز می توان با روی باز استقبال کرد. اما ناتو باز هم باید قدم فراتر بگذارد. به عنوان یک اصل، هرگاه سازمانی گسترش می یابد، این گسترش سفت و سخت بودن قوانین و اصول آن سازمان را کمتر می کند. اما امروز این مساله در خصوص ناتو کاملاً برعکس است. در سراسر جهان که ملتی است که ارزش هایش را با ما به اشتراک نگذارد و نخواهد از آن ارزش ها دفاع کند. یکی از این کشورها استرالیا است که سربازانش را به عراق فرستاد. ژاپن هم مثال دیگری است که به طور کلی از بسیاری از سیاست های غرب تبعیت می کند. البته دیگر کشورها هنوز به آن درجه از توسعه یی که این کشورها به آن دست یافته اند، نرسیده اند. اما برخی از این کشورها سخت مشغول تلاشند تا به آن نقطه برسند و ما شرکای قدرتمندی خواهیم داشت و در این راه ایالات متحده امریکا باید به آنها کمک کند تا در برابر نیروهای ترایکی که قصد دارند آنها را به زانو درآورند، بایستند.
در حال حاضر ایالات متحده امریکا با آزمونی در حیاط خلوت خود روبه رو است. کلمبیا کشوری است که علیه فقر می جنگد. با سران قاچاق مواد مخدر مبارزه می کند و تروریست هایی که از سوی دولت های دیگر حمایت می شوند را تحت تعقیب قرار داده است. شهروندان کلمبیایی از خشونت به شدت رنج می برند و خواهان صلح و آرامش هستند. برای دستیابی به این هدف، آلوارو اوریبه رئیس جمهور شجاع و مبتکر کلمبیا، سعی می کند قانون را به مردمی هدیه کند که تا به حال چیزی درباره آن نمی دانستند. همه آنچه اوریبه از ما می خواهد این است که توافقنامه تجاری که درباره آن با دولت وی مذاکره کرده ایم را به تصویب برسانیم.

روپرت مورداک
ترجمه؛ آرمین منتظری

منبع : روزنامه اعتماد