آمبولانس Ambulance

ریشه واژه ”آمبولانس“، کلمه ”آمبولار“ یا ”آمبولانت“ است که در زبان لاتین به معنی پیاده راه رفتن می‌باشد. در حقیقت آمبولانس‌های اولیه، بیمارستان‌های متحرکی بودند که به‌هنگام جنگ، به دنبال ستون ارتش حرکت می‌کردند و برای حمل مجروحان مورد استفاده قرار می‌گرفتند.
در اواخر قرن هجدهم، فرانسوی‌ها اولین وسایل حمل‌ونقل بیمار را به شکل آمبولانس ساختن و به کمک همین وسیله که شبیه کالسکه بود، مجروحان جنگی و بیماران به بیمارستان حمل می‌شدند.
در طی جنگ‌های کریمه، در نیمه دوم قرن نوزدهم کالسکه‌های چهارچرخه‌ای ساخته شدند که به‌وسیله انسان یا اسب رانده می‌شدند. این کالسکه‌ها کار انتقال بیماران به بیمارستان را انجام می‌دادند. البته هنوز تا آن زمان، نیروی تربیت‌شده و خاصی برای کمک‌رسانی در مواقع اضطراری وجود نداشت و بیشتر کشورها به همین شکل، مجروحان و بیماران را حمل‌ونقل می‌کردند. در سال ۱۸۶۴ م، برطبق عهدنامه ژئو، قرار شد که نیروهای نظامی به خودروهائی که مشغول کمک‌رسانی به مجروحان هستند، آسیبی نرسانند.
اولین مؤسسه رسمی کمک‌رسانی به مجروحان در کشور انگلستان و در سال ۱۸۷۸ دائر شد. این مؤسسه، دارای تشکیلاتی بود که رانندگان آمبولانس را با مهارت‌های لازم و آموزش کمک‌های اولیه، تربیت می‌کرد.
در حال حاضر آمبولانس‌ها، به رنگ سفید هستند و در کشورهای مسیحی، با صلیبی به رنگ قرمز و در کشورهای اسلامی با هلال قرمز، نشانه‌گذاری می‌شوند. این آمبولانس‌ها دارای سرعت مناسب، آژیر و چراغ راهنما برای عبور از ترافیک و خیابان‌های شلوغ هستند. مسئله‌ای که در قدیم در مورد آمبولانس‌ها نادیده گرفته می‌شد، این بود که آژیر و یا چراغ قرمز راهنمای آمبولانس باید در جائی، در سطح روئی آمبولانس یا نزدیک پنجره‌های آن نصب می‌شد تا سایر اتومبیل‌ها با نگاه کردن به آینه ماشین بدانند چه اتومبیلی در مسیر آنها قرار داردو راه عبور را برای آن باز کنند، چون برطبق قانون، ماشین‌هائی که صدای آژیر آمبولانس را می‌شنوند، باید از سر راه آن کنار بروند. در بعضی از کشورها، آمبولانس‌ها اجازه دارند در مواقع ضروری، بیش از حد مجاز سرعت داشته باشند و از چراغ‌های راهنمائی عبور کنند.
در بعضی از کشورها در نواحی خاص جغرافیائی مثل بندرها و جزیره‌ها، کمک‌رسانی، توسط قایق‌های نجات صورت می‌گیرد. در کشور استرالیا، در نقاط پرت و دورافتاده، آمبولانس‌های هوائی، مردم صدمه‌دیده و یا بیماران را به بیمارستان و مراکز درمانی می‌رسانند.
داشتن فضا و جای مناسب و داشتن تجهیزات کامل در داخل یک آمبولانس امری حیاتی است. به همین دلیل، امروزه سازندگان این وسیله سعی می‌کنند روز به‌ روز امبولانس‌های مجهزتری بسازند.
آمبولانس‌های فعلی دارای این وسایل می‌باشند: برانکارهای چرخدار برای راحتی بیشتر در حمل بیماران، محل مناسب برای نشستن کارکنان آمبولانس، وسایل کمک‌های اولیه شامل تجهیزات احیاء قلب و ریه‌ها در وضعیت‌های خاص، مخزن اکسیژن، وسایلی که برای بی‌حسی و یا آرام کردن درد به‌کار می‌روند و همچنین دستگاه تنفس مصنوعی.
جالب است بدانید که امروزه در بیشتر کشورها، لوازم و تجهیزاتی که باید داخل یک آمبولانس باشند، براساس مصوبات قانون تعیین می‌شوند. بعضی آمبولانس‌ها وسایل جانبی هم به همراه دارند؛ مثلاً دستگاه الکتریکی خاصی که می‌تواند علائم و ضربان قلب را نشان بدهد. وجود این دستگاه برای بیمارانی که دچار حمله قلبی هستند. حیاتی است. همچنین، آمبولانس‌ها دارای بی‌سیم و تجهیزات رادیوئی هم هستند که از این طریق وضع بیمار را به بیمارستان اطلاع می‌دهند و ارتباط دائمی آنها با بیمارستان برقرار است. پیشرفته‌ترین آمبولانس‌ها آنهائی هستند که به سیستم کامپیوتری مجهز هستند و سابقه بیماری و وضعیت مریض را قبل از رسیدن به بیمارستان - و احیاناً اتاق عمل - مورد بررسی و کنترل قرار می‌دهند و بیمار با مجموعه کاملی از اطلاعات و زمینه‌ها، وارد بیمارستان می‌شود و به این ترتیب از اتلاف وقت هم جلوگیری می‌شود.
کارکنان آمبولانس نیروهای متخصصی هستند که دارای مهارت‌های بهداشتی و پزشکی در حد لازم هستند. گرچه این مهارت‌ها در حد مهارت‌های یک پزشک نیستند، اما در مواقع ضروری، می‌توانند سبب نجات جان یک بیمار شوند. چنانکه در مورد کارها و خدمات پزشکی ایجاد می‌کند، آنها هم باید دارای کیفیت‌ها و تخصص‌های حرفه‌ای و بیشتر از همه، صبر و تحمل و صفات اخلاقی خاص باشند.
در سال‌های اخیر، در بیشتر کشورهای دنیا، رانندگان و خدمه آمبولانس‌ها باید آموزش‌های رسمی و لازمی را که سازمان‌های مربوطه تعیین می‌کنند، دیده باشند. آنها باید در حدود ۸۰ ساعت آموزش رسمی برای این‌کار داشته باشند. به‌علاوه امتحان‌های علمی و عملی خاصی را بگذارنند و در حدود ۴۰۰ تا ۵۰۰ ساعت آموزش عملی را طی کنند. رانندگان آمبولانس باید با کیفیت‌های مطلوب روانی و جسمانی و همچنین دارای مهارت کافی و بالا در رانندگی باشند.
در سال‌های اخیر، آمبولانس‌ها هم از سوی دولت و هم از طرف مؤسسه‌های خصوصی جهت یاری رساندن به مجروحان و مصدومان ساخته می‌شوند و البته در بسیاری از کشورها، بخش‌های خصوصی، با سرمایه و ابتکار خاص در مورد صنعت آمبولانس‌سازی با تکنیک‌های جدید و تجهیزات پیشرفته‌تر اقدام می‌کنند.

منبع : مطالب ارسال شده