جهانی شدن و منطقه گرایی

جهانی شدن در دو دهه اخیر پدیده ای همگانی شده و همه كشورها با آن دست به گریبان هستند. این روند، كشورهای دارای اقتصاد قدرتمند را از مواهب خود بهره مند می كند و كشورهای با اقتصادهای ضعیف را در كوتاه مدت دچار زیان می كند. به همین دلیل در میان كشورهای كوچك و در حال توسعه، نگرانی هایی را شاهد هستیم.
آنچه مسلم است اینكه پیوستگی اقتصاد جهان امری اجتناب ناپذیر است و روند جهانی شدن، مقصدی است كه اقتصاد جهان حركت به سوی آن را آغاز كرده است.
تحقق این هدف به طور قطع، در نهایت به كارآمدی اقتصادی كشورها در تعامل با یكدیگر منجر می شود.
رسیدن به این هدف، دو پیش نیاز اصلی دارد كه اگر برای تحقق آن همت شود، ظهور و بروز آثار مفید و سودآور جهانی شدن را در اقتصاد كشورها تسریع می كند؛ نخست، كشف و مدیریت مزیت های اقتصادی و هدایت سرمایه گذاری ها و نیروی انسانی به سوی این مزیت هاست. كشورها نخست باید به خوداتكایی اقتصادی برسند. خوداتكایی، نه خودكفایی یعنی مدیریت صحیح منابع به سوی فعالیت هایی كه كشورها در آن مزیت دارند و با كمترین هزینه تولید، بهترین محصول را تولید می كنند. پس از اتكا به منابع ملی اقتصاد، دومین پیش نیاز روند تعامل منطقه ای و منطقه ای شدن اقتصاد است. این روند به رشد متقابل اقتصاد كشورها منجر می شود. این امر ارتقای روزافزون اقتصاد را به دنبال دارد و این فرایند در پیمان های منطقه ای و گروهی میان كشورها تحقق می یابد.
در سال های اخیر شاهد هستیم كه كشورهای بزرگ و صنعتی نیز اهمیت این مسأله را درك كرده و به سوی همكاری های منطقه ای و ایجاد پیمان های اقتصادی روی آورده اند.
با تحقق این دو پیش نیاز و وجود فضای كسب وكار مناسب كه از ثبات مقررات و مدیریت و تسهیل سرمایه گذاری ایجاد می شود، اقتصاد كشورها برای تعامل جهانی و ایفای نقشی فعال و مؤثر در اقتصاد جهان آماده می شود.
كشور ما به رغم توانایی های بالقوه و مزیت های فراوان اقتصادی، هنوز از توان تولید بالا برخوردار نیست و این مسأله نقش موثر منطقه ای اقتصاد ایران را در پیمان های اقتصادی كم رنگ كرده است. آنچه مسلم است اینكه روند رشد اقتصاد ایران اجتناب ناپذیر و قطعی است. اینكه این رویداد چه زمانی رخ خواهد داد، به مدیریت و هدایت و برنامه ریزی نیاز دارد تا این روند با سرعت بیشتری به سوی مقصد نهایی حركت كند.

منبع : روزنامه همشهری