مریخ حمله می‌کند! - MARS ATTACKS!

سال تولید : ۱۹۹۶
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : تیم برتن، لاری پارکر و لاری فرانکو
کارگردان : برتن
فیلمنامه‌نویس : جاناتان گمز، بر مبنای داستانی نوشتهٔ خودش
فیلمبردار : پیتر سوشیتسکی
آهنگساز(موسیقی متن) : دانی الفمن
هنرپیشگان : جک نیکلسون، گلن کلوز، آنت بنینگ، پی‌یرس برازنان، دانی د ویتو، مارتین شورت، سارا جسیکا پارکر، مایکل ج. فاکس، راد استایگر، تام جونز، پل وینفیلد، جیم براون، ناتالی پورتمن، سیلویا سیدنی، لوکاس هاس و جک بلک
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۶ دقیقه


̎پرزیدنت جیمز دیل̎ (نیکلسن) و معتمدش، ̎جری دانن̎ (شورت)، پی می‌برند که ارتشی از بشقاب پرنده‌های مریخی در بالای سر کره زمین در حال پروازند و هر کسی نسبت به این موضوع واکنش متفاوتی نشان می‌دهد. برخی مثل ̎آرت لند̎ (نیکلسن) فقط به دنبال استفادهٔ مالی از این موضوع هستند. دیگران، مثلاً ̎ناتالی لیک̎ (پارکر)، مجری تلویزیونی و ̎باربارا̎ (بنینگ)، همسر ̎لند̎ و ̎خانوادهٔ نوریس̎، به هیجان آمده‌اند و بعضی نیز مثل ̎مارشا̎ (کلوز)، همسر ̎دیل̎ و دخترش، ̎تانی̎ (پورتمن)، بی‌خیال‌اند. ̎ریچی نوریس̎ (هاس)، جوان بسیار باهوشی است ولی فقط مادربزرگ خل و چلش احترامش را دارد و در عین حال برادر بزرگ‌ترش، ̎بیلی̎ (بلک) می‌خواهد به ارتش بپیوندد. ̎ژنرال دکر̎ (استایگر) به مریخی‌ها اعتماد ندارد و مصرّ است که باید با آنها مقابله کرد ولی ̎ژنرال کیسی̎ (وینفیلد) خوش‌بینانه‌تر به ماجرا نگاه می‌کند. مریخی‌ها که ظاهراً به منظوری صلح‌طلبانه به زمین آمده‌اند، ناگهان از سلاح‌های نیرومند و پیش‌رفته‌شان برای نابودی مردم و عمارت‌های بزرگ استفاده می‌کنند. دیری نگذشته که به لاس‌وگاس، جائی‌که ̎خانوادهٔ نوریس̎ زندگی می‌کنند، حمله می‌برند ـ لاس‌وگاس جائی است که ضمناً ̎بایرون ویلیامز̎ (براون)، قهرمان سابق در حال بازدید از آن‌جاست و ̎تام جونز̎ (جونز) هم دارد کنسرت می‌دهد!
● مریخ حمله می‌کند! ضد امریکائی‌ترین محصول هالیوودی در دههٔ آخر قرن بیستم است و هجوی گزنده بر فرهنگ عامه (از جمله در زمینه‌های سیاست، نظامی‌گری، تلویزیون، موسیقی و ...) به شمار می‌‌آید. اما فیلم در حد بهترین‌های برتن نیست و با شخصیت‌هائی ̎زیاد̎ و داستانی ̎کم̎ به نظر (حداقل نیم ساعت) طولانی می‌رسد. حضور مجموعه‌ای از بازیگران سرشناس، صرفاً به ̎نمک̎ کار افزوده، اگر نه مثلاً نیکلسن در دو نقش واقعاً ̎بار خاطر̎ شده است. مایهٔ آشنای آنارشی در آثار برتن، این‌جا گاه تکان می‌دهد و در اغلب صحنه‌ها با روالی تخت روبه‌رو هستیم. از این ادای احترام به فیلم‌های ردهٔ ̎ب̎ دههٔ ۱۹۵۰، تماشاگران استقبالی نمی‌کنند، در حالی‌که، بر خلاف انتظار، منتقدان به آن روی خوش نشان می‌دهند.