مرگ خودخواسته یا اتانازی

خودکشی در اجتماعات قدیم بر اساس ضوابط شرعی گناه تلقی می شد اما از سال ۱۷۹۱ و حدود دو سال پس از انقلاب فرانسه از شمول مقررات جزایی خارج شد مبنای این خروج آن بود که هر شخصی مطلقاً آزاد و مالک نفس و جان خود میباشد حقوق ایران مانند اکثر کشورهای جهان با تذکار این مطلب که تو هرگز نخواهی کشت اطاعت از مرگ خودخواسته (اتانازی ) را نپذیرفته است از سالهای ۱۹۸۰ تا کنون سیاستمداران و قانون گذاران بر لزوم انسانی کردن مرگ و سلطه شخص بر آخرین لحظه های حیات خود تاکید داشته اند همچنین وظیفه پزشک در قبال بیمار به درمان حتمی وی محدود نمی شود بلکه استفاده از داروهای مسکن (در صورت نیاز ) بخشی از حقوق مردم شناخته شده است این نظر با قانون خودداری از کمک به مصدومان و کسانی که در معرض مخاطرات جانی هستند مصوب ۱۳۵۴ هماهنگی دارد آئین نامه قانون مذکور در سال ۱۳۶۴ تصویب شده است .

نویسنده : دکتر ایرج گلدوزیان

منبع : اندیشه های حقوقی