در ضرورت رسانه های حزبی

در حکومت های دمکراتیک که احزاب بازوهای حمایتی و فعال یا منتقد و نگهبان حکومت را تشکیل می دهند، رسانه ها وظیفه مهم و خطیر اطلاع رسانی و آگاه سازی را بر عهده می گیرند. در بیشتر کشورهایی که اداره امور به دست احزاب است، به احزاب آزادی و اجازه داشتن روزنامه مختص حزب و حتی داشتن شبکه رادیویی و تلویزیونی داده می شود; تا احزاب هم بیشتر با مردم درارتباط بوده ونظرات مردم را مستقیم در فعالیتهای خود اعمال کنند هم خطوط و تفکر سیاسی خود را به مردم بشناسانند تا در موقع لزوم که در واقع انتخابات است مردم با مرامنامه وخط فکری هر حزب آشنایی کامل داشته باشند تا وقتی حزبی نامزدی را معرفی کرد بدانند این فرد از کدام تفکر و کدام خط مشی برخاسته و توسط چه افراد یا گروه هایی با چه روند فعالیتی حمایت می شود. دراین شرایط تبلیغات انتخاباتی و دادن شعارها و وعده های رنگین تنها به چندهفته یا چند روز منتهی به انتخابات خلاصه نمی شود، بلکه هر حزب در رسانه خود چه روزنامه وچه شبکه های صدا و سیما در تمام طول سال عقاید و تفکرات خود را مطرح کرده و نظر خود را پیرامون هریک از اتفاقات روز جامعه مطرح می کند ووقتی نامزد یا گروهی توسط آن حزب حمایت می شود; تمام آن اعتقادات و نظرات و جانبداری ها وانتقادات حزب به او نیز تعلق می یابد. داشتن رسانه برای آگاه سازی مردم از اهداف وچگونگی وصول آنها توسط یک حزب از اصول اولیه تحزب در نظام سیاسی است.
اما بدیهی است در جامعه ای که تنها ویترین زیبای تحزب مطرح باشد و آنهم تنها با درگیری های داخلی نمایان می شود از هیچ رسانه ای هم خبری نباشد. در حکومت های حزبی مرسوم است که حزب هر نظر و ایده واعتقادی پیرامون هر مسئله داخلی وخارجی دارد عنوان کرده و حزب حاکم هم اجازه پیگیری و محاکمه آنرا ندارد در این شرایط دیگر حزب حاکم فضای این را پیدا نمی کند که افکار و نظرات احزاب رقیب را از رسانه حکومتی حذف کرده وتنها اخبار و وقایع را از یک دیدگاه مطرح کند. مردم هم همه مسائل مربوط به کشور رااز یک چشم نگاه نمی کنند بلکه توصیف های متفاوت و گاه متناقض را از زبان آگاهان و روشنفکران می شنوند و خود تصمیم می گیرند. در زمان انتخابات آگاهانه رای داده و مجذوب شعار های یک شبه و بدون برنامه نخواهند شد.
به هر حال تا زمانی که نامزدهای انتخاباتی برخاسته از تحزب نباشند; دادن شعارهای شورانگیز در دوره پرشور انتخابات و فراموش شدن آنها در نتیجه بی برنامه گی وعدم طرح قبلی چیزی معلوم و ملموس به نظر رسیده وتا زمانی که سیاستمداران حاضر به ایجاد فضای باز انتقادی و پویا نباشند تحزب و بیان برنامه های مدون به جای شعار دست نیافتنی خواهد بود.

نویسنده : مهدیه گلرو

منبع : روزنامه مردم سالاری