خواسته‌های مردم مصر

زمانی بود که ما از «توده‌های عرب»، میلیون‌ها عرب «معمولی» خیابان‌های قاهره، امان، بیروت و واکنش‌ آنان به خونریزی مداوم در خاورمیانه می‌ترسیدیم و از خود می‌پرسیدیم آیا انورسادات می‌تواند خشم مردم خود را مهار کند؟ و حالا پس از ۳ دهه حکومت حسنی مبارک، می‌پرسیم آیا مبارک می‌تواند خشم مردم خود را مهار کند؟
پاسخ البته این است که مصری‌ها، کویتی‌ها و اردنی‌ها اجازه خواهند داشت در خیابان‌های پایتخت‌های خود فریاد بزنند‌، اما بعد توسط ده‌ها هزار پلیس مخفی و ماموران دولتی که به شاهزادگان و سلاطین و حکام سالخورده جهان عرب خدمت می‌کنند سرکوب و خفه خواهند شد.
مردم مصر می‌خواهند مبارک گذرگاه رفح به غزه را بگشاید، روابط دیپلماتیک کشورش را با اسرائیل قطع کند و حتی برای حماس اسلحه بفرستد اما پاسخ دولت مصر نشانه تحریفی غیرقابل قبول است: چرا از بسته بودن ۳ گذرگاهی که اسرائیل حاضر به باز کردن آنها نیست شکایت نمی‌کنید؟
به هر حال گذرگاه رفح از نظر سیاسی به وسیله ۴ قدرتی کنترل می‌شود که «نقشه راه» را برای صلح ارائه دادند، ازجمله انگلیس و آمریکا. چرا مبارک را سرزنش کنیم؟
اعتراف به این که مصر بدون اجازه واشنگتن حتی نمی‌تواند یک مرز تحت حاکمیت خود را باز کند، هر چه را که لازم دارید درباره بیچارگی ساتراپ‌هایی که خاورمیانه را برای ما اداره می‌کنند بدانید به شما می‌گوید.
باز کردن گذرگاه رفح یا قطع رابطه با اسرائیل، همان و فرو ریختن بنیادهای اقتصادی مصر همان. هر رهبر عربی که چنان قدمی بردارد متوجه خواهد شد حمایت اقتصادی و نظامی غرب را از دست داده است. مصر بدون حمایت و یارانه غرب ورشکسته است.
البته این شمشیری دولبه است. تک‌تک رهبران عرب دیگر برای هیچ کس اقدامی احساسی انجام نخواهند داد. وقتی سادات به بیت‌المقدس پرواز کرد بااشاره به سایر رهبران عرب گفت: «از کوتوله‌ها خسته شده‌ام.» او بهای این حرف را با خون خود در قاهره در حال سان دیدن از نظامیان و هنگامی داد که یکی از سربازانش پیش از کشتن او با گلوله، وی را «فرعون» نامید.
اما آنچه مایه شرمساری واقعی مصر است نه پاسخ آن به قصابی در غزه ، بلکه فسادی است که در تار و پود جامعه مصر تنیده شده است؛ جامعه‌ای که اندیشه خدمت در آنم یعنی تامین بهداشت، آموزش و پرورش و امنیت واقعی برای مردم عادی دیگر وجود خارجی ندارد.
اینجا سرزمینی است که نخستین وظیفه پلیس آن حمایت از رژیم است، سرزمینی که ماموران پلیس امنیتی آن معترضان به رژیم را کتک می‌زنند، سرزمینی که مامورانی که لباس‌های عادی پوشیده‌اند به زنان جوانی که به حکومت بی‌پایان مبارک که احتمالا خلیفه‌وار به جمال ، پسرش خواهد رسید - اعتراض دارند، تعرض می‌کنند ، سرزمینی که ماموران دولتی آن زندانیان را در مجموعه «توراتورا» وادار می‌کنند به یکدیگر تعرض کنند.
در مصر نوعی تظاهر به دینداری رایج شده که دین را به جلوه‌های ظاهری آن محدود کرده است. کارمندان و مقامات دولت در مصر اغلب افرادی پیرو اصول دینی و اخلاقی هستند با این حال موارد متعدد نقض قانون، شکنجه زندانیان و انتخابات تقلبی را تحمل کرده و وانمود می‌کنند نمی‌دانند این کارها غیرقانونی و برخلاف دین است.
یک پزشک جوان آمریکایی اخیرا برای من شرح داد که چگونه پزشکان مصری در بیمارستانی شلوغ در قاهره درها رابا صندلی‌های پلاستیکی می‌بندند تا مانع ورود بیماران و رسیدگی به حال آنان شوند.
روزنامه مصری «الیوم» ماه نوامبر نوشت پزشکان برای رسیدگی به کارهای خود از رسیدگی به بیماران امتناع می‌کنند. در کنار همه اینها مصری‌ها مجبورند به علت فرسودگی ساختار‌های زیر بنایی کشورشان هر روز با مرگ دست به گریبان باشند.
علاءالاسوانی در روزنامه الدستور قاهره نوشت تعداد «شهدا»‌ ناشی از عملکرد ناصواب رژیم حسنی مبارک بیشتر از همه کشته‌های مصر در جنگ‌های آن با اسرائیل است. قربانیان تصادفات راه‌آهن، غرق شدن کشتی‌ها، فروریختن ساختمان‌ها در شهرها، بیماری، سرطان‌ها و مسمومیت ناشی از سموم و حشره‌کش‌ها، همگی قربانیان فساد و سوءاستفاده رژیم از قدرت هستند.
گشودن گذرگاه رفح به روی مجروحان فلسطینی چیزی را در زباله‌دانی و جهنمی که خود مصری‌ها در آن زندگی می‌کنند تغییر نخواهد داد ضمن این‌که دولت مصر پزشکان و کادر پزشکی فلسطینی را که بازماندگان خونین حملات غزه به مصر می‌آورند وادار می‌کند به زندان غزه برگردند.
سید‌حسن نصرالله، دبیرکل حزب‌الله لبنان این توانایی را در خود یافت که از مصری‌ها بخواهد «با قیامی میلیونی» مرز غزه را باز کنند، اما آنان چنین نخواهند کرد چون اراده‌ای برای تغییر وضع نابسامان موجود ندارند.
احمد ابوالغیط، وزیر خارجه ضعیف مصر با متهم کردن رهبر حزب‌الله به تلاش برای ایجاد «هرج و مرجی شبیه آنچه در کشور خود به وجود آورده‌اند» ، خواست رهبران این جنبش را مسخره کند، اما او همچون حسنی مبارک تحت حمایت (غرب)‌ است. بیماری مصر از جهات بسیاری به شدت بیماری فلسطین است و ناتوانی آن در برخورد با رنج غزه نمادی از بیماری سیاسی خود آن است.

نوشته: رابرت فیسک
منبع: ایندیپندنت
مترجم : علی کسمایی

منبع : روزنامه جام‌جم