باکلوفن در درمان نگهدارنده ی وابستگی به مواد افیونی: کارآزمایی بالینی دو سو کور تصادفی شده با کنترل دارونما

● هدف:
هدف از انجام این بررسی نشان دادن تاثیر باکلوفن در نگهداشتن معتادان مواد افیونی در درمان نگهدارنده و کاهش مصرف مواد افیونی و برتری آن بر دارونما است.
● روش:
در یک بررسی آزمایشی دوسوکور ۴۰ بیمار با تشخیص وابستگی به مواد افیونی (بر پایه معیارهای DSM-IV) پس از دوره سم زدایی به تصادف در دو گروه جای داده شدند. در یک گروه ، ۲۰ نفر باکلوفن (۶۰ میلی گرم روزانه در ۳ دوز جداگانه) و درگروه دیگر ۲۰ نفر دارونما، به مدت ۱۲ هفته دریافت کردند. سنجه های اصلی شامل ماندن بیماران در درمان نگهدارنده و آزمایش های ادراری مثبت بودند. داده های پژوهش به کمک آزمون های آماری من – ویتنی و خی دو تحلیل گردید.
● یافته ها:
ماندن بیماران در درمان در گروه باکلوفن از گروه دارونما به طور معنی داری بیشتر بود. بیماران گروه باکلوفن کمتر از گروه دارونما، علایم ترک و افسردگی داشتند. دو گروه از نظر آزمایشهای ادراری مثبت ، شدت گرایش به مصرف مواد افیونی، عوارض جانبی دارویی و میانگین روزهای مصرف مواد افیونی و الکل در طی درمان تفاوت معنی داری نداشتند.

نتیجه: اثر بخشی باکلوفن از نظر ماندن بیماران در درمان و کاهش علایم ترک و افسردگی بر دارونما برتری چشم گیری دارد.

رضا رادگودرزی
سیدمحمد اسعدی
سیدعلی احمدی ابهری

منبع : پایگاه اطلاعات علمی