از این رهگذر حقوق زنان احقاق می شود؟!

چند روز پیش زهرا شجاعی، مدیر پیشین "مرکز امور زنان و خانواده" که البته نامش در آن زمان " مرکز امور مشارکت زنان" بود، در دفتر موسسه اسلامی زنان به ارائه گزارش عملکرد سازمانی که چندین سال ریاست آن را برعهده داشت پرداخت. گزارش این جلسه را اینجا بخوانید.
همان طور که در گزارش هم می بینید، خانم شجاعی در جواب سوالی به اظهار نظر درباره کمپین " یک میلیون امضا برای تغییر قوانین تبعیض آمیز" هم پرداخته اند. اظهار نظرهایی باری به جهت، نادرست و طبق رویه معمول افراد حاضر در دایره قدرت از موضع بالا.
شجاعی گفته است: " حرکت زنان در کشور ما هنوز نوپاست و تشکل های غیر دولتی حرکت جدیدی است که در حقیقت هنوز در حال تمرین است اما برای تغییر قوانین می توان روش های بهتری را در پیش گرفت تا حساسیت ایجاد نشود. ضمن اینکه این سوال درباره این حرکت وجود دارد که آیا با جمع آوری امضا می توان نگرش ها را تغییر داد؟ شجاعی کمپین یک میلیون امضا را که اخیرا برخی از فعالان آن نیز بازداشت شدند مدلی نامتناسب با فرهنگ جامعه ما دانست و تصریح کرد: زمانی که بیان می شود قوانین زنان باید تغییر کند باید پرسید چه چیزی را می خواهیم جایگزین آن کنیم؟"
خانم شجاعی! اولین بار نیست که شما و عده زیادی از همفکرانتان از "روش بهتر" صحبت می کنید. نگاهی به کارنامه بیست و هشت ساله زنان حاضر در قدرت نشان می دهد که تقریبن تنها روش همه سالهای شما لابی و به ویژه لابی با مراجع تقلید بوده است. البته لابی هم یکی از ابزارهای مورد استفاده جنبش ها و در برخی موارد و برهه های زمانی هم کارگشا بوده است، اما در این سالها کدام قانون نابرابر غیر انسانی را توانستید تغییر بدهید؟ حاصل بیست و هشت سال لابی و رایزنی مداوم شما چه بوده است؟ متوجه این نکته هستید که ما هنوز برای چهار تا و نصفی حقوق بدیهی و پیش پا افتاده و مسلم انسانی داریم مبارزه می کنیم و هزینه می دهیم؟ آیا لابی شما و همراهان شما توانست قانون نابرابر را تغییر دهد تا لااقل به تعهداتی که به عنوان یکی از امضا کنندگان بیانیه جهانی حقوق بشر و دیگر اسناد بین المللی حقوق بشری دارید عمل کرده باشید؟ این " روش بهتر" شما چیست؟ تا کی قرار است جمله های کلی تحویل مخاطب دهید و بالاخره چه زمان دیگران هم در جریان این "روش بهتر" شما قرار خواهند گرفت؟
از " حساسیت" حرف می زنید. راستش مرا یاد مثال " سوراخ دعا را گم کرده است" انداختید. قانون خودتان صراحتا حق برگزاری تحمعات مسالمت آمیز را به رسمیت شناخته است و ناقض قانون - یعنی برادران و خواهران وزارت اطلاعات و نیروی انتظامی- را ول کرده، یقه شرکت کنندگان در یک حرکت مسالمت جویانه قانونی را می گیید که فضا را رادیکالیزه می کنند! سمینار و وورک شاپ و سالن های عمومی هم که همه از آن از ما بهتران هست. حالا امضا جمع کردن که مسالمت آمیزترین شیوه ممکن فعالیت اجتماعی هست هم حساسیت برانگیز شد؟! به قول علی معظمی عزیز: " باید ابتدا روشن كنند كه معیار تند روی و كند روی چیست؟ آیا این تند روی است كه جنبشی مدنی بخواهد در چهارچوب همین حقوق حداقلی كه قانون اساسی حكومت حاضر هم بر آن‌ها صحه گذاشته كنش اعتراضی داشته باشد؟ آیا استفاده از حق آزادی تجمع كه در قانون اساسی آمده تند روی است؟ آیا باید به هر قید خارج از قانونی تن داد؟"
پرسیده اید آیا جمع آوری امضا می تواند نگرش ها را تغییر دهد؟ خانم شجاعی! شما بیانیه و اهداف کمپین یک میلیون امضا را خوانده اید؟ اگر خوانده بودید( + + +) می دانستید که مهم ترین هدف این کمپین آموزش اقشار مختلف مردم با قانون و نابرابری های آن است. فعالان کمپین ممکن است با صد نفر صحبت کنند و پنجاه تا امضا هم جمع نکنند؛ مهم برای ما صحبت چهره به چهره با مردم درباره نابرابری ها و تبعیض های قانونی و آموزش این نابرابری ها به آنها است. کاش به این واژه " آموزش" دقت کرده و بعد چنین سوالی را مطرح می کردید.
پرسیده اید "زمانی که بیان می شود قوانین زنان باید تغییر کند باید پرسید چه چیزی را می خواهیم جایگزین آن کنیم؟" خانم شجاعی! اگر گاهی سری به دادگاه ها و حتا مهمانی های زنان بزنید، به خوبی می بینید و متوجه می شویدکه زنان چه چیز را می خواهند و خواهان جایگزینی چه چیز به جای این قوانین قرون وسطایی هستند. شما حتا اگر بیانیه جهانی حقوق بشر را هم نگاهی بیاندازید، اولین جمله آن را که هرگونه تبعیض براساس جنسیت، نژاد، ملیت و مذهب را ممنوع اعلام کرده است را می بینید. می خواهیم چه چیز را جایگزین کنیم؟ من مطمئن شدم که شما بیانیه کمپین یک میلیون امضا را نخوانده اید؛ که اگر خوانده بودید چنین سوال بدیهی را مطرح نمی کردید! بخش وسیعی از زنان ایران و فعالان کمپین یک میلیون امضا به خوبی می دانند " چه می خواهند". دوست دارم سوالی را بپرسم: در سال های ریاست خود تا چه اندازه سعی کردید که این خواسته را درک کنید؟
من کماکان منتظر این "روش های بهتر" که به طور مداوم از دهان شما و بسیاری دیگر از افراد حاضر در قدرت می شنویم هستم. یک بار هم از کلی گویی کم کرده، بر منطق بیافزاید تا به عنوان بخشی از مخاطبین شما در جریان قرار گیریم که شیوه های بهتر شما چیست و چرا این شیوه ها را دنبال نمی کنید تا بالاخره این قوانین غیر انسانی تغییر کند؟ اگر شیوه شما بهتر از کمپین یک میلیون امضا و جامع تر بود، من اولین نفر به کمک شما می آیم.
به قول این دوستمان :" واقعیت این است که آنچه ما نیاز داریم تمرین سکوت است؛ تمرین سکوت و تمرین کلمات جادویی «نمیدانم» و «بلد نیستم» و «باید یاد بگیرم»!" ... باور کنید اگر درباره مسایلی که از آن اطلاع درست و کافی نداریم اظهار نظر نکرده و جریانی را تخطئه نکنیم، از شان و اعتبار ما اصلن کاسته نمی شود.

منبع : تغییر برای برابری